Album tygodnia: ‘The Dusk In Us’ zespołu Converge

Kiedy Jacob Bannon wykrzykuje “As a single teardrop fell and was swallowed by the sea, you outshined the best there was, rewrote who I could be,” on “A Single Tear,” z pierwszej piosenki z najnowszego albumu Converge The Dusk in Us, skupia się na tym, dlaczego zespół znacząco wpłynął na swoich fanów przez lata. Życie to nieustanna wojna — przeciwko wykańczaniu się, aby przetrwać, gdy inni zyskują na Twoim pocie i krwi, przeciwko bzdurnym normom społecznym, a jak pisałem niedawno, przeciwko sobie samemu. Nieważność jest faktem życia: wszechświat jest ogromny, a ty jesteś kroplą, znasz ten schemat. Jeśli pozwolisz, aby cię to ograniczyło, zasadniczo się poddałeś, ale jeśli to zaakceptujesz, również faktycznie przeciwstawiasz się temu, nadając swojemu życiu znaczenie. Converge są drobkami jak my wszyscy — to nie powstrzymuje ich od wzniecania prawdziwego piekła gdziekolwiek i kiedykolwiek, a Dusk to kolejna świetna pozycja w ich katalogu, album metalcore'owy, który dorósł i jednocześnie nie traci młodzieńczej iskry, która napędzała ich od samego początku.

Converge jako jednostki są wszędzie: gitarzysta Kurt Ballou jest w studiu, nagrywając dla wszystkich od Nails po Kvelertak do High on Fire; perkusista Ben Koller gra również w Mutoid Man, zespole najlepiej opisanym jako Intelligent Cock Rock; basista Nate Newton ma dodatkowe projekty z braćmi Cavalerami i Aaronem Turnerem; Bannon zajął się doomem z Wovenhand swoim projektem Wear Your Wounds, który wydał WYW w kwietniu. To także aspekt Converge jako jednostki, klucz do ich długowieczności. Gra Ballou jest tak różnorodna, jak zespoły, które nagrywał, i wciąż w dużej mierze jest bardziej chaotyczną formą hałaśliwego rocka lat 90. Ten wpływ pojawia się tutaj częściej: “Eye of the Quarrel” zaczyna się od cienkiego gitary Ballou, którą The Melvins mogliby użyć na Stag; “Under Duress” przenosi uwielbienie AmRep na nowy poziom z mielącym wstępem basowym i chórowymi wokalami, będącymi świadectwem zadziorności Newtona i biegłości zespołu w mutacji. “Quarrel” i “Broken By Light” flirtują z pełnym serca, na przekór szansom, melodyjnym crustem Tragedy i Martyrdod; Converge wiedzą, jak robić sweeping gestures w małych ustawieniach, więc to naturalna integracja. A jeśli chodzi o koślawość, dwukrotny cios “Arkhipov Calm” i “I Can Tell You About Pain,” oba napędzane zręczną mocą Kollera, Converge udowadniają, że mogą rzucić ci to, co znajome i uczynić to niewygodnym.

Dusk zawiera kilka piosenek, które nie są tylko płonącymi nutami i krzykami. Żeby nie pomyślałeś, że mówię, że Converge zwalniają, pamiętaj, że prawdopodobnie dostaniesz brudny but w twarz, jeśli stoisz w pierwszym rzędzie na jednym z ich koncertów. Zasłużyli na prawo, aby dać sobie przestrzeń. Tytułowy utwór podejmuje próbę melancholijnego doom’a i mógłby być utworem Wear Your Wounds, gdyby nie wybuch na końcu. “The Distance Between Us” mogła być napisana tylko przez takich podróżników, którzy kochają nieprzewidywalność, jednocześnie potajemnie pragnąc odrobiny stabilności. Jest pełna żalu i to jedyny utwór tutaj, który nie zaczyna się ani nie kończy wściekłością, ale nie jest to piosenka o porażce. “Reptilian” wprowadza do tego postępowania grający groove, który Ballou prawdopodobnie podchwycił pracując z Nails. Nawet w najmniej inteligentnych momentach, Converge wiedzą, by nigdy nie zadowalać się konwencjami hardcore.

Na początku tego roku, napisałem profil Converge w związku z Jane Live, nagraniem na żywo ich klasycznego albumu Jane Doe z ich występu na Roadburn Festival w zeszłym roku. Live był pretekstem; Doe było prawdziwym miąższem, którym chciałem się zająć. Co uderzyło mnie przez cały czas rozmów z Bannonem, Ballou i Newtonem, to jak zrelaksowani byli względem tego albumu. Wszyscy zgodzili się, że to był ich punkt przełomowy, który utorował drogę do dalszych sukcesów, ale nie czczą tego albumu jako testamentu hardcore'u. Są zadowoleni, że mogą o nim mówić — po prostu nie myślcie o nich jako o wiecznie patrzących wstecz. Live był pierwszy raz, kiedy zagrali Doe w całości, a mogli przez kilka lat zbierać nostalgiczne pieniądze wcześniej. Ludzie definiują Converge przez Jane Doe, i nie jest to całkowicie bezpodstawne, ponieważ nadal się utrzymuje. Ale Converge nie definiują samych siebie przez Jane Doe — definiują siebie w stanie obecnym. Dusk pokazuje, że choć sposób, w jaki wyrażają swoją intensywność, subtelnie się zmienił, intensywność jest nadal tam, jaśniejsza niż wcześniej.