Waxahatchee’s Clear-Headed ‘Saint Cloud’

W pewnym sensie, to dlatego, że Crutchfield miała trudności podczas trasy Out in the Storm.

„Ta płyta jest tak surowa i burzliwa, zarówno lirycznie, jak i dźwiękowo. Na początku trasy koncertowej granie jej było bardzo intensywne, ale pod koniec stało się to dość wyczerpujące”, mówi Crutchfield. „Było dla mnie jasne, że nie będzie to możliwe do utrzymania, jeśli chodzi o dźwięk.”

Oprócz wyczerpujących występów co noc, miała trudności z życiem w trasie. Crutchfield przestała pić latem i zrobiła sobie przerwę od muzyki, aby odpocząć. W tym czasie, fragmenty Saint Cloud zaczęły jej przychodzić na myśl — zbiór tekstów, melodii i pomysłów nie zmaterializował się, dopóki nie odbyła trasy z Bonny Doon i nie usłyszała ich wykonania jednej z jej piosenek. Latem 2019 roku nagrywała Saint Cloud, odnosząc się do amerykańskiej muzyki folk, od której odeszła w swojej ostatniej płycie.

„Największym wzorcem na płycie jest współuzależnienie, niezależnie od tego, czy wyrażam je z drugą osobą, czy przemyślam wewnętrznie”, mówi Crutchfield. „Out in the Storm była bardzo zewnętrzna, bardzo skierowana na świat i złość na coś na zewnątrz, a ta płyta to bardziej odpowiedzialność za moje własne emocje i praca nad tym.”

Rzeczywiście, perspektywa Crutchfield jest centralnym punktem całego albumu, zaznacza ona swoje wady i wyraża pragnienia: W żywiołowym „Hell” ostrzega, że pociągnie ukochaną osobę w dół, podczas gdy „Oxbow” opłakuje „Chcę wszystkiego”. W wyróżniającej się piosence „Fire” nie potrafi kochać bezwarunkowo, ale „gra dobrze”.

Album jest również przepełniony czułością. W „Can’t Do Much” jest „miodem na łyżce”, a w „The Eye” jej ciało jest pomalowane „jak róża”. Saint Cloud to nie tylko ćwiczenie w samoupominaniu: Crutchfield odsłania swoje płatki, aby ukazać kolor wewnątrz. Być może najbardziej wrażliwą piosenką jest „Lilacs”, w której zmaga się z przeszłością, teraźniejszością i przyszłością na raz, podczas gdy życie płynie dalej („Złoszczę się, kochanie / Na coś, co możesz powiedzieć / Śnię o okropnym nieznajomym / Pracuję nad dniem”).

Czuje, że jej trzeźwość sprawiła, że teksty Saint Cloud są najbardziej szczere, ale jednocześnie ostre. Niektóre linie są poruszające: nostalgiczna piosenka „Arkadelphia” wzdycha, „Jeśli wypalę się jak żarówka / Powiedzą 'Nie była stworzona do tego życia.'” A kiedy w „War” śpiewa: „Wojna w mojej głowie / To nie ma nic wspólnego z tobą”, jest to niezwykle wyzywające.

„Ta linia podsumowuje wiele piosenek na płycie,” mówi Crutchfield. „Bałam się, że jest zbyt oczywista, ale wydawało się to właściwe, wydawało się to tak mocne… To jedna z delikatnych równowag, jakie musisz zachować jako pisarz, wiedząc, kiedy postawić na swoim i posiadając samoświadomość na temat swojego przekazu.”

Przełączając się między bezpośrednimi wiadomościami a lirycznymi obrazami, Saint Cloud zwraca szczególną uwagę na miejsce i wszystkie związane z nim uczucia (z Lucindą Williams jako bezpośrednim wpływem). Niezależnie od tego, czy jest w trasie z towarzyszami i swoją siostrą, czy w domu nad rzeką Waxahatchee Creek, teksty, wzmocnione miejscem, nigdy nie są przyćmione przez nie.

Crutchfield mówi, że to pierwsza płyta, którą napisała, myśląc, że ktoś może ją włączyć, aby poczuć się dobrze.

„W tekstach jest tak dużo mroku — myślę, że to skąd zawsze pochodzę — ale myślę, że to najbardziej optymistyczna, pozytywna płyta, jaką kiedykolwiek zrobiłam,” mówi Crutchfield. „Dla mnie to trochę jak opowieść o odkupieniu. Chodzi o przeżycie czegoś złego i poczucie się lepiej teraz.”