Oh My, And A Boo Hoo: 50 Years Of ‘The Stooges’

The Stooges nigdy nie byli bezpiecznym zakładem; nie tylko w sensie "czy będą na tyle spójni na koncertach?", ale zwłaszcza w stylu "Ci goście będą gwiazdami!", na co zazwyczaj liczą wytwórnie płytowe. Na czoło zespołu wyszedł James Newell Osterberg Jr., który pochodził z osiedla przyczep w Ann Arbor, Michigan, i grał na perkusji jako dziecko, gdy jego rodzice oddali swoją sypialnię, aby miał miejsce do grania. Ostatecznie ol' James walił w bębny w zespole o nazwie Iguanas, gdy otrzymał swój pseudonim, Iggy Pop. W pewnym momencie w 1967 roku, w wieku 20 lat, porzucił Uniwersytet w Michigan, Iggy zobaczył Doors, którzy wówczas byli znani jako podróżująca katastrofa, ponieważ wokalista Jim Morrison zamieniał każdy koncert w coś na kształt sztuki performatywnej połączonej z zamieszkami. Iggy postanowił, że nie chce stać za perkusją i chciał być na czołowej scenie robiąc to. Połączył siły z braćmi Asheton, Scottem i Ronem — dwoma facetami, którzy lubili się bawić tak jak on, a także świetnie grali na bębnach i gitarze — oraz z Davy Alexanderem, facetem, którego wszyscy lubili, który właśnie zaczął uczyć się grać na basie. Zagrali swój pierwszy koncert jako Psychedelic Stooges w Halloween 1967 roku. Wkrótce porzucili hippisowskie klimaty.

Iggy i The Stooges szybko zdobyli reputację w Michigan, szczególnie w Detroit, gdzie działał inny zespół ulicznych twardzieli, MC5. Zespoły stały się pokrewnymi duchami i często dzieliły scenę; MC5 zawsze brzmieli, jakby chcieli być twardym rockiem z Motown, podczas gdy Stooges czuli się jak surowe nerwy gotowe do tworzenia muzyki. Gniew, nienawiść do samego siebie i depresja zmelodyzowane przy prymitywnych marszach pogrzebowych oraz ledwie powstrzymywanych paradach wojennych. W końcu przedsiębiorczy człowiek z Elektra o nazwisku Danny Fields podpisał kontrakty z oboma zespołami, aby uczynić Elektra domem nowego rocka z Detroit. Zarówno Stooges, jak i MC5 stały się niezaprzeczalnymi katastrofami z poziomu korporacyjnego; MC5 przetrwało tylko jedną płytę (live proto-punkowy album Kick Out The Jams z 1969 roku), zanim ich kariery zakończyły się alkoholizmem, aresztowaniami za narkotyki i problemami prawnymi.

Jeśli Elektra martwiła się, że ich podwójny rockowy mechanizm z Detroit jest w niebezpieczeństwie po tym, jak debiut MC5 został rozszarpany przez Lestera Bangsa na łamach Rolling Stone — ostatecznie zmienił zdanie, na co krytycy mieli wówczas przyzwolenie — w kwietniu 1969 roku nie mieli już strachu, gdy wysłali Stooges do Hit Factory w Nowym Jorku, aby nagrać swój debiutancki album zatytułowany po prostu "The Stooges". Zatrudnili świeżego bohatera undergroundowego rocka, John’a Cale’a, do produkcji albumu, tuż po swoim czasie z Velvet Underground, gdzie jego artystyczne wrażliwości zlewały się z mizantropią Lou Reeda, tworząc pierwsze dwa albumy Velvet Underground, będące przykładami odebrania pieniędzy od wytwórni, zrobienia czegoś, czego nikt wcześniej nie zrobił, i płacenia kosztu za to niską sprzedażą, zdobywając jednocześnie reputację za bycie na czasie (co Stooges wkrótce podążył). The Stooges przybyli do studia zaledwie z pięcioma utworami ("No Fun," "1969," "Ann," "We Will Fall," i "I Wanna Be Your Dog"), myśląc, że to wszystko, czego potrzebują, aby stworzyć LP, a gdy powiedziano im, że potrzebują więcej, skłamali, że je mają, i poszli napisać trzy kolejne ("Not Right," "Little Doll," i "Real Cool Time"), grając je po raz pierwszy jako cała grupa przed Cale’em w studio.

Te osiem piosenek stanowiło fundament dla zbyt wielu ruchów rockowych, aby ułożyć je w akapitach tutaj, ale ponad 50 lat później, rzecz, która musi być zapamiętana, to jak szokujący musiał być utwór „I Wanna Be Your Dog” dla ludzi przyzwyczajonych do „Incense and Peppermints”. To otwierające dźwięki są jak włączenie krzesła elektrycznego, a riff marszu śmierci brzmi bardziej złowieszczo niż jakikolwiek szwedzki zespół black metalowy zdołałby wydobyć przez ostatnie 50 lat rozwoju technologii gitarowej. Iggy nie chciał trzymać cię za rękę, nie chciał być twoim dzieckiem; wiedział, że jest brudnym psem i uważał, że zasługuje na traktowanie go jako takiego. Iggy studiował na ołtarzu chicagowskiego bluesa przez jakiś czas w latach 60-tych, a stamtąd wziął gotowość do bycia samokrytycznym i żałosnym; nikt nigdy nie brzmiał, jakby przeszedł przez maszynę do mięsa więcej niż on.

The Stooges wzięli rock i zredukowali go do najczystszych jego podstaw, odmawiając odbudowywania go na The Stooges. Coś takiego jak „No Fun” mogło być postrzegane przez ludzi takich jak Robert Christgau jako „głupie” w 1969 roku, ale to bez żadnej sztuczności; to czysta postawa, cała surowa siła. “1969” była pierwszą piosenką o nastoletnich rozczarowaniach i nudzie, która brzmiała jakby została stworzona przez ludzi, którzy mieli dość tego, że są zmęczeni i rozczarowani; cała dyskografia zespołów mogłaby zostać ukradziona z jej dwóch wersów:

“Cóż, jest 1969 w porządku W całych USA To kolejny rok Dla mnie i dla ciebie Kolejny rok Z niczym do zrobienia

W zeszłym roku miałem 21 Nie miałem zbyt wiele zabawy A teraz będę miał 22 Mówię o mój i odrobina płaczu A teraz będę miał 22 Mówię o mój i odrobina płaczu”

Kiedy zespół skończył nagrywanie w kwietniu 1969 roku, Cale dostarczył swój miks do Elektra, a wtedy zaczęły się problemy. Zmiksowane w surowej, nagiej formie, która eksponowała mroczną, dziką stronę zespołu zamiast klarowności dźwięku, oryginalne mieszanie Cale’a albumu zostało odrzucone przez Elektra, co zapowiadało nadchodzące wydarzenia. Miks Cale’a uznano za zaginiony, zanim ponownie pojawił się na początku lat 00, a po pierwotnym wydaniu w niewłaściwej prędkości, jest teraz dostępny w odpowiedniej prędkości dzięki Vinyl Me, Please, po raz pierwszy na winylu.

Jednak w 1969 roku, mieszanka Cale’a nie była doceniana; prezydent Elektra, Jac Holzman, i sam Iggy zremiksowali album, podnosząc wokale w miksturze i obniżając pewną szorstkość. W tym momencie było jasne, że obaj mężczyźni myśleli, że Stooges mają jakiś potencjał komercyjny, jeśli tylko wyrównają to, co, nawet bez perspektywy, wystarczy, aby wywołać wodę w nosie. Albumy tak twarde nie sprzedawały się w 1969 roku, i teraz się nie sprzedają. Ludzie na czołowej pozycji stada, którzy brną przez pustkowie, nie mogą cieszyć się owocami cywilizacji, którą uczynili możliwą, a The Stooges trafiło na rynek jak cegła w philtrum. Nie wywarło to prawie żadnego wpływu na listy przebojów (w końcu wzrosło do 106 na listach albumów Billboardu, ale szybko zniknęło), zostało zmasakrowane w recenzjach i pozostawione do ciągłego odkrywania przez każdą pokolenie napotykających się dzieciaki; ostatecznie uzyskało swoje miejsce w panteonie, ale siłą, która była obecna na albumie.

Na poczet Elektra, trzymali Stooges w swoim rosterze na kolejny LP; „Fun House” z 1970 roku dodał jazzowy skronk do miksu dzięki saksofonistowi Donowi Mackayowi, ale gdy również nie przyjęło się jak należy, zespół się rozpadł, w amid Iggy’ego pogarszających się problemów z heroiną i braku dużej energii w ich karierze. Dzięki Davidowi Bowie, który postawił swoją nową sławę na swoje uwielbienie dla Iggy’ego, zespół zreformował się w 1973 roku na Columbia z „Raw Power”, kiedy gitarzysta James Williamson, którego solówki były bardziej punkowe niż oparte na bluesie Ashetona, a ten zespół szybko się rozpadł, kiedy Iggy coraz bardziej wpadł w heroinę i zaczął przyjaźnić się z Bowie jako artysta solowy. Iggy stał się swojego rodzaju solową gwiazdą i ikoną kultury na przestrzeni lat, ale aż do wczesnych lat 00, on i The Stooges pozostali głównie w rozpadzie. Jednak zreformowali się z Ashetonami (Dave Alexander zmarł w 1975 z powodu chorób związanych z alkoholem) powracając na gitarę i perkusję, gdzie obaj pozostali aż do ich śmierci w 2009 roku (gitara Ron) i 2014 roku (perkusja Scott).

Iggy ostatnio mówił o tym, że na dobre zrezygnuje, jego dziedzictwo zakotwiczone pod betonem na poziomie nuklearnego wybuchu w tym momencie. I powinien; człowiek żył na tyle wiele żyć, że wystarczy to dla całej miotły kociąt. Jego debiutancki album pozostaje jednym z najprostszych stwierdzeń celu dla zarejestrowanego ciała pracy, jakie być może kiedykolwiek istniało; Iggy i The Stooges przyszli, aby rozwalić głowy, a minęło im już ponad 50 lat, aby nawet pomyśleć o zatrzymaniu.

Obraz powyżej z Getty Images