Anderson .Paak próbuje zdobyć uwagę na ‘Oxnard’

Niedoceniana narracja bliskiego rapu: osiągnięcie przełomu po wyjściu z lat 20., wchodząc do dyskursu dużo po uznanym terminie dla większości artystów. Młodość, ironicznie, funkcjonuje podobnie jako domyślny wyznacznik sukcesu; nieustanne skupienie się na teraźniejszości i przyszłości, prawie zawsze kosztem starszych i dojrzałych głosów, z wyjątkiem uznania lub ostatnich prób zachowania znaczenia. Moment Andersona .Paaka zaczął się zbliżać do 30: jego urok smakujesz słodkie lata minione, reprezentując animację i emocjonalną głębię soul oraz G-funku przed nim, podążając świeżo w teraźniejszość. Pokazał się już wielokrotnie zarówno na czas, jak i ponadczasowo, zdobywając złoto w wielu dyscyplinach i stając się jednym z najlepszych showmanów w branży. Teraz, z Dr. Dre za sterami i budżetem w zasięgu, kolorowy rodowód Paaka stylowych wizji dochodzi do szczytu w Oxnard: Wielki Album, który może nie starzeć się tak dobrze, jak brandy w jego szklance.

Jeśli chodzi o kolorowy rodowód, .Paak wymyślił mnóstwo sposobów, aby słuchacze mogli go uwielbiać w każdej jego odsłonie: przystojniak, obszczymurek, dziwak. Ciężar jego dzikości zawsze podkreśla głębokość jego wrażliwości, jego ochrypłe tony unoszą się nad każdym werblem i 808, walcząc o każdą cal naszej uwagi. Gdzie tworzyli niezapomniane momenty w Malibu i Yes Lawd!, wydaje się bardziej jak irytujący błąd, który nie został naprawiony w Oxnard: czegoś brakuje w tej całej dobroci. Każdy ludzki potencjał Paaka wydaje się bardziej stonowany niż powinien, jego brudne wdzięki rozciągnięte są trochę za cienkie, aby nas uwieść do jego woli. Jeśli to nie on jest poniżej oczekiwań, to lekkie produkcje: bębny nie uderzają tak jak kiedyś, melodie są mniej zapadające w pamięć, a pierwsza połowa albumu przeciąga funk na granicę nudy. Tematycznie, diabeł dostaje lizanie poślubne gdzieś w szczegółach. (Zobacz: „Headlow,” dziwny utwór po tak dobrym wprowadzeniu.) Mimo że krótkie skity i tekstury sugerują nadchodzące doświadczenie, nigdy naprawdę nie nadchodzi. „Saviers Road” to fantastyczna kronika pierwszoosobowa o trudach Paaka przed smakowaniem tego sukcesu, ale nie ma wiele więcej tego typu utworów. Nie wspominając o niezdarności „6 Summers” przewidującej kontrowersyjną seksualną przyszłość dziecka Trumpa poczętego poza małżeństwem, tylko po to, aby przejść do znacznie lepszego utworu w połowie?

Na jego korzyść, druga połowa Oxnard zbiera wiele fragmentów pozostawionych w pierwszej, zawierając w sobie gości, którzy wahają się od odpowiednich do fantastycznych. Leniwy występ Kendricka w „Tints” robi to, co się od niego oczekuje, ale niestety niewiele więcej. Niezręczny występ Dre w „Mansa Musa” spotyka podobne oczekiwania, chociaż Cocoa Sarai manewruje pośród dziwaczności niezgrabności swoim spokojem. Tymczasem Wujek Big Snoop Dogg nadal woskosnowe refleksje o swoich świetnych dniach w „Anywhere” z nienaganną elegancją, która wzmacnia Paaka, którego kochamy: delikatny i lekki jak jego dawne ksywka. Zamknięcie albumu „Cheers” to gorzkosłodka rozkosz — RIP Mac — zakończona refleksyjną jakościowością Q-Tip'a zakorzenioną głęboko w ciepłej nucie, przemierzającym ból w drodze do dobrych czasów. Poza dwoma bonusami, w Oxnard kamienie dwa albumy, żadna z części naprawdę nie dodaje się do rozbudowy kalifornijskiego uniwersum, które .Paak przez lata budował dla nas.

Anderson .Paak daleki jest od zużycia czy wypalenia, ale jeszcze nie nadszedł moment, w którym całkowicie przejmie scenę. Zabawy są zabawne do oglądania, nawet jeśli niektóre są trzymane na dystans, ale pilność, która sprawiła, że jego wcześniejsze prace były tak wciągające, wydaje się wyblakła w ozdobnych elementach, które przychodzą z tym statusem. Udowodnił już, że potrafi zrobić wszystko i może racjonować swoje wszystko do odpowiednich obszarów, jednak w rdzeniu Oxnard utrzymuje się suchość, która zbacza z kursu podróży. Znowu to nie jest zła muzyka, ale... bez jedynego charakterystycznego „Yes Lawd!” w zasięgu słuchu, którego Andersona spotkaliśmy i dokąd zmierzamy stąd?