Jazmine Sullivan powraca, by opowiedzieć 'więcej historii'

Jazmine Sullivan wydała jeden z najlepszych albumów 2021 roku o tytule Heaux Tales, który zasłużenie trafił na szczyt wielu rocznych list podsumowujących i przyniósł Sullivan trzy nominacje do Grammy. Jego wydanie nastąpiło po prawie sześciu latach przerwy dla Sullivan, której ostatni pełnowymiarowy album ukazał się w 2015 roku i miał tytuł Reality Show. Heaux Tales to mistrzostwo w opowiadaniu historii i riffach, a koncepcyjny album natychmiast rezonował z fanami — w tym z Issą Rae.  

Jazmine. Mów mniej. https://t.co/HRUwr6ZiJK

— Issa Rae (@IssaRae) 9 stycznia 2021

Rae pojawia się na pierwszym nowym utworze na wersji deluxe albumu, Heaux Tales: Mo’ Tales. Chociaż Rae i Sullivan nie dostarczyły tego krótkiego filmu, „Issa’s Tale” nie rozczarowuje, z Rae opowiadająca o niezadowalającym seksie pożegnalnym z puentą: „Tak się cieszę, że zdradzałam go”. Opowieści zawarte w 14-utworowej wersji Heaux Tales już miały pokrewieństwo z momentami, gdy postać Rae w serialu Niezastąpiona ("Insecure") rapowała i rozmawiała ze sobą w lustrze; jej włączenie wydaje się być organicznym wyborem do projektu.

Z Rae i komikiem Mona Love w Mo’ Tales, ton jest nieco inny: nadal jest spowiedniczy i szczery, ale bardziej wyraźnie dotyczy występów i osobowości. Utwory takie jak „Issa’s Tale”, „Mona’s Tale” i „A Breaux’s Tale” — jedyny męski głos w czarnym, kobiecym świecie Heaux Tales — dodają warstw dystansu od wewnętrznej, ugruntowanej intymności oryginalnych utworów.

Ale mimo tych nowych warstw, w końcu otrzymujemy opowieść od samej Sullivan: „Jazzy’s Tale”. Sullivan mówi otwarcie o strachu przed byciem samotnym, dorastaniu z poczuciem, że jest nieatrakcyjna i wpływie, jaki to miało na jej związki. „To smutne, przerażające i podatne miejsce, gdy potrzebujesz czuć miłość tak bardzo, że jesteś gotowy zaakceptować cokolwiek”, konkluduje Sullivan w przerywniku, przed przejściem bezpośrednio do „Hurt Me So Good”. Na pierwszym planie tej opowieści o niepewności, „Hurt Me So Good” wydaje się emocjonalnym centrum Mo’ Tales, i idealnie wpisuje się w rodowód toksycznych piosenek miłosnych, takich jak „Love On the Brain” Rihanny.

 „A Breaux’s Tale” pokazuje mężczyznę, który, w przeciwieństwie do większości mężczyzn przedstawionych w Heaux Tales, starał się lepiej (jak twierdzi): „Nawet zerwałem całą moją talię dla tej dziewczyny”, mówi, „Naprawdę ją kochałem, szczerze mówiąc”. Niestety dla niego, obiekt jego uczucia nie chce być ekskluzywny i gani go za „zatrzymywanie się w jego uczuciach”. Jej perspektywa prowadzi następnie w „Roster”, kiedy Sullivan śpiewa: „Powiedziano mi wcześniej, że jestem bezwzględna / Bo jestem graczem z natury” i „Więc nie łap uczuć... Musisz po prostu się dostosować”.

Para „Mona’s Tale” i wyróżniającego się „BPW” to idealne połączenie: Opowieść („Kopię dla sportu, kopię jakby była nagrywana... Bo chcę, żebyś pamiętał, jak dobry jest ten seks”) jest zwięzłą wersją tekstu swojej towarzyszącej piosenki („Powiedz mi, kiedy jestem z tobą / Mam najlepszy seks na świecie”). Następnie, zamiast zakończyć album na wysokiej notatce ego, „Shanti’s Tale” i „Selfish” sprowadzają Mo’ Tales z powrotem na ziemię, oboje opowiadając historię partnera niechętnego do wysiłku lub poświęceń.

W najlepszym wydaniu Mo’ Tales („Tragic”, „Hurt Me So Good” i „BPW”), zbliża się do poziomu przeboju Heaux Tales „Pick Up Your Feelings”. Bez gościnnych występów na nowych utworach, poza przerywnikami, jest to dodatkowe świadectwo nieskazitelnych wokali Sullivan, że Mo’ Tales pozostaje angażujący i dynamiczny do samego końca.