'Slime Language' Is Young Thug's First A&R Album

Slime Language jest dziełem dla wtajemniczonych, nawróconych; według tych standardów ta kompilacja Young Thug + Young Stoner Life Records jest rytuałem przejścia dla Thuga, który pozostaje kilka kroków za następnym Wielkim Momentem, który wyniesie go tam, gdzie powinien być. Choć Thug spędził kilka lat jako krytyczny ulubieniec — innowator poruszający się w każdym tonie i teksturze uznawanej za niebezpieczną — dawno już wybił się, ale nadal osiąga niższe wyniki w surowych danych z list przebojów. Niezależnie od problemów z wytwórnią, singli, które nie zostały promowane, czy większych projektów pozostawionych do wyschnięcia, nazwa Young Thug nadal stoi wysoko, świadcząc o jego żarłocznym wkładzie i wszechstronności, która utrzymuje go na scenie mainstreamowego rapu. Nie ma już wiele do udowodnienia, poza albumem wysoko na Billboardzie lub niezaprzeczalnym ogólnokrajowym hitem, ale ten zestaw 15 utworów daje nam najbardziej skoncentrowane i odświeżające występy Thuga, jakie słyszeliśmy w ostatnim czasie.

Nie można nie rozważać Slime Language w kanonie idola Thuga, Lil Wayne'a, kompilacje Young Money, będące dziwnymi, rozbudowanymi przerwami między ponurymi latami jego katalogu po Carter III. (A nawet wtedy, obóz Young Money wyciągnął „BedRock” i „Every Girl” z eteru.) Pierwsze podejście Thuga do roli A&R nie brzmi jak ostatnia próba ani przypadkowy zabieg dla osiągnięcia relewantności: Tu, Thug jest rozgrywającym dla większości, pozostawiając dużo miejsca dla swoich kolegów z YSL, aby zabłysnąć (śluzem?). Od samego początku jasno wynika, że Jeffery, na szczęście, nie stracił kroku: Przemierza inną kolorową paletę, głównie kierowaną przez Wheezy’ego i Keyyz, kontortuując swoje nieziemskie wokale, aby bezlitośnie ujarzmiać dowolne instrumentalne.

Oczywiście, Thug nie ma nic, z czym by sobie nie poradził, ale co z ekipą YSL? W większości przypadków, wykorzystują oni okazję prowadzoną przez Thuga, aby brzmieć... jak Thug, obok Thuga. Zobacz Gunna: obecny lider YSL, pojawiający się w jednej czwartej albumu. Wyróżniał się przez ostatnie trzy lata, a rok 2018 przyniósł mu wyróżniające się występy u boku takich jak Travis Scott i Playboi Carti. Chociaż Thug ma tylko dwa lata więcej, bardziej stonowany, melodyjny przepływ Gunna balansuje między wytyczaniem własnej ścieżki a podążaniem za swoim poprzednikiem. (Co dziwne, brzmi to jak wcześniejsza muzyka Young Thuga, która brzmiała jak nowa mutacja Lil Wayne’a.) Ta dynamika sprawia, że wyróżniający się „Chanel (Go Get It)”, wyprodukowany przez SinGrincha i Psymuna, wydaje się jak moment łańcucha dla Gunna, i odleciał z iskrą i precyzją, która przyciągnęła do niego masy. Jednak na kolejnym „Dirty Shoes” i późniejszym „Chains Choking Me”, Gunna prawie wtopił się w otoczenie Thuga, stając się kamuflażem wokalnym w dziczy.

Chociaż można znaleźć wiele momentów do cieszenia się przez 50-minutowy czas trwania, Slime Language cierpi na zbyt powszechny los większości albumów kompilacyjnych: bycie jednym edytem od poprawy. To nie wszystko złe: Duke, często zapomniany członek YSL, pojawia się za każdym razem, gdy jest potrzebny, nieważne jak niedoceniany i nieodtwórczy by nie był. Tracy T — pamiętasz „War Ready?” — przechodzi przez utwór ze swoją charakterystyczną agresją na „Audemar”, z boku Thuga wyskakującego adlibsem, dopingując go. Nawet pojawienie się Jerriki Karlae na „U Ain’t Slime Enough” jest miłym zaskoczeniem z więcej obiecującym niż oczekiwano. Poza tym, wszyscy inni albo starają się naśladować Thuga z własnym małpowaniem, albo drastycznie się różnić, co kończy się katastrofą. Strick robi to na „STS”, Lil Keed na „Goin’ Up”, HiDoraah jest kilka kroków za na jej występach i dynamika Trap Boy Freddy'ego nie pasuje dobrze do „January 1st”. Przeciążenie trzeciego aktu staje się widoczne po „Scoliosis”, kiedy projekt zaczyna wpadać w zamieszanie, tylny ciąg marnując szanse na odkrycie, gdy bardziej przyszłościowe wybory dźwiękowe kruszą się pod najbardziej zbędnym i pozostałym materiałem. Łatwo przetasować ten projekt lub odtwarzać go bezmyślnie, ale bez prawdziwych powrotów dźwiękowych lub tematycznych, aby zakotwiczyć cały ten puszek, Slime Language szybko staje się zapominanym pierwszym eksperymentem dla tożsamości kuratora Thuga.