Za piosenkami Niny Simone śpiewa blues

„My Man’s Gone Now” to jedna z najbardziej wzruszających piosenek na albumie, a spojrzenie na jej pochodzenie jest wymowne. To interpretacja utworu z *Porgy and Bess*, opery Georga Gershwina z 1934 roku, która ma niezaprzeczalny wpływ na jazz. Louis Armstrong i Ella Fitzgerald wydali swoje adaptacje partytury w albumie z 1958 roku Porgy and Bess, a Miles Davis zaprezentował swoją wersję w 1959 roku. Postać Sereny śpiewa „My Man’s Gone Now” nad ciałem swojego męża po tym, jak został zabity w bójce poprzedniej nocy. Nina rezygnuje z operowego stylu na rzecz bujnego bluesowego brzmienia, które boleśnie oddaje zniuansowane opisy żalu, takie jak wieczna nieobecność dźwięku kroków ukochanego wchodzącego po schodach. To, co kiedyś było fragmentem opery, teraz jest ilustracją bluesa w jego najczystszej formie.

Najstarsza na albumie, „The House of the Rising Sun”, to piosenka ludowa, często nazywana „Rising Sun Blues.” Opowiadając historię życia, które zbłądziło w Nowym Orleanie, data druku tej piosenki sięga 1925 roku, a jej pochodzenie sięga znacznie wcześniej. Jej popularność obejmuje adaptacje od artystów takich jak Animals, Doc Watson, Bob Dylan, Frijid Pink do Dolly Parton. Wersja Niny jest szybka, radosna, ale jednocześnie ostrzegawczo smutna.

Przerażająco aktualne niemal 50 lat później, potężne słowa „Backlash Blues” to wiersz autorstwa Langstona Hughesa, jeden z ostatnich wierszy protestacyjnych Hughesa napisanych przed jego śmiercią w 1967 roku. Odniesienie do reakcji na rasizm i przestępstwa z nienawiści popełniane przez białych ludzi w odpowiedzi na ruch na rzecz praw obywatelskich w USA. Simone duszno wprowadza słowa Hughesa: „Kiedy próbuję znaleźć pracę, aby zarobić trochę pieniędzy, wszystko, co możesz zaoferować, to biała reakcja. Ale świat jest wielki, wielki i jasny i okrągły – i pełen ludzi takich jak ja, którzy są czarni, żółci, beżowi i brązowi.” To, co wówczas było pozornie prostym wezwaniem do równości i wyzwaniem dla systematycznej opresji, pozostaje wymownym przypomnieniem pracy, którą mamy jeszcze do wykonania.

Oprócz współpracy z przyjaciółmi takimi jak Hughes, Simone czerpała z swoich inspiracji, takich jak Bessie Smith, która wydała utwór w 1931 roku zatytułowany „I Need a Little Sugar in my Bowl.” Nina zreinwentowała melodię i zmieniła teksty, tworząc „I Want a Little Sugar in my Bowl.” Oryginał Smith to odważne, szczere objęcie pożądania i seksualności, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że wydano go 85 lat temu. Powolne podejście Niny trwa długo, wygrywa na gładkim fortepianie i łatwym tętniącym dźwięku talerzy, dodając poziom pary, który jest niemal zmysłowo niepojęty, nawet w nasyconym seksualnie roku 2016. Zachęca skromnie: „Chcę trochę pary na moich ubraniach; może mogę załatwić sprawy, tak aby to poszło.” Postaraj się nie stopnieć; to niemożliwe.

Choć wiele piosenek na albumie zostało napisanych przez genialne umysły autorów piosenek, takich jak Lil Green, Abbey Lincoln, Buddy Johnson i, oczywiście, sama Nina Simone, wiele utworów na Nina Simone Sings the Blues ma własne historie, poza samymi tekstami. Znajomość tych narracji kontekstualizuje każdą wciągającą linię od izolowanego uczucia do szerszego kontekstu historycznego, bez względu na to, jak aktualne te melodie nadal są.