Śledzenie wpływów stojących za debiutem Jorji Smith

Niektóre wpływy na Lost & Found są wyraźne — Smith jest fanką Amy Winehouse — podczas gdy inne są subtelne, niematerialne konsekwencje wzajemnie powiązanego świata muzyki, w którym żyjemy. Bycie kobietą, a w szczególności kobietą kolorową, w świecie R&B oznacza, że porównania do artystek takich jak SZA i Rihanna są nieuniknione. Oprócz porównań do tych artystek, muzyka Smith bazuje na fundamentach ich twórczości. Emocjonalna uczciwość i przygnębiająca wrażliwość Lost & Found ma swoje precedensy w Frank i Back to Black, Ctrl i ANTI.

Wciągające nawiązania między tymi czterema kobietami — Smith, Winehouse, SZA i Rihanna — nie umniejszają ich indywidualności. Jedną z cech, które je łączą, jest paradoks bycia zarówno osobistą, jak i przystępną jednocześnie. Szczególność ich bólu przyciąga uwagę fanów, ich duszne śpiewy jak pieśni syren prowadzą do zniszczenia.

Wszystkie cztery wydały wspomniane albumy w swoich dwudziestkach („Bóg błogosławi te dwudziestolatki”), co sprawia, że ich emocjonalna głębia i dojrzałość jest jeszcze bardziej imponująca. Na przestrzeni Lost & Found można zauważyć zaskakujące zmiany w dojrzałości, z niektórymi utworami przypominającymi słuchaczom, że Smith nie jest daleko od swoich lat nastoletnich („Teenage Fantasy”), podczas gdy inne ukazują przejmującą mądrość („The One”) i nie unikają komentarzy politycznych („Lifeboats (Freestyle)” i „Blue Lights”).

Jedną z rzeczy, która nie zmienia się w całym albumie, jest gładka, niemal za łatwa prezentacja Smith i umiejętność przykuwania uwagi słuchaczy. Tutaj śledzimy wpływy, które wpłynęły na jej debiutancki album wypełniony powolnymi jamami.

Dziedzictwo R&B z Wielkiej Brytanii

Smith mówiła o wpływie, jaki miała na nią Amy Winehouse — więcej niż raz. Jako młoda kobieta i artystka R&B z Wielkiej Brytanii, nie jest zaskoczeniem, że Smith była pod wpływem Winehouse. Poza rozciągniętymi samogłoskami z brytyjskim akcentem i wspólnym gatunkiem, można dostrzec pewien styl à la Winehouse w niektórych wykonaniach Smith i w sposobie, w jaki podchodzi do nut. Ale tam, gdzie Winehouse wyrażała emocje przez szorstkość i popychanie swojego głosu przez ból, Smith znalazła sposób na stworzenie podobnej atmosfery z jej wyraźnie łatwym brzmieniem.

Utwór tytułowy lub „Where Did I Go?” mogą być najbardziej zgrzytliwymi na tym albumie, i to są utwory, w których Smith zbliża się do chrypki Winehouse. Delikatny brzeg w jej głosie i funkowe podteksty w „Where Did I Go?” przypominają utwory z Back to Black, takie jak „Tears Dry On Their Own.” W „Goodbyes,” w momentach, gdy głos Smith wznosi się tylko z gitarą między jej głosem a światem, widać wyraźnie, że dorastała słuchając utworów z Frank, takich jak „I Heard Love Was Blind.”

Nienaganna powściągliwość Smith sprawia, że uwolnienia w Lost & Found są tak samo potężne, jak surowość Winehouse. Jest gotowa pokazać nam, jak wygląda przyszłość brytyjskiego R&B, budując na dziedzictwie Winehouse.

Opór i Zniszczenie w Tradycji ANTI

Rihanna w ANTI jest jednocześnie pełna oporu i zniszczenia; równocześnie uważa swoją seksualność i siłę w niektórych związkach, jednocześnie szczegółowo opisując bezsilność w innych. Wiele z Lost & Found ma podobną energię: Smith jest niezależna i silna, ale w kilku momentach na albumie jest niesamowicie samotna. „On Your Own” pokazuje tę równowagę, z Smith stwierdzającą: „Tym razem odchodzę / Jeszcze lepiej teraz, gdy cię opuściłam,” z całym pewnością siebie Rihanny i SZA w „Consideration.” Jednak z refrenem powtarzającym „Na własną rękę tej nocy / Jesteś całkowicie sam tej nocy,” trudno jest zignorować, że, jak brzmią oskarżająco, te linie również opisują Smith i wskazują na jej własną samotność.

„On Your Own” brzmi jakby mogłoby być towarzyszem „Close To You,” finału albumu ANTI. „Close To You” to utwór, który skupia się na braku połączenia, pełen bólu nieuchronnego chęcią bliskości z kimś, kto odmawia wpuszczenia cię. „On Your Own” zawiera ten sam brak połączenia i samotność, tylko z twistem, że związek już się oficjalnie zakończył. Lost & Found, w następstwie ANTI, to kolejna iteracja tego, co oznacza być jednocześnie asertywną, pewną siebie, łagodną i kobiecą — bez sprzeczności.

Samowartość W Świecie po-Ctrl

Niedoskonałość nigdy nie była tak piękna, jak w Ctrl FLAW. Wady i słabości są wykorzystywane jako broń, stają się hymnem. Ustanowiła ona precedens dla Lost & Found i dalej, tworząc nowoczesny kontekst, w którym wrażliwość jest celebrowana.

Rapowanie i śpiewanie Smith w szybszych tempach ma podobieństwo do stylu SZA, a deziluzja w „Teenage Dream” jest również obecna w całym Ctrl, zwłaszcza w utworach takich jak „Broken Clocks.” Jest również wspólna niezależność i rezerwa, aby być otwartym, jak w „Broken Clocks,” gdy SZA śpiewa, „I don't wanna, don't need nobody,” co Smith niemal dokładnie echem trzeba w refrenie „The One” („Nie chcę potrzebować nikogo”). Kiedy Smith śpiewa „Powiedziałam, co mogłam / Ale czy to słyszysz? Czy wiem, kim jestem?” w mostku „Tomorrow,” podsumowuje to centralne pytanie w Ctrl: Jak poznać siebie i swoją wartość?

Może być mniej bezpośrednich paraleli między SZA a Smith, ale królowa TDE jest na tyle duża w obecnym R&B i neo-soul, że nie da się NIE słyszeć jej wpływu w Lost & Found. Ctrl to nowy archetyp emocjonalnej szczerości, jednak Smith trzyma się swojego i unika jej cienia.