Roberta Flack Looks Back on ‘Quiet Fire’

Jej talent był niezaprzeczalny — jest niezaprzeczalny.

Musisz usłyszeć jej głos. Musisz słyszeć, jak jej głos i fortepian ślizgają się jedno w drugie, prowadząc rozmowę z instrumentem, której wszyscy możemy podsłuchiwać. Musisz usłyszeć, jak jej głos, jej fortepian, jej zespół, jej aranżacje tańczą razem, każdy z nich dodaje coś do drugiego, nigdy nie rywalizując, zawsze tworząc. Jej muzyka — najżywsza, najdelikatniejsza, najbardziej szczera — zawsze zawiera serce. Zawsze jest w niej jakaś prawda, zawsze chytrze odsłaniająca coś o artyście. „Dla mnie nie chodzi tylko o to, by dobrze zaśpiewać piosenkę, ale by osobiście znaczyć każde słowo,” wyjaśniła. Jest powód, dla którego ktoś stworzył przestrzeń tylko dla niej, tylko dla jej talentu.

A teraz jesteśmy tutaj, 50 lat po wydaniu jej trzeciego albumu, Quiet Fire. Jesteśmy daleko od pokoi nad klubami i możliwości zobaczenia młodej śpiewaczki o imieniu Roberta Flack występującej tam pewnej nocy. Teraz, jesteśmy w czasach, gdy jej muzyka jest częścią DNA muzyki soul, częścią kanonu. To czas, kiedy możemy się zachwycać i mówić, „Wszyscy byliśmy tam, żeby ją usłyszeć.”

Aby uczcić wybór jej albumu Quiet Fire jako Klasycznej Płyty Miesiąca w grudniu 2021 roku, VMP rozmawiało z Robertą przez email, aby omówić jej karierę, muzykę, życie i to, jak przez to wszystko „koncentrowała się mniej na stylu, a bardziej na emocjonalnej treści opowiedzianej [z] prostotą.”

VMP: Przede wszystkim, jak się czujesz? Jak radzisz sobie ze wszystkimi wydarzeniami na świecie?

Roberta Flack: Dziękuję za pytanie — utrzymuję kontakt z przyjaciółmi przez rozmowy na Zoomie i robiłam wszystko, co mogłam w miarę możliwości podczas pandemii. W zeszłym roku poszłam na Grammy 2020 — zostałam uhonorowana nagrodą Grammy za całokształt twórczości — to było wspaniałe być z tyloma muzykami i przyjaciółmi tuż przed zamknięciem.

W zeszłym roku zrobiłam zbiórkę funduszy dla Save the Children i pracowałam z moim zespołem nad uporządkowaniem utworów z moich archiwów, które zostaną wydane (po raz pierwszy) w 2022 roku. Pracuję od dawna nad książką dla dzieci, która ma się ukazać pod koniec 2022 lub na początku 2023 roku, zatytułowaną „The Green Piano” o moim pierwszym fortepianie, który mój ojciec wyciągnął ze złomowiska. Wiele ekscytujących rzeczy czeka w 2022 roku…

Czy myślisz, że więzi, które ludzie czują do twojej muzyki, sprawiają, że chcą cię poznać jako osobę? Czy myślisz, że ludzie poznają cię przez twoją muzykę? Czy to jest w ogóle twoim celem?

Nie, moim celem jest opowiedzenie swojej historii przez piosenkę, którą wykonuję, tak szczerze, jak tylko mogę. Dla mnie nie chodzi tylko o to, aby dobrze zaśpiewać piosenkę, ale by osobiście znaczyć każde słowo. Moim celem jest dzielenie się swoją historią wrażliwie i zachęcanie mojej publiczności do przeżywania własnych historii, jak są poruszeni słuchając mojej muzyki.

Gatunek to takie trudne pytanie, ale masz klasyczne korzenie, jazz, R&B, gospel. Gdzie czujesz, że żyje twoja muzyka, jeśli chodzi o kategorię?

Nie czuję, żeby moja muzyka żyła w jakiejkolwiek kategorii czy gatunku. Zawsze starałam się grać i śpiewać szczerze i dobrze. Skupiłam się mniej na stylu niż na emocjonalnej treści opowiedzianej [z] prostotą.

Wznowienie albumu świadczy o tym, że niezależnie od tego, ile czasu minęło, muzyka wciąż rezonuje w jakiś sposób. Dlaczego myślisz, że Quiet Fire wciąż budzi zainteresowanie po tylu latach?

Miłość jest ponadczasowa. Quiet Fire jest o ludziach kochających, żyjących, twórczych i przetrwających. Robienie wszystkich tych rzeczy, które próbujemy robić codziennie, zwłaszcza miłość. Miłość jest ponadczasowa, więc niezależnie od tego, czy ludzie słuchali w 1971 czy 2021, słyszą swoje własne historie w muzyce.

Lista muzyków na tym albumie jest tak pełna. Niesamowita obsada muzyków, wielu z nich znanych miłośnikom jazzu (Hubert Laws, Ron Carter, Grady Tate, żeby wymienić tylko kilka) Dlaczego zależało ci na tym, aby mieć to połączenie ze światem jazzu? Czy było dużo improwizacji podczas sesji nagraniowych?

Nie wybierałam ich, ponieważ byli artystami jazzowymi, ale dlatego, że byli wybitnymi muzykami i cieszyłam się pracą z nimi. Każdy z nich w różny sposób.

Inną osobą, z którą współpracowałaś przy tym albumie, był Eugene McDaniels. Pracowałaś z nim na wielu etapach swojej kariery, w wywiadzie z połowy 2000 roku, zauważył, że nagrałaś 15 jego piosenek. To wydaje się być bardzo owocna współpraca. Na tym albumie również znajduje się jedna („Sunday and Sister Jones”) i jestem ciekawa twoich współpracy. Dlaczego jego piosenki były tak ważną i stałą częścią twojej pracy?

Ze względu na moją głęboką przyjaźń z Gene'em. Nie tylko był niesamowicie utalentowanym autorem piosenek, ale także był dla mnie drogim przyjacielem. Pisał piosenki, z którymi się utożsamiałam, ponieważ znalazłam w nich swoje własne historie — każda na swój sposób.

Chociaż ten album nie jest wyraźnie polityczny, trudno nie odczuć czasów, które go tworzyły. Ten album powstał w czasie, gdy trudno było ignorować politykę. Jak udało ci się zrównoważyć potrzebę wypowiadania się poprzez swoją sztukę?

Nie wiem, czy mi się to udało. Próbowałam mówić przez swoją sztukę i nie skończyłam jeszcze robić wszystkiego, co mogę zrobić. Piosenki na Quiet Fire o życiu i miłości mogą być postrzegane jako oświadczenia polityczne. Musimy się więcej kochać. Czy to w relacji osobistej, między rasami, religiami, krajami czy pokoleniami, kochanie się nawzajem jest czymś, co musimy robić więcej, a pomaganie sobie nawzajem w zmniejszaniu naszych ciężarów i łączeniu naszych różnic to osobiste i polityczne oświadczenie, w zależności od tego, jak na to spojrzysz — nie sądzisz?

Jako kobieta, szczególnie czarna kobieta, czy czujesz, że udało ci się zostać usłyszaną przez tych, którzy mają władzę w przemyśle? Jak udało ci się zdobyć autonomię i kontrolę nad swoją pracą (np. pisanie piosenek, aranżacje, produkcja)? Czy było to trudne?

Wszystko to jest prawdą — nadal jest tak trudno być traktowaną poważnie i pozytywnie jako czarna kobieta, jeśli to, czego chcę, potrzebuję i w co wierzę, różni się od tych, którzy mają władzę. „Usłyszana” to jedno słowo, „wysłuchana” [to] inne. Dla mnie znaczą one bardzo różne rzeczy.

Ci, którzy mają władzę — mogą to być wytwórnie, artyści, publiczność. zależy jak na to spojrzysz. Co to jest władza? Zdolność do kształtowania karier? Opowiedzenie historii przez muzykę? Inspiracja ludzi przez muzykę? Ostatecznie mam nadzieję, że to artyści będą mieli trwałą władzę inspirowania ludzi daleko w przyszłość, aby sięgnąć po więcej i szukać wewnętrznej zmiany na lepsze.