Blood Orange nadaje bezsensownemu nowy blask w ‘Angel’s Pulse’

Nie ma ani strategii, ani ironii w tym, jak Dev Hynes sprawia, że muzyka Blood Orange brzmi jak jego nazwa: śmierdzi latem, zachodem słońca i cierpieniem. Łatwo zauważyć intensywny pomarańcz, głęboki brąz; dźwięki palą się jak kadzidło z znajomego pokoju, z miejsca, które nazywano domem. To jest obecne i nostalgiczne, wczoraj waży ton jak winyl na igle. To jest światopogląd, który Hynes osiągnął i nadal rozwija. Angel’s Pulse jest rozszerzeniem soczewki Negro Swan, która porządkuje luźne końce wcześniejszej pracy, wkraczając jeszcze głębiej w impulsywną, niepohamowaną naturę, która przyniosła taką chwałę nazwie Blood Orange. Hynes trafił na (odpowiednią) etykietę mixtape z konieczności, a nie z wynalazku, ale w tym bolesnym destylacie zarchiwizowanym w tym kolażu nie ma nic pośpiesznego ani sacrficjalnego. Hynes pozostaje przemyślany, prawdziwy i naprawdę współpracy na sposoby, które wciąż zaskakują słuchacza.

Punkt współpracy to to, co nadaje Angel’s Pulse jego puls: To jedyne miejsce, gdzie znajdziesz Project Pat i Gangsta Boo obok tinashe, Jobę ujawniającego swoją duszę po tym jak Arca śpiewa po hiszpańsku, oraz dowolny występ BennY RevivaL. Gdzie Hynes traci w swoich umiejętnościach wokalnych, wciąż doskonale sprawdza się w roli producenta i organizatora, kierując i wyzywając wszystkich swoich zaufanych towarzyszy, aby spełnili jego pragnienia, przynosząc na stół swoje pełne ja. Dlatego Chaz Bundick ponownie wyciąga sos, dlatego Ian Isiah kontynuuje śpiewać maślanym falsetem, a Aaron Maine opuszcza straż gdzieś w Berlinie w “Berlin.” Dla samego Hynesa, wyzwanie: mixtape, podobny do tych, które zwykle tworzy dla przyjaciół — lub dla nikogo, żeby sam powiedział — ujrzał światło dzienne w ułamku czasu, jaki zazwyczaj zajmuje mu między projektami. Duch trzydziestolatka przemyca się w żyłach Angel’s Pulse: obawy ciała i jego słabości, historia, która się powtarza, oraz wciąż malejące rezerwy “fucków” do dania. To jest muzyka kryzysowa (znów), ale z o wiele większą łaską i kontrolą.

W pewnym sensie, Angel’s Pulse śledzi linię wpływu Hynesa, pozwalając im zakwitnąć w najbardziej nieoczekiwanych sposobach. Święte tony Negro Swan wciąż bulgoczą pod trwającymi tutaj zmaganiami. (Zobacz „Birmingham”, przejmujący hołd dla bombardowania Kościoła Baptystów na 16. ulicy w 1963 roku.) Jest też subtelna, trwająca queerowość zakorzeniona głęboko w barwach taśmy, zgodnie z tradycją dzieł Blood Orange. („Baby Florence (Figure)” oscyluje między gotowym do wybiegu ballroom house a wewnętrznym, ambient popem.) Gdzie Negro Swan czuł się znacznie większy i pęczniejący, Angel’s Pulse żyje w izolacji i radzi sobie z ekscytacją, która pochodzi z niepewnej przyszłości. Gdzie jego poprzednik torował drogę do zaakceptowania pustki, ten mixtape nadaje bezsensowności nowy blask i jeszcze mniej klarowności, gdy Hynes wciąż czeka, aż dym się rozwieje. W tandem, być może Hynes oferuje znacznie więcej niż mapę do miłości własnej i oporu… być może przypomina, aby dać sobie pozwolenie na to, by być zagubionym, odnalezionym i ponownie zagubionym. Dość równoważna wymiana dla tak oszałamiających kroków naprzód w stronę nieznanego.