VMP Rising: Michael Seyer

Na wtorkową wieczorną zachmurzoną pomarańczową poświatę pada na różowawy domek w Gardena, Kalifornia, gdzie 23-letni Michael Seyer, urodzony jako Miguel Reyes, jest w trakcie próby ze swoją zespołem, podczas gdy jego ojciec gotuje kolację w kuchni. Podjazd ma standardowe atrybuty trwającej próby: BMW, VW, Subaru Outback ustawione jeden na drugim. Drzwi garażu dudnią i trzęsą się od basu i perkusji, zatrzymując się natychmiast po tym, jak wysyłam wiadomość o moim przybyciu. Tylny taras ma w sobie cień spokoju, idealnie współgrając z samym Seyerem: z dziecięcą twarzą, ubranym swobodnie w koszulę Oregon Ducks z czarnymi spodniami i klapkami, wyglądającym dokładnie jak na okładce albumu Bad Bonez: jego pełnometrażowym debiutanckim albumie z 2018 roku, na którym relacjonuje wzrastanie, miłość, samotność i odnajdywanie samego siebie. Później dowiem się, że pokój na tej okładce to rzeczywiście sypialnia Seyera, obecnie wypełniona jego pięcioma członkami zespołu i zaśmiecona dziwnymi bibelotami amerykańskiej młodzieży: hełm Halo, amerykańska flaga leżąca nad stojakiem gitar, mikrofon przykryty skarpetką i duża, anonimowa manekin z dużym biustem.

W maju, gdy go interviewowałem, pobieżne wyszukiwanie w Google wskazuje, że Michael Seyer jest wart ponad 300 000 dolarów jako kompozytor, który stworzył muzykę do kilku filmów w latach 30-tych; lub jako niemiecki architekt, który niegdyś posiadał wszystkie profile w mediach społecznościowych, które Seyer ostatnio odzyskał. (Kiedyś zadowalał się o wiele bardziej kontrowersyjnym @uglydickmichael, w przerwie tego, co nazwał limbo.) Seyer uważa to za niezwykle zabawne, do tego stopnia, że robi zdjęcie mojego okna Chrome na swoje Instagramowe relacje (od tego czasu wzrosła jego ocena w Google). Seyer przyjął pseudonim Michael Seyer z poezji, którą pisał w szkole średniej, co nadaje dużą wagę do dysonansu, jaki odczuwam, gdy go spotykam: podczas gdy Michael jest bezpośredni i pełen emocji, stale bawiąc się sprawami serca, Miguel jest znacznie bardziej powściągliwy i zrelaksowany, starając się starannie dobierać słowa i ukrywając swoje emocje jeszcze głębiej.

To równowaga, którą Seyer przypisuje swojemu postrzeganiu, jak tradycyjne azjatyckie wychowanie de-emfazyzuje artystyczne dążenia na rzecz formalnej edukacji i bardziej praktycznych dróg do zatrudnienia. Jako artysta solowy i gitarzysta w rosnącej kalifornijskiej grupie Bane’s World, Michael Seyer nie tylko ma szansę zmagać się z wszystkim, co go napędza, ale także stać się symbolem dla niedostatecznie reprezentowanych społeczności, z których pochodzi. Nawigacja pomiędzy sobą a wizerunkiem samego siebie okazuje się być trudna, szczególnie gdy widoczność sprawia, że obcy projektują na twoje ciało wszystko, co mogą, ale Seyer nie jest wcale nerwowy.

„Każdy muzyk, który ma jakieś poczucie tożsamości — brzmi to dość negatywnie, ale mam na myśli, że to prawda — każdy krok, jaki podejmujesz, jest hołdem dla twojej tożsamości”, mówi Seyer. „To tak integralne dla tego, kim jesteś. Szczególnie, gdy przejmujesz przestrzeń, która jest tak publiczna, a masz wielu ludzi robiących to, co ty i identyfikujących się z tym, czuję, że ludzie muszą wziąć na siebie tę odpowiedzialność. Nie powiedziałbym, że jestem wzorem do naśladowania, ale staram się robić to, co jest właściwe w moim moralnym kompasie.”

Miguel Reyes urodził się na Filipinach i początkowo wychowywał się w Culver City, w czasach, kiedy była to głównie żydowska okolica. Złośliwie, mój wynajem był zaledwie pięciominutowy spacer od Smitty’s Fish & Chicken: fantastycznego koreańsko-amerykańskiego miejsca, które było dziecięcym ulubieńcem Seyera, miejscem, gdzie niszczył swoje zęby zaraz po wizycie u dentysty. Jego rodzina osiedliła się w bardziej zróżnicowanym Gardena, sennej miejscowości z Los Angeles w jednym kierunku i Long Beach w drugim. Seyer nauczył się grać na gitarze w wieku 10 lat i spędził resztę swojej młodości przechodząc przez różne instrumenty, jego artystyczne ambicje ścierały się z frustracjami, jakie towarzyszyły dążeniu do zadowolenia rodziny. Gdy szukał schronienia w twórczości w domu, szukał przynależności w świecie, który nigdy tak naprawdę nie wiedział, gdzie go umieścić.

„Dorastając, nie sądziłem, że należy do jakiejś azjatyckiej grupy”, mówi Seyer. „Nie pasowałem też do pozostałych mniejszości. Chodziłem do głównie czarnej szkoły podstawowej, potem przeszliśmy do miksu meksykańskich i czarnych w szkole średniej, a w liceum stało się głównie białe i azjatyckie. Ale niezależnie od kontekstu, nie czułem, że pasuję. Ludzie patrzą na ciebie, mówią: „Wyglądasz trochę jak Azjata, ale jesteś trochę za ciemny”, i „Wyglądasz trochę jak Meksykanin”. Zawsze byłem na tej skali etnicznej niejednoznaczności. Myślę, że to przejawia się również w mojej muzyce, nawet jeśli nie jestem tak oczywisty w tej kwestii.”

Jego pierwszy album Ugly Boy to fragment tych napięć, mroczniejszy, brudniejszy dźwięk, w którym Michael Seyer przeszedł przez każdą emocję, a nawet więcej, jego serce na widoku, by świat mógł na nim swobodnie wyrażać swoje uczucia. Miał trudności w szkole, przeszedł rozstanie, zastanawiał się nad wstąpieniem do armii, kluczowe aspekty dla młodego człowieka, który czuje się zagubiony. Seyer mówi, że wstydził się, że brzmiał jak „narzekając na życie” w retrospektywie, ale album zdobył jego pierwsze smaki dużego sukcesu na SoundCloud dzięki „Pretty Girls” i „Breakfast in Bed”. Ten pierwszy utwór — kwintesencja historii o dylematach Dobrego Chłopaka dotyczących nigdy niezdobycia Dziewczyny — boli teraz Seyera; jest to nadal singiel, z którego jest znany przez wielu swoich zagorzałych fanów, talizman niskiego poczucia własnej wartości, które niegdyś wyrażał w głębi swojego zagubienia. Widać to w jego YouTube, od intymnych po dziecięce; nagranie „Dinner and a Movie” przedstawia Seyera spokojnie wylewającego swoją duszę, tylko po to, by zakończyć to komiczną gagą pod swoim kocem.

Bad Bonez to naturalna kontynuacja w muzyce, którą Michael Seyer teraz reprezentuje i osobą, którą Miguel Reyes się staje: dojrzałą, opanowaną, bardziej precyzyjną w rozszerzaniu tych karykatur swoich emocji do ich punktów kulminacyjnych. Jego sprzeczności i niejednoznaczności nie zniknęły, ale stawia im czoła z subtelnością i gracją, zajmując sonicznie nową przestrzeń „popu sypialnianego”, która zafascynowała internet. Czerpiąc z nowoczesnych tradycji surf-rockowych Maca DeMarco i spółki, a także klasyków z The Who i Beatlesów, przekazywanych przez ojca Seyera, najnowszy album Michaela Seyera zachował domowy styl – Seyer nagrywał album w swoim pokoju i w domu jednego z jego byłych gitarzystów, Oscara Gallegosa – i daje mu świeży wygląd, pewność siebie promieniuje nawet wtedy, gdy zmaga się z samotnością, która jeszcze go nie opuściła. Ale gdy oscyluje między romantykiem pełnym nadziei a beznadziejnym, wie, że jest różnica między byciem samemu a byciem samotnym.

„Bycie samotnym sugeruje coś negatywnego, ale myślę, że bycie samemu może być bardzo pozytywne”, mówi Seyer. „Czasami po prostu potrzebujesz przestrzeni dla siebie, aby zastanowić się, kim jesteś, w przeciwieństwie do poczucia samotności... tego smutnego uczucia, że nikt nie jest obok.”

Tytuł Bad Bonez symbolizuje, że wszystkie rzeczy są podatne na zmiany, na lepsze lub gorsze. To ramy, które dają nam utwory takie jak „Kill All Your Darlings” i „Waiting for You”, utwory o poświęceniu starszych wersji siebie w imię budowania czegoś lepszego, przyjmując brzydkie, które Seyer kiedyś nosił jak brzemię. Opisy miłości Seyera są jaśniejsze, bardziej optymistyczne i z dala od Dobrego Chłopaka, którego zbyt dobrze znamy. „Lucky Love”, rozpoznawalny singiel z albumu, ukazuje Seyera w jego najbardziej wdzięcznej postawie za kochankę, którą znalazł, a jednak wciąż pewnym uznania w niepewności tego życia, gdyż miłość nie jest gwarantowana. Znajdziesz też utwór „Father”, wzruszającą dedykację dla ojca Seyera, zmagającego się z rakiem; do punktu Seyera na temat jego skrytości rodziny, wspomina on, jak jego ojciec docenił ten utwór, ale prawdziwa, przepełniona emocjami rozmowa ojca z synem tak naprawdę nie miała miejsca.

Podczas gdy Seyer znosi zmiany, zbiera też owoce: w przeciwieństwie do młodzieńczego ducha DIY swojego poprzednika, Bad Bonez jest krokiem w procesie rozwoju i wydania, z kilkoma limitowanymi nakładami kaset i płyt CD wyprzedanymi przez lokalnych dystrybutorów na Bandcampie. W czasie naszej rozmowy, Seyer przygotowywał się do swojego pierwszego ogólnokrajowego tournee z Inner Wave i Bane’s World, aby spotkać się z ludźmi, którzy okazali mu miłość. Dla człowieka, który tworzy przemyślaną popową muzykę o demistyfikacji poczucia wyjątkowości kogoś, siebie włącznie, rośnie fandom przywiązujący się do Michaela Seyera, Samotnego Chłopaka.

„Zdecydowanie byłem w tej bardzo indie przestrzeni umysłu, kiedy stworzyłem Ugly Boy,” wspomina Seyer. „Myślałem, że ‚O, zamierzam to zrobić za darmo! Pieprzyć to!’ Po prostu byłem bardzo... młody, tak bym to określił. A potem przechodzę do nowego projektu i myślę... próbuję uczynić z tego sposób na życie. Godzę się z tym, ponieważ przyjęcie jest tak dobre. Możesz być tak uparty, jak chcesz, ale na koniec dnia są ludzie, którzy dostrzegają coś wyjątkowego w twojej muzyce. I nawet jeśli osobiście nie uważasz, że jesteś wyjątkowy, ktoś uzna cię za wyjątkowego. A ty powiesz: ‚Nie chcę twoich pieniędzy.’ A oni będą argumentować: ‚Nie, chcę ci dać twoje pieniądze. To usługa.’”

W trakcie naszej spokojnej rozmowy, trudno zrozumieć, że Seyer jest na progu ukończenia studiów na Uniwersytecie Stanowym Kalifornii w Long Beach, zdobywając dyplom z kreatywnego pisania, spełniając marzenie pierwszej generacji filipińsko-amerykańskiej, by przeprowadzić się do Stanów Zjednoczonych, by mieć lepszą szansę na edukację. Rozpromienia się z dumy, przynosząc dokumenty do domu swojej mamy, a jeszcze bardziej cieszy się na nadchodzącą rzeczywistość, gdy będzie musiał zaprojektować resztę swojego życia tak, jak planował. Jak wiele rodzin z marginalizowanych społeczności, te studenckie rite de passage raczej brzmią jak nakaz niż opcja: Po ukończeniu studiów możesz robić, co chcesz, ale musisz ukończyć studia. Teraz Seyer może skupić się na zaspokajaniu głodu podnoszenia swojej sztuki, pozostając wiernym swojemu podstawowemu źródłu ekspresji; muzyka pozostaje jedynym medium, w którym może być w 100 procentach bezpośredni z uczuciami. Słusznie zatem można się zastanawiać, czy Miguel odzwierciedli odwagę, którą Michael mu nadaje.

„Myślę, że zdecydowanie istnieje korelacja między tym, jak elokwentny mogę być w muzyce a tym, jak elokwentny mogę być w życiu” mówi Seyer. „Ale myślę, że elokwencja w muzyce znacznie przewyższa to, jak będę w stanie wyrazić się w życiu, w jakimkolwiek kontekście. Powiedzmy, że mam, jakby, 16 lat: w muzyce mogłem po prostu, jednym ruchem palca, wyrazić wszystko, co czuję w danej chwili… Jestem całkowicie pewny, że w rzeczywistości będzie to na pewno ograniczone do pewnego poziomu. Muzyka, dla mnie, to ta alternatywa dla barier, które mam w życiu osobistym. Czuję się znacznie bardziej wolny w tworzeniu muzyki, więc niezależnie od sytuacji, będę przynajmniej lepszy w wyrażaniu siebie w muzyce. A może, będę lepszy w życiu codziennym, kto wie.”

A co by powiedział brzydkim chłopakowi, którym kiedyś był?

„Gdybym mógł cofnąć się w czasie i powiedzieć sobie kilka rzeczy, powiedziałbym sobie: ‘Człowieku, po prostu wyluzuj. Będzie dobrze. Masz na sobie kilka problemów, ale życie toczy się dalej. Idź naprzód.’”