Rosnące VMP: Nathan Bajar

Playroom Nathana Bajara brzmi jak dom. Nie spokojny, przytulny dom, ale dom pełen życia, z dziećmi biegającymi po schodach, przerywanymi rozmowami telefonicznymi i nieustannym szumem telewizora towarzyszącym głośnej rodzinnej kolacji. Nawet w tle naszej rozmowy telefonicznej słyszę ciągłe szuranie i gwar jego domu w New Jersey.

Kiedy spojrzymy poza szorstką produkcję lo-fi, obraz staje się bardziej klarowny. Na okładce, sfotografowanej przez samego Bajara, widzimy mężczyznę mówiącego do mikrofonu, otoczonego portretami i kwiatami. Mężczyzna to brat Bajara, przemawiający na pogrzebie ich ojca. To kalejdoskop zachowanych wspomnień, od okładki albumu, przez zdjęcia ojca Bajara w tle, po sam temat albumu: dorastanie.

Dla 28-letniego Bajara, jego ukochane rodzinne historie, tradycje i własne konflikty są bezpośrednio związane z jego pracą zarówno jako muzyka, jak i fotografa. Jego portrety, publikowane w różnych czasopismach, emanują ciepłem nie wspomaganym przez pośpiesznie nałożone filtry, lecz raczej surową i amatorską intymnością znalezioną w aparatkach jednorazowych, polaroidach i rolkach aparatów iPhone'ów. Na jednym z konkretnych zdjęć, wykonanym w 2016 roku, ojciec Bajara niesie bukiet róż i gipsówki jako prezent dla swojej żony na Dzień Matki. Zdjęcie wygląda jakby zostało zrobione spontanicznie, z chęcią uchwycenia prostego kadru w większej historii, wolnej od ograniczeń perfekcji, a Playroom jest właśnie takie.

Perfekcja gnębiła umysł Bajara, gdy zwlekał z aplikowaniem do prestiżowego Berklee College of Music na gitarę, będąc zastraszonym przez poziom talentu. Zamiast tego skoncentrował się na fotografii, studiując ją na Montclair State University. „Byłem jak: 'O kurczę, możesz zostać profesjonalnym muzykiem?’” wspomina Bajar, „Może będę robić zdjęcia, bo jeśli będę robić zdjęcia, to nadal będę mógł być blisko muzyki.”

W miarę jak jego kariera fotograficzna rosła, Bajar rozpoczął proces nagrywania w 2016 roku, zainspirowany przez przyjaciół robiących bity w swoich sypialniach. Od tego momentu, Bajar połączył swoje umiejętności gry na gitarze, które nauczył się od swojego ojca i wujków, z umiejętnościami produkcyjnymi, które sam nabył. Początkowo projekt miał być czymś dla siebie, jako sposób na osiągnięcie czegoś przez pisanie, produkcję i wydawanie muzyki jak jego ulubieni artyści, tacy jak Stevie Wonder i Crosby, Stills, Nash & Young. Jednak śmierć ojca Bajara latem 2018 roku okazała się punktem zwrotnym w procesie nagrywania i dynamice jego rodziny.

„Zacząłem postrzegać swoich rodziców jako ludzi” mówi Bajar, „Dorastając, istniała wyraźna linia między rodzicem a dzieckiem. Kiedy mój ojciec zmarł, pomyślałem o mojej mamie jak o człowieku, i otworzyło to wiele rozmów. Uczenie się historii z przeszłości sprawiło, że coś kliknęło w mojej głowie, i po prostu obsesyjnie zacząłem pisać i nagrywać muzykę przez jakieś dwa miesiące.”

Rezultatem jest pięknie niezorganizowany, gęsto warstwowany album pełen miłości, z perspektyw matek, błądzących chłopaków i samego Bajara. Piosenki Bajara są lirycznie proste, co jest dość odpowiednie w kontekście bogatych dźwięków, które tworzy wokół słów. Jak mówi Bajar: „Po prostu nie czuję się zbyt komfortowo z tym, jak piszę.”

Przeciwnie, małe historie, które opowiada w każdej piosence są niemal uniwersalne, nie ograniczone kwiecistym językiem i metaforami. W jego głosie słychać przyjazną szczerość i ochotę, gdy szepcze ukochane rodzinne anegdoty lub śpiewa o miłości nad warstwami gitar, wokalnych ścieżek i bębnów. To wszystko jest dla niego takie samo, trzymając swoją pracę blisko serca.

Utwór tytułowy „Playroom (Lover’s Paradise)” to wprowadzenie do jego domu, miejsca komfortu, które przechowuje wszystkie jego wspomnienia. Wspomina swoje dzieciństwo, w którym domy były drzwiami obrotowymi dla odwiedzających członków rodziny z Filipin, a to stałe towarzystwo stało się normą w jego życiu, pełnym miłości i wsparcia.

W „Mia's Song” Bajar śpiewa „Finally alone / No more crowded rooms / I just want to be / Next to you,” nad falą wielu ścieżek wokalnych i brzdękającej gitary. Czujesz jakby jedno popołudnie na plaży, przytłoczone przez otoczenie, ciesząc się towarzystwem kogoś, kogo kochasz. Większość albumu podąża tą ścieżką, czasami będąc tak dźwiękowo przytłaczającą, że wywołuje uczucie gorączkowego snu, lub przynajmniej kontaktowego odurzenia.

A potem jest „The Table,” najprostszy instrumentalnie utwór na albumie. To psychodeliczny hołd dla jego ojca, echo w wieczność z wokalnymi efektami Bajara. Jego dźwięk przypomina sen, a w wielu przypadkach śmierć może przypominać jeden z nich. Teksty, „Father time won’t you please / Tell the reaper / He’s come a little early / This doesn’t seem all that right” są nawiedzającą retrospektywną prośbą, głęboko rezonującą w każdym, kogo dotknął żal. Pomimo niezorganizowanej tematyki obecnej na całym albumie, Bajar potrafi wpleść tak ciężkie emocje w to, co brzmi jak zwodniczo pogodny album, rozumiejąc, kiedy się wycofać, a kiedy powiedzieć więcej.

Przez cały album, Bajar rozumie, że słuchacze będą łączyć jego dźwięki z jego zdjęciami, nawet jeśli nie jest to jego świadoma intencja. Wspomina, że słyszał wiele porównań swoich ciepłych fotografii do zwiewnej, lo-fi produkcji swoich piosenek, mówiąc „Nie robię tego świadomie. To się po prostu zdarza, że muzyka brzmi tak jak brzmi, bo właśnie tak wiem, jak tworzyć muzykę. Jednak istnieje związek między zdjęciami, które robiłem, a muzyką, ale to tylko uczucie.”

W szczególności Bajar wybrał zdjęcie swojego ojca naprawiającego radio jako tylna okładka fizycznego wydania, dopełniając krąg, który jego ojciec rozpoczął, inspirując miłość Bajara do muzyki. Taki moment wynika z jego samonakładanej roli rodzinnnego historyka poprzez fotografię. „Zawsze miałem to dziwne zainteresowanie zbiorami zdjęć i mam nadzieję, że w przyszłości, kiedy już mnie nie będzie, ktoś natknie się na te zdjęcia i pomyśli: 'Kim są ci ludzie i dlaczego te zdjęcia tutaj są?’” rozmyśla Bajar. Ta niemal obsesyjna fascynacja opowiadaniem historii, dokumentacją i ich zachowaniem może być postrzegana jako symptom wychowania przez imigrantów, których bogactwo historii i wspomnień może nie zawsze być zachowane. Bajar używa swojej muzyki do ponownego wyobrażenia tych historii, wspieranych przez jego zdjęcia, i daje im drugie życie, w tym swojemu ojcu, na zawsze zachowanemu na tylnej okładce Playroom.

Album Bajara, na pierwszy rzut oka, jest chaotyczną i przytłaczającą mieszanką różnych wpływów, pomysłów i instrumentów. Jednakże, jak w poszukiwaniach obrazów w książeczkach do kolorowania, ujawnia więcej przy każdym kolejnym odsłuchu. Warstwy rozdzielają się, odsłaniając prostą, szczerą i uczciwą próbę opowiedzenia historii domu i wszystkich jego zawiłości.