Narodziła się supergwiazda

Superstar, nowa płyta Rose, zaczyna się od tego, że jej dziwaczny protagonista odbiera przypadkowy telefon od tego samego eleganckiego hollywoodzkiego instytutu, gdzie właśnie stoimy, co protagonistka traktuje jako boski sygnał, by zostawić wszystko za sobą i w pogoni za ślepą ambicją stać się gwiazdą. „Wiedziałem, że to moje przeznaczenie, które wzywa mnie z lobby Chateau Marmont”, oznajmia na oszałamiającym otwartym utworze „Nothing's Impossible”, maksymalistycznym, syntetyzowanym wybuchu lśniącej dźwiękowej manii. Pomysł przyszedł do niej po relatywnie niespodziewanym sukcesie i krytycznym uznaniu dla jej poprzedniego albumu, Loner z 2018 roku. Jako ktoś, kto ma zwyczaj pozwalać swoim wyobraźniom rozgrywać się w głowie jak film — kluczowa część jej procesu pisania, zauważa — myślała o przypadkowych telefonach automatycznych i telemarketerach, które otrzymywała, i wyobraziła sobie postać, „dziwaka”, który otrzymuje telefon znikąd od takiego instytutu, wzywającego ich do życia pełnego hollywoodzkiej sławy.

„Chcę, aby mieli poczucie, że ta osoba czuje się inna, co jest rodzajem uczucia, które zawsze miałam. Zawsze czułam się, jakbym nigdzie nie pasowała. Moi rówieśnicy, na przykład, nie wiem, kim są”, mówi i śmieje się. Pytam ją, czy ma na myśli rówieśników w sensie muzycznym, a ona potwierdza, dodając, że echo tego uczucia odmienności towarzyszyło jej przez całe życie. Dokładnie badała to uczucie w Loner i ponownie bada je w całej narracji Superstar. Wypełnianie sal pełnymi adorujących fanów podczas ostatniego cyklu albumowego, próbując jednocześnie znaleźć swoje miejsce w branży muzycznej, udowodniło Rose, na co ją stać i wzmocniło poczucie inności. Wynikiem jest masywny, filmowy koncept album, pełen delikatnej równowagi między satyrą a szczerością.

„Wydanie Loner zajęło mi tak cholernie długo i widziałam wszystkie te przeszkody, że gdy w końcu się ukazał, wszystko było miłym zaskoczeniem. Wszystkie uznania i ludzie, którzy cholernie go kochają, były dla mnie zaskoczeniem. A kiedy to się działo, zaczęłam się zastanawiać, co jeszcze mogę zrobić z naprawdę bardzo małymi zasobami?” wyjaśnia. „Ten pomysł wykiełkował w mojej głowie i pomyślałam: 'Zawsze chciałam zrobić coś większego, zawsze chciałam robić rzeczy sama, dlaczego tego nie zrobić?' Po prostu się za to zabierz i zanurz się w to.”

 To i powyżej autorstwa Richarda Edensa 

Podczas naszego popołudnia w Chateau, nie mogła ukryć swojej fascynacji i pogardy dla swoich nadmiernych otoczeń, wielokrotnie nazywając hotel „Sharteau Fartmont”. Kiedy zostaliśmy upomniani przez pracownika za nieświadome naruszenie polityki hotelu, głośno zmartwiłam się myślą o wyrzuceniu z Chateau. „To jest cała koncepcja mojego albumu; wszystko to rozgrywa się na żywo”, odpowiedziała, dodając z suchym żartem: „Wszystko to zaplanowałam. Ona jest tak naprawdę podstawiona.”

Caroline Rose ma niezmordowaną skłonność do mimowolnego wchodzenia w role, przyjmowania śmiesznych głosów i, przede wszystkim, sprawiania sobie samej radości. Kiedy wyszłam z pokoju na kilka minut podczas naszego wywiadu, naśladowała najlepsze wrażenie z The Shining i szeptała „Redrum…..Redrum” do rejestratora, który zostawiłam na stole, śmiejąc się do siebie i słodkim „Żartowałam!”, wszystko po to, żebym to odkryła później. Jest stała, często eskalująca, podprogowa warstwa humoru, niezależnie od tematu, o którym mówi, a jej pasja do satyry biegnie głębiej niż u większości — wspomina „płacz ze śmiechu” podczas pierwszego czytania Candyda Voltaire’a. Ale mimo całej osobowości, którą otacza, jest zdecydowana i jasna, czego chce, a w jej przemowie o karierze przebija się cicha, ale intensywna powaga, przebijająca się przez ciepłą głupkowatość jak lodowy szpikulec.

„Jeśli jesteś osobą, która chce robić rzeczy, w ogóle, chcesz robić rzeczy — jeśli ktoś tego nie rozumie, odetnij go. Musisz mieć to bezwzględne nastawienie, jeśli naprawdę chcesz żyć swoim wymarzonym życiem. Zawsze byłem tą osobą: Jeśli masz wymarzone życie dla siebie, spróbuj to zrealizować, wiesz? Po prostu próbuj. Próbuj tak mocno, jak tylko możesz, bo wiesz, że po drodze w pogoni za tym można znaleźć radość.”

Choć Caroline wyraźnie mówi, że antybohaterka jej albumu nie jest całkowicie stworzona na jej zdjęcie, są one nasycone wyolbrzymioną karykaturą najbardziej „niepożądanych” cech, które widzi w sobie. W szybkim utworze „Got to Go My Own Way” widzimy, jak żegna się ze swoim życiem i eliminuje wszystko, co stoi na drodze do jej marzeń, pomiędzy grandioznymi deklaracjami o swoim nowym życiu wypełnionym sławą w LA, z weekendami w Paryżu i na Fidżi. Gdy zmysłowo napędzana basowa linia znika, pytają: „Pamiętasz, kiedy chcieliśmy tego samego? Osiedlić się i połączyć nasze nazwiska? To już martwe i przepadło, więc teraz czas zachować twarz.”

Tak jak deliryjnie śmiały bohater albumu, jeśli chodzi o jej wokale i produkcję, Caroline absolutnie postanowiła dać z siebie wszystko. W efekcie trudno znaleźć album, który byłby tak nieskalanie zabawny do słuchania — można dosłownie usłyszeć, jak dobrze bawiła się podczas jego tworzenia. Nie ma syntezatora zbyt śmiesznego, gitar zbyt przesadnych ani perkusji zbyt popowej, by znaleźć się na Superstar, wszystkie wzmacniające tematyczne marzenia o życiu w ostatecznej nadmiarze. Caroline wspomina, że jako dziecko kłamała, że jej rodzina miała Porsche, myśląc, że inni będą ją za to szanować.

„Bez względu na swoje pochodzenie społeczno-ekonomiczne, myślę, że każda osoba, która dorasta w tym kraju, potajemnie jest zafascynowana, i uczona, że bylibyśmy najbardziej wartościowi, gdybyśmy byli bogaci i sławni”, wyjaśnia. „Uczymy się tego jako małe dzieci. I jest to interesujące, bo podąża za nami w dorosłość i jest to fascynujące. Nie sądzę, żeby jakiekolwiek życie było lepsze od innego, jest po prostu inne. Masz jedno; wszystko jest rodzajem dawania i brania.”

 Richard Edens 

Pisząc narrację o tak głęboko filmowym charakterze, Caroline wymienia filmy takie jak The Bitter Tears of Petra Von Kant, Mulholland Drive i Drop Dead Gorgeous jako inspiracje, które „przeniknęły [jej] psychikę w sposób, który Superstar naprawdę uchwycił.” Choć czteroaktowy niemiecki film teatralny z lat 70., neo-noirowa tajemnica Davida Lyncha i mockumentary uwielbiane przez dziewczęta z wczesnych lat dwutysięcznych mogą należeć do zupełnie różnych sfer gatunkowych, wszystkie mają wspólny różny stopień kultu odbiorców, niedotykalną dziwność, skręconą romantyzm, i wybuchowe, opadające spirale przyniesione przez brutalną, niezmienną ambicję lub obsesję. I podobnie jak kolekcja filmów, którymi są inspirowane, pewny ogień w brzuchu narracji Superstar nieuchronnie kwaśnieje.

W niepokojącym „Do You Think We’ll Last Forever?” wprowadzona jest romantyczna fabuła, która przenika resztę albumu. Choć przypomina hit Princa, ciężkie oddechy na całym utworze mogą służyć jako test Rorschacha dla intensywnej miłości lub pełnowymiarowego ataku paniki, ale ostatecznie to bez znaczenia; nie ma zauważalnej różnicy. Na końcu, rollercoaster wychodzi z torów w ekstatycznym wybuchu nerwowych błagań: „Powiedz mi, że mnie chcesz, ponieważ muszę przyznać / jeśli jesteś z kimś innym, nie sądzę, że mogłoby istnieć.

„Jednym z rzeczy, na których naprawdę się koncentrowałam, jest to, co my robimy, co poświęcamy, aby odnaleźć sukces,” wyjaśnia. „Jestem zafascynowana swoim własnym zachowaniem. A teraz jestem w związku, w którym naprawdę nie chcę poświęcać niczego ze swojego związku, ponieważ jestem naprawdę szczęśliwa, i jest to jedno z tych rzeczy, gdy masz te ludzkie przypomnienia, czym naprawdę jest prawdziwa radość, i nie pochodzi ona z kariery ani z niczego powierzchownego, to są te podstawowe przypomnienia, że relacje są ważne.”

 Richard Edens 

Najbardziej delikatnym momentem na albumie i, co dziwne, najwspanialsza piosenka miłosna, jaką słyszałam od dłuższego czasu, jest nasączona S&M ballada „Freak Like Me”, która zawiera delikatny trip-hopowy beat prosto z nieba i przepiękną, kaskadową próbkę pianina z „Raven’s Song” Aarona Embry'ego. Nawet wśród dynamiki siły i obrazów roi się od siły Xanax-kajdanki-wymioty-boots, sprowadza się do fundamentalnego rdzenia miłości: bycia widzianym za to, kim jesteś, i odwzajemniania tego.

Podczas burzliwej, nowej miłości w sprzeczności z nieprzejednaną ambicją — i ambicją, która nie wychodzi tak, jak miała — nienasycona determinacja i nagość pewności siebie zamieniają się w ciemne rozliczenie. „Command Z”, otępiający, egzystencjalny kęs piosenki, portret osoby zmuszonej do zbadania swojej delikatnej ludzkiej natury. I „Back At the Beginning”, służy jako fantazja ucieczki, którą prawdopodobnie wszyscy mieliśmy więcej niż raz: jakie wybory dokonałbyś, gdybyś mógł zacząć od nowa?

„Zmaga, którą ludzie zawsze będą znajdować w sobie, to ile czasu i ile poświęceń dokonuję dla osoby? I ile poświęceń i ile czasu daję swojej karierze i celom w życiu? Jak, chcę być kimś, chcę mieć wartość, chcę zostawić coś dla moich dzieci albo dla innych ludzi. A wartość ludzka to nieskończenie pytanie. Jakie są naszą wartości? Czy to relacje? Czy to pieniądze? Czy to jakiś rzemiosło, które tworzymy dla innych ludzi? Czy to ilu ludzi dotykamy?” Pyta. „Chciałam, żeby to było tak, jakby ta osoba wycięła każdego, kto w nią nie wierzy, i dążyła do marzenia, ale potem jest naprawdę rozczarowana tym marzeniem i ma pewne żale, a potem na końcu zostajesz z pytaniem: „Czy dokonałam właściwego wyboru, czy nie?”