Snoop Doggy Dogg's 'Doggystyle' Is May's VMP Rap & Hip Hop Album

Z tego, co wydawało się zupełnie odległym światem, odizolowanym od dzielnic, które przyniosły hip-hop na świat, początek lat 90. pokazał nam, że Zachód miał coś do powiedzenia. Z mgły wytwórni Death Row Records wyłonił się chudy Crip z Long Beach o imieniu Snoop Doggy Dogg: ledwo wkraczający w swoje 20-tki, fascynujący świat swoim swobodnym sposobem bycia. Pod koniec '92 roku stał się wyróżniającą się postacią na albumie Dr. Dre The Chronic: albumie, który zostanie kanonizowany jako obowiązkowe słuchanie dla standardu G-funk z Zachodniego Wybrzeża. Jedenaście miesięcy później, natychmiastowy klasyk debiutu Snoopa Doggystyle zadebiutował na pierwszym miejscu Billboard 200, sprzedając się w ponad 800 000 egzemplarzy i ustanawiając rekord najszybciej i najlepiej sprzedającego się debiutanckiego LP rapera. Ten przełomowy wysiłek został wkrótce kanonizowany, a jednocześnie potępiony jako centrum nadchodzącego fenomenu Gangsta Rapu, który zalał amerykańską kulturę. Uzyskał status platynowej płyty w niecałe sześć miesięcy i uczynił Snoopa natychmiastową gwiazdą.

Zapisz się, aby otrzymać ten album na app.vinylmeplease.com/rap

Oto Snoop Dogg: głos zbyt gładki na swoje czasy, a jednocześnie surowy na tyle, by przewijać się ponownie. Zaledwie parę lat usunięty od swoich pełnoetatowych dni przestępczych, na swoim debiutanckim wypadzie, otoczony przez zwykłych podejrzanych — Tha Dogg Pound, Daz & Kurupt, The Lady of Rage, Warren G i więcej — nigdy nie zostaje zdetronizowany jako gwiazda show, ponieważ odgrywa swoją rolę z niezrównaną grozą. Z Dr. Dre przy deskach mikserskich na każdą piosenkę, wszechświat Doggystyle wolno przemyka przez noc w Long Beach i miażdży głośniki przy kolejnym oddechu, rozszerzając dźwiękową narrację The Chronic w nową podróż. Snoop nie jest najbardziej zręcznym lirycznym artystą, nie jest najbardziej widocznie groźnym, ale groza współgra z chłodem, który jest wiarygodny bez dodatkowego wyolbrzymiania. Na co dzień jest kumplem każdego: pije i pali, walczy i uprawia seks, i może złapać kulę bez imienia jak każdy inny. Ale kiedy Calvin Broadus, Jr. zanurza się głębiej w psa, rozważa przebaczenie za swoje wykroczenia i tęskni za rozwiązaniami szaleństwa, które zna. To równowaga gangstera, którą znamy z najlepszych utworów hip-hopowych, przemierzając każdą stronę każdej linii, by odnaleźć prawdę w brzydocie.

Doggystyle to album, który sprawił, że politycy przejechali walcami po klejnotach na ulicy, który sprawił, że C. Delores Tucker się odezwała, który miał dzielnice i przedmieścia zanurzone w tym samym rytmie. Snoop, którego znamy dzisiaj, to lokalny OG, bramkarz i człowiek rodziny. Ale kiedy prasa się skupiała, a publiczność się obracała, krytyka często mizoginistycznej, często brutalnej treści Doggystyle była zwykle spotykana z prostą odpowiedzią bycia „prawdziwym”. Teksty były prawdziwe w tym sensie, że czasem naprawdę tak bywa, że czasami gówno jest naprawdę prawdziwe, a opisy prawdziwych okoliczności przetrwania w kraju kalkulowanej Czarnoskórej ignorancji nie zawsze przychodzą z ładną kokardą na wierzchu. W rzeczywistości piękno i brzydota doskonale się łączą, ale brzydota, którą znał Snoop i jego współczesni, stała się ramą dla kolejnej amerykańskiej debaty na temat tego, kto poniesie winę za to wszystko (jak zawsze, raperzy). Dwadzieścia pięć lat od jego wydania, gdy zmagamy się z tymi samymi pytaniami dotyczącymi tekstów rapu, które mieliśmy wtedy, Snoop z '93 roku nie będzie miał odpowiedzi, których potrzebujemy. Ale warto spojrzeć na piękno i brzydotę za to, czym naprawdę są, rozważając, gdzie byliśmy, jako część tego, dokąd zmierzamy. Wejdź do częstotliwości Doggystyle, i nie oczekuj, że wszystko przyjdzie łatwo.