Zgubione błogosławieństwa 'soil' serpentwithfeet

Po raz pierwszy spotkałem muzykę Josiah Wise'a, znanego jako serpentwithfeet, podczas występu w Palace Theatre w Minneapolis w grudniu 2017 roku. Otworzył dla Grizzly Bear na trasie wspierającej ich album Painted Ruins; był solowym artystą, z minimalistycznym setupem i podkładem, który rozbrzmiewał w świeżo odnowionej sali koncertowej ozdobionej przez alternatywnych dzieciaków. Jednak minimalna obecność nie oznaczała minimalnego wpływu: ten olśniewający czarnoskóry mężczyzna, o korzeniach z Baltimore i marzeniach z Nowego Jorku, zauroczył nas w sposób, który często się próbuje, lecz rzadko widzi w świecie sztuki performatywnej. Duch węża wypełnił pokój, wystarczająco duży, aby unieść wszelkie brzemiona, które przynieśliśmy ze sobą, aby skurczyć się, gdy zaprosił nas dalej do swojego świata pragnienia i bólu oraz wszystkich pięknych rzeczy w naszych najbrzydszych wersjach. Idea "osobistego jako politycznego" była nie tylko bolesnie oczywista, ale rażąco niedopowiedzeniem dla magii przywołanej w tej ogromnej sali pewnej dziwnej nocy w grudniu. Umiejętność uwypuklenia najdrobniejszych szczegółów na tak wielkiej scenie z pewnością pochodzi z życia wędrującego przez ten bałagan, drapiącego o jakąkolwiek przestrzeń, gdy świat zapewniał go, że nie ma sensu.

Serpentwithfeet teraz ma narzędzia, by nadać sens wszystkiemu: wypuści swoje debiutanckie LP soil w czerwcu, prawie miesiąc do dnia swoich 30. urodzin. Niech on to powie, to dzieło jest doskonałym pożegnaniem jego dwudziestolatków i nowym powitaniem w tym, co mogą przynieść jego trzydzieste urodziny. To następny krok od blisters z 2016 roku, krótkiej i fascynującej kolekcji utworów nawigujących w traumie i romansie, zawierającej jego przełomowy singiel “four ethers”: epicka oda do mężczyzny z całym światem na plecach, wąż zapraszający go do miłości, na którą zasługuje, i błagający, by mówił prawdę, bez względu na to, jaką ciemność znał. Jeśli mężczyźni z blisters mieli niemożliwe imiona, soil zawiera fragmenty mężczyzn, których Wise zdążył poznać zbyt dobrze. Wewnątrz Wise poszerza kanon, aby zmierzyć się z każdą faceta miłości w każdym modnym stylu; ironiczne, biorąc pod uwagę jego skłonność do wywracania klisz, że może rozebrać i podnieść zawiłości miłości — ostatecznej kliszy — z taką gracją i wdziękiem. Nie ucieka od niczego, wyznaczając oczekiwania: Musimy być sobą, musimy posiadać nasze doświadczenia, a nasze niedoskonałości służą nam znacznie bardziej, niż pozwalamy. soil jest stosunkowo łatwe do podejścia na powierzchni, ale odważa się odkryć i pocieszyć rzeczy, które się milczy, dając pozwolenie na bycie i nie robiąc ustępstw ani przeprosin.

Sonicznie, Wise wymienia wspaniałe próbki swojej wcześniejszej pracy na zaprogramowaną elektronikę, która radykalizuje i remiksuje kod źródłowy czarnej tradycji gospel, w której dorastał. Czerpiąc z takich artystów jak Katie Gately, Clams Casino i Paul Epworth, produkcja na soil opiera się na śladach znanego, torując drogę do większych hooków i wspanialszych momentów. Oklaski i stąpnięcia przywołują ducha, wokalne przebiegi Wise'a skręcają i zmieniają się w wolnym stylu, słowa układają się na sobie i amplifikują węża tak głośno, jak tylko musi być. Te psalmy są Brandy, Beyoncé Knowles, Bjork. W pewnym momencie brzmi jak miejsce po godzinach i niedzielna msza przy domu babci. Nie ma rytmu zbyt dziwnego do ogarnięcia, a wąż rozwija się w nieprzewidywalnym.

Wracając do idei miłości, soil tematyką przenosi słuchacza do bezsprzecznie czarnej, queerowej rzeczywistości, która była niewyobrażalna w młodości Wise’a. Często wspominał te lata jako naznaczone dezorientacją w tym, jak wyrazić i utrzymać swoje pragnienia. Teraz stworzył świat z nadzieją na inspirowanie nowej miłości do rozkwitu; jest ból i radość, odrzucenie i żałoba, ale tu nie ma miejsca na strach. Duży nacisk kładzie się na używanie zaimków on/jego przy opisie ukochanego, a skłonność Wise'a do destylowania dramatyczności podnosi tę miłość w sposób, który trudno byłoby sobie wyobrazić, a jednak czuć tak namacalnie. Weźmy obraz „cherubim”, warstwy wokali Wise'a przywołują chór radośnie śpiewający o oddaniu mężczyźnie w obronie pokoju. W „fragrant” szczegółowo opisuje, jak ożywić kult eks, aby sprawdzić, czy pocałunek utraconej miłości pozostawił kogoś innego tak poruszonego jak on. Istnieje chemiczna fizyczność przenikająca euforię, którą opisuje wąż: Gdy zapytano go o refren „waft” — „On wie, że miłość nie może istnieć tam, gdzie jest perfum” — Wise szczegółowo opisał, jak ocenia swoją kompatybilność z ukochanym na podstawie odoru jego ciała i jak perfumy maskują esencję bycia, przerywając tym samym proces.

Rozważając potencjalnie czarniejszą, queerowską przyszłość, serpentwithfeet istnieje w panteonie, który jest całkowicie jego własny, poprzez kreatywną wizję, która ma wystarczająco dużo miejsca i bezpieczeństwa dla wszystkich gotowych to zrobić. Zbliżając się do 30, Wise umożliwił sobie mówienie swojej prawdy w sprawie władzy, ale dotarcie tutaj oznacza skonfrontowanie i docenienie brzydkich rzeczy: soil ilustruje ten proces poprzez luźną narrację relacji, od cichych pierwszych spotkań po rozwiązanie spokojnego pożegnania. Na zamknięciu albumu „bless ur heart” wąż zastanawia się nad konsekwencjami tych doświadczeń jako elementów czegoś większego: “Jak mógłbym zatrzymać te dokumenty miłości dla siebie? / Jak mógłbym ograniczyć to, co dawało mi życie?” W jednej linii, rozwiązanie akceptacji siebie jako katalizatora otwierania się na świat. Znalezienia w soil przypływają i odpływają jak my: czasem chaotycznie, cicho, elektryzująco, oburzająco, i to wszystko na raz. I tak może być, jak powinno być; serpentwithfeet wślizguje się w oddali, przygotowując się, by znowu nas oczarować, gdy szykujemy się na nasze błogosławieństwa.