Dziś bolesne, wielkie pytania Demon Days są bardziej aktualne niż kiedykolwiek — stwierdzenie to będzie prawdziwe, niezależnie od tego, czy czytasz ten esej w roku, w którym został napisany, czyli 2019, czy dużo później. Poczucie przerażenia, że świat się kończy, utrzymuje się dość niezawodnie od tysięcy lat, podobnie jak poczucie, że może sztuka może przynieść ulgę, i nic nie wydaje się w niebezpieczeństwie ustąpienia. Jesteśmy uwięzieni w zagładzie i ponurości, ale mamy również artystyczną obietnicę: że być może te dwa impulsy mogą zostać połączone poprzez fuzję monologu Dennisa Hoppera, chóru dziecięcego i rapowanych przesłań Bootie Browna z Pharcyde.