VMP Rising: MorMor

Seth Nyquist, 26 lat, oddycha pierwszym oddechem lata w Toronto, przerywnik po nieskończonej zimie, która zawsze wraca. Jest obecnie w stanie przejściowym między domem a dwoma muzycznymi centrami w USA, jak większość rozwijających się gwiazd bez określonych planów. MorMor to szwedzkie słowo na babcię; ten pseudonim jest hołdem dla bliskiej relacji Nyquista z jego własną babcią. Jako MorMor, Nyquist jest kilka tygodni od wydania swojego EP Heaven’s Only Wishful, jego pierwszego właściwego wydania pod tym pseudonimem. Tytułowy utwór, delikatny slow-burn rozmyślający nad eterycznością, gdzie spokojne falsetto Nyquista przemienia się w przeszywający krzyk, trafił do algorytmów cyfrowych i wyszedł z milionami odtworzeń po drugiej stronie.

Ale gdzie wiele singli jest pustymi produktami inżynierii i pociąganych za sznurki, płyta MorMor przebiła się przez hałas i zarezonowała w sposób szokujący nawet dla Nyquista. W burzy wspierających wiadomości i afirmacji, znalazł równowagę między pięknem swojego związku z obcymi a koniecznością nie patrzenia na dane. Jedna rozmowa z nim i zrozumiesz dylemat jego nadchodzącej sławy: Nyquist jest stonowany, nieoceniający, jego zdania są krótkie, ale celowe. I wolałby, żebyś ty mu powiedział, niż on narzucał swoje interpretacje na swoją pracę.

„Szczerze mówiąc, czuję, że cokolwiek jest tam umieszczone, jest szczerze tym, kim jestem”, mówi Nyquist. „Nie myślę koniecznie o tym, jak zacierać granice lub balansować między dwoma światami; myślę, że dla kogoś takiego jak ja, to jedyny sposób, w jaki mogę to robić. Pisałem różne rodzaje muzyki i zawsze byłem zainteresowany różnymi rodzajami muzyki, a to, co wyszło, powstało bez żadnych oczekiwań. Ważne jest, aby ludzie pokazali tę szczerość.”

Nyquist jest dzieckiem dzielnic West End i Greektown w Toronto. Synem białych adoptowanych rodziców, dorastał jako samotnik, który nigdy nie miał problemów z zawieraniem przyjaźni, ale skupił się na uczciwości i autentyczności. Odrzucił nadmiar bodźców na rzecz własnej przestrzeni do refleksji; spędził młodość na pisaniu, jeździe na deskorolce, uprawianiu sportu i nauce muzyki, unikając tradycyjnych metod nauczania. Nigdy nie miał bezpośredniej ścieżki do miejsca, w którym teraz się znajduje, ale zawsze postrzegał muzykę jako najbardziej naturalny proces: insularną podróż, nagrywaną i tworzoną niemal zawsze samodzielnie, idee powstające z pojedynczego dźwięku lub samotnego gwizdu. Na końcu otrzymujesz bujne, żywe światy ukształtowane z ulotnych wspomnień i rozległej wyobraźni.

W Toronto, które zna, Nyquist dorastał w wielokulturowych przestrzeniach, gdzie idee i tożsamości przenikały się znacznie bardziej organicznie. Liceum oznaczało interakcje ponad klasami, linie rasowe i duchowe, sprawiając, że slangi i moda przenikały się ze sobą i sprawiały, że Nyquist zrozumiał siebie w symbiozie społeczności, w której ludzie próbują i zawodzą, aby odnaleźć się w swoich różnicach. Ale to to samo Toronto z antyczarnoskibą rasizmem jak gdziekolwiek indziej, gdzie znajdujemy Czarnych ludzi, rzeczywistość, która stała się dla Nyquista bardziej widoczna w miarę dojrzewania, wskazując na zły czas i miejsce jako katalizator profilowania przez policję lub uprzedzeń w codziennych kontaktach. MorMor nie istniałby bez Toronto, które uczyniło go możliwym, ale Nyquist odczuwał swoją nieobecność w wielu obecnych reprezentacjach miasta; gdy kąty stają się bardziej twarde – dzięki współczesnym przełomom miasta – i Nyquist chwytający swoją szansę, aby pokazać dom, który zna, aby podważyć jakiekolwiek oznaki rozwijającego się monolitu.

„Pomyśl o tym, jak różnorodne jest Toronto, ile różnych języków mówi się tutaj i ilu ludzi z różnych dróg życia mieszka w tym promieniu”, mówi Nyquist. „Świat widział jakby jeden element; to jakby chodzić na tę samą imprezę lub coś takiego. Może to być najlepsza impreza, ale są też inne rzeczy, które się dzieją. Nie próbuję krytykować czyjegoś wydarzenia – myślę, że są one równie ważne – ale uważam, że ważne jest, aby pokazać inne społeczności i inne style życia. Dzieje się więcej niż tylko ta jedna impreza.”

W wizualizacji do „Heaven’s Only Wishful” przechadzasz się ulicami, którymi chodzi MorMor, unikając kadru aż do końcowych momentów piosenki. Został nagrany z marszu, faworyzując sąsiadów i siostrzeńców Nyquista jako gwiazd jednego z życia. Znajdziesz jego siostrzeńca robiącego miny w łazience, nie znajdziesz żadnych charakterystycznych miejsc Toronto, a nocne przejażdżki i sceny plażowe brzmisz autentycznie i osiągalnie, nie jako bombastyczna projekcja tego, co ktoś mógłby mieć przy odpowiedniej ilości ciężkiej pracy. Wizualizacja „Whatever Comes to Mind” bawi się odwróceniem, hipnotyczny slow jam wspierany przez synestetyczne wideo, które miesza kilka mglistej palety kolorów nad rozmazanym ciałem Nyquista, rzadko widocznego w klipie w ogóle. Przyziemne cechy tych wizualizacji kontrastują z większymi koncepcjami, z jakimi MorMor się bawi: często wspomina o kolorze, niebie, raju, świetle, cieple.

Szczerość, którą Nyquist osiąga w swojej pracy jako MorMor, destyluje trudności normalnych momentów do śpiewalnej, tanecznej, a nawet krzyczalnej indie-pop. Rozmawiając o swoim procesie, często odnosi się do honoru i wrażliwości, co podkreśla fascynacja Nyquista falami, w które przemieszczają się nasze pomysły. Ktoś stworzy wgniecenie w artystycznym suficie, gdzie nikogo jeszcze nie było, inni naśladują ten pomysł i twierdzą, że to oni zrobili to wgniecenie – podczas gdy tylko robią to, co teraz uważamy za bezpieczne – a potem ktoś inny rozbija szkło, aby inni mogli biegać wolni. Ale dla człowieka, który nie ma zbyt wielu społecznych mediów i tendencji do zostawiania telefonu w domu, aby żyć jak w latach 60. (jak sam mówi), jak artysta taki jak MorMor ucieka z marginesów nowego popowego krajobrazu, aby konkurować w świecie, w którym skupiamy się na wszystkim oprócz muzyki? Czy jego powstrzymanie się od informacji jest oświadczeniem w bunt przeciwko nadmiarowi informacji, czy tylko produktem nieśmiałego dziecka, które lubi żyć w swojej głowie?

„Reaguję na fałszywe rzeczy lepiej niż wcześniej”, mówi Nyquist. „Muszę to wyłączyć; zawsze tak miałem od dziecka, bardzo trudno jest mi to tolerować. To bardzo interesujące pojęcie: fałszywe rzeczy mogą przyczepić się do czegoś bardzo mainstreamowego, i nie mam problemu z mainstreamem, dopóki to, kto to robi, jest po prostu sobą. Mam większy problem, gdy gonić za czymś, co odnosi sukces. W sztuce zawsze będzie ktoś, kto przedstawi swoją interpretację dźwięku czy koloru czy wzoru, a potem będzie [co się wydaje] zawsze wielu ludzi, którzy będą próbować odtworzyć ten pomysł, zamiast pozwolić tej osobie robić to, co robi, i docenić to. Mniej zdolni jesteśmy do docenienia czegoś, więcej: 'jak mogę to wykorzystać na swoją korzyść?'”

Jak można wyrazić uczucie czegoś tak nieosiągalnego prostą piosenką? EP Heaven’s Only Wishful pokazuje, co MorMor robi najlepiej, tworząc egzystencjalizm oparty na ciekawości zamiast strachu, i skupiając się na celowej wrażliwości bez wyalienowania kogokolwiek, kto podejdzie. Dla Nyquista to walka z doskonałością, której społeczeństwo nas uczy, która sprawia, że jesteśmy wykończeni, odpycha nas od naszych prawdziwych jaźni. Nie jest za bezmyślnymi obrazami, fałszywymi prorokami tworzonymi przez nasze artystów i myśliciele, ale pozostaje zafascynowany tym, jak daleko autentyczność sięga, gdy nasze pojęcia prawdziwego i fałszywego pozostają skonstruowane. Czasami chodzi o to, kiedy coś złapiesz – osobę, pomysł, doświadczenie – i jak długo jesteś gotów patrzyć, jak rośnie, aby znaleźć prawdę. A empatia, którą stosujesz do fluktuacji, w której wszyscy żyjemy – ludzkości – decyduje o wyniku.

„Dla mnie to kwestia działania z pasją, to jest ważne”, mówi Nyquist. „Prawdziwe jest całkowicie skonstruowane i subiektywne; to, powiedziawszy, możesz nadmiernie intelektualizować rzeczy, wiesz? Kiedy coś porusza się z pasją, nawet jeśli popełniasz błąd, to jest ludzkie dla mnie. To idealna równowaga między intelektem a emocją. Kiedy rzeczy stają się zbyt intelektualne, zbyt przemyślane, zbyt zaplanowane, może to powodować… traumę. Hamuje to rzeczy przed dzianiem się.”