VMP Rising: Channel Tres

Zanim zapytasz, Channel Tres — urodzony jako Sheldon Young — jest Bliźniętami, które mówi, jak brzmi na płycie. Channel Tres to świat, który zbudował, nazwa nawiązuje do Świętej Trójcy, a jednocześnie skupia się na nostalgii kanału trzeciego jako punktu dostępu do innych osi czasu i rzeczywistości za pośrednictwem VCR lub konsoli do gier. Ale baryton nie jest wynalazkiem kodu ani kamuflażu. Dlatego, gdy Tres spędza tyły swojego przełomowego nagrania „Controller” rozkazując sobie „wrzuć trochę suuuuuuuub w tę sukę,” to jakby dialogował z Bogiem. Young jest zaznajomiony z tym procesem: reprezentant Compton/Lynwood dorastał w kościele ze swoją prababką, choć teraz znacznie bardziej podchodzi do duchowości niż denominacji. Przebrnął przez teksty i pisma, zajmuje się numerologią, a liczba 3 pozostaje jego liczbą: tą, którą widzicie na szczęście, podążającą za ścieżką prawej drogi.

Young spędził swoją młodość, jak wielu czarnoskórych chłopców z Kalifornii: jeżdżąc na deskorolce, tańcząc, bawiąc się w grupie 20 osób z wyrzutkami, wagarując, by spędzać czas w barberze. Widział też Kalifornię, której wielu obcych się spodziewa, gdy słowo Compton wywołuje ich przypuszczenia: ma członków gangów w swojej rodzinie, a jego brat obecnie odbywa 30-letnią odsiadkę za swoje zaangażowanie w życie gangów. W czasach zagrożenia Young zwracał się do Pharrella i Cudi, dwóch filarów wprowadzających nowe prezentacje czarnej wrażliwości do mainstreamu, jako postaci, które pomagały mu radzić sobie z jego własnymi bliznami przetrwania. Young wędrował po świecie, aż muzyka stała się jedyną opcją, ale nie miał żadnych wytycznych i standardowego naiwnego przekonania o marzycielu, że naturalny talent był jedynym warunkiem, aby muzyka stała się rzeczywistością. Gdy złamał tę iluzję, zaczął pracować.

„Kiedy skończyłem 20 lat, pomyślałem, że dobra, stworzę sobie pieprzony plan,” powiedział Young. „Pomyślałem, do trzydziestki chcę umieć grać na pianinie, produkować, śpiewać, chcę robić wszystkie te rzeczy, które sobie wyobrażam. Mam tatuaż z muzyką, całą rękawicę muzyki na ramieniu, i modliłem się. Pomyślałem, 'Kurczę, to jest to, co chcę robić.' Więc poszedłem i kupiłem wszystko, czego potrzebowałem, i zacząłem to studiować i pracować nad tym. Poszedłem do szkoły muzycznej, nauczyłem się grać na pianinie, śpiewać i stanąłem na nogi. Zrozumienie języka muzyki — bo muzyka to jak pieprzony język — i więc, wiesz, zacząłem trenować swoje ucho, i to dlatego mam to teraz, a nie wcześniej, bo nie byłbym gotowy na to, co teraz robię. Nie miałem umiejętności ani niczego.”

Po wejściu do branży jako producent — i znoszeniu frustracji związanych z drogą w tle — seria EPków na SoundCloud doprowadziła do odkrycia pracy Younga przez Nicka Sylvestra, który zaoferował mu dołączenie do grupy GODMODE jako solowego artysty. Gdy pojawiła się okazja, Young nie wahał się, zagłębiając się w rozwój swojego brzmienia — z pomocą Sylvestra — aby stworzyć swoje debiutanckie EP pod własnym imieniem. Zintegrował głębię swojego głosu, niespodziewanego kandydata do wypełnienia dzisiejszej pustki w dusznej spuściźnie jego przodków. (Gdzie jest dzisiejszy Barry White? James Brown? Czarno-tonowany mężczyzna śpiewający, by nas podnieść?) Dźwiękowo, Young płynnie wszedł w rekultywację house w crossoverze z G-funkowymi podtekstami z domu, tworząc pyszną fuzję tańca, która rządzi parkietem bez rozrzedzania przekazu.

„Nie wiem, co się stało po drodze,” mówi Young. “Ale czuję, że ja mogę robić to, co wszyscy robią, ale musimy zachować naszą historię, ktoś musi to robić. Bo jeśli wszyscy robią to samo, jak zachowamy [to?] Mamy bogatą historię jako czarna społeczność… bardzo bogatą historię. Wszystkie te rzeczy, które się dzieją, braliśmy w nich udział lub je stworzyliśmy. Albo je ulepszyliśmy.”

W tradycji GODMODE dotyczącej muzyki z lewego skrzydła — tej samej wytwórni, która przyniosła nam przełomowe dzieła od Yaeji i Shamira — postać Channel Tres jest idealnym kandydatem. Jest progresywny i intensywny, każda płyta pokazuje, jak Young przesuwa się w przestrzeni i czasie z mistrzostwem wszystkich manierizmów czarnej chłodności, które doprowadziły go do tego, kim jest. Niemożliwe jest utracić rytm, do tego stopnia, że ruch staje się nieodzowny, a wyzwolenie na wyciągnięcie ręki. To są inkantacje prawdziwego kolesia: świeżego na kickback, na rotację bluntów, na afterparty. Nie zapominajmy skąd pochodzi Young: Jak czarny mężczyzna z Compton i Lynwood wyprzedaje koncert w Australii przed Stanami Zjednoczonymi? Czyjego pierwszego singla Elton John wychwala? Young jest wdzięczny za zwycięstwa, ale niestety, najczęściej blok się nie zmienia bez względu na to, kto z niego wychodzi. Chce postępować dobrze w domu, nawet gdy jego fale docierają za granicę.

„Staram się być uważny,” mówi Young. „Nadal rozmawiam z rodziną, staram się pozostać blisko. Inni ludzie, jeśli mogę pomóc, pomagam, jeśli nie mogę, nie mogę. Nie jestem Bogiem… nie próbuję nakładać na siebie całej tej presji. A potem nadal mam problemy, nadal mam rzeczy, z którymi się zmagam, więc nadal jestem człowiekiem, i nic z tego nie jest obiecane, nigdy. Więc muszę na pewno upewnić się, że moje sprawy są załatwione, zanim zacznę czuć się winny z powodu czegoś. Bo dopiero wyszedłem, wiesz. Staram się radzić z tym w zdrowy sposób, rozmawiać o tym i jeśli moja rodzina czuje się jakoś tamtryachatę, mogą ze mną porozmawiać. Ale nie pozwalam sobie przytłaczać nikogo, bo sam jestem człowiekiem i wiem, że dbam o ludzi.”

Gdy Channel Tres wchodzi na tor jak Ciemnoskóry Superbohater na swoim EP, znajdziecie luźne monologi ukryte na początku, które stwarzają scenę, jednocześnie ukrywając wspomnienia Younga na widoku. „St. Julian” to nazwa barbera, w którym przebywał, a struny gitary uzupełnione są klipem rozmowy ze świątyni. Przed „Topdown” uspokaja, prosząc o coś innego, przypominając nam delikatnie, że „czarnuch naprawdę z bloku tho”. Subtelności rozciągają się także na jego komponenty wizualne, wybierając nowoczesny styl slice-of-life, wpuszczając słuchaczy bezpośrednio w miejsca i przestrzenie, które uczyniły go tym, kim jest. Włączając Channel Tres, wchodzisz do kalifornijskiego świata, który jest czarny i żywy, kulturowo bogaty i nieprzejmujący się pułapkami świata. Wizualne „Jet Black” przenosi nas do St. Julian, „Topdown” zaprasza nas na przysłowiowe grilla, a „Controller” przeprowadza nas przez alejkę wspomnień do Sheldona Younga, który cierpiał na depresję, lęki, utratę i zetknięcia ze śmiercią. W końcu rzuca kosz, odrodzony z przeszłych trudności. Jest obfitość chłodu i odrobina ciemności.

„Tam nauczyłem się być w depresji,” wspomina Young o tym miejscu. „Tam nauczyłem się, że myślałem, że nie jestem nic wart, bo może ten facet miał lepsze buty niż ja i nie mogliśmy ich sobie pozwolić, więc patrzyłem na niego jak ‘Kurde, chciałbym mieć to, co on ma, on ma wszystkie dziewczyny.’ Ale to myślenie jest głupie, bo teraz, gdy jestem tam, gdzie jestem, byłem wśród wszystkich tych gości, którzy mają pieniądze albo cokolwiek, i nie wiedziałbyś nawet, że są milionerami. [Rzucenie koszem] było moim sposobem na po prostu pozbycie się tego wszystkiego. Pociągnięto mi broń na tej ulicy [z palmami], a potem mijaliśmy dom, w którym się wychowałem, gdzie umarła moja prababcia. To była po prostu moja konfrontacja z rzeczywistością. Było to naprawdę trudne dla mnie nawet przejechać i nakręcić teledysk, bo to były tylko wspomnienia i takie tam. Ale wiesz, to było coś wyzwalającego i jestem wdzięczny, że ludzie patrzący na to czują, że mogą się czegoś nauczyć lub zainteresować się moim wnętrzem, rozumiesz?”

W przeciwieństwie do wspomnianego, Sheldon Young jest samookreślonym starcem, w znaczeniu lat 20-tych, gdy superbohaterskie okulary schodzą. (Alternatywnie, gdy drugi bok Bliźniaka przychodzi.) Siedzi w domu, czytając lub grając na pianinie, gdy kończy się pokaz. Narzeka na zimową pogodę, gdy L.A. oscyluje między latami 50. a 60., co dotyka jego skóry, ponieważ jego właściciel nigdy nie włączył ogrzewania. Jest niezwykle sympatyczny przez telefon, samoświadomy, że realizuje swoje marzenie o wyprowadzaniu bloków w sposób, którego nikt wcześniej nie robił, ale nadal czuje, że nic nie zrobił. To pierwszy smak sukcesu, produkt wszystkich wyborów, które podjął i przetrwania wszystkich pułapek, jakie wyznaczył mu świat. Rozważając, jak tutaj dotarł, „Controller” brzmi trochę inaczej.

„Więc twoje ciało jest grą, to jak, na zawsze, każdy z nas ma ciało,” mówi Young. „Możemy wybierać, co z nim zrobić. Ale to, co wybierzesz, będzie się projektować. Więc kiedy mówiłem, że moje ciało jest grą, to jak, OK: jestem przystojnym czarnym mężczyzną. Mogę użyć tego, żeby włożyć jakieś pieprzone pieniądze do kieszeni. Albo mogę użyć tego do złych celów, albo cokolwiek, ale nie... chcę użyć tego do dobrych rzeczy.”

Zdjęcie autorstwa Eric Ryan Anderson