Vince Staples, Young Thug, Chief Keef And The Best Rap Of June

Vince Staples: Big Fish Theory

Debiutancki album Vince'a Staplesa, Summertime ‘06, jest znany z surowego, minimalistycznego utworu „Norf Norf”, który jest wściekłym, a w trzeciej zwrotce absolutnie wirtuozerskim występem raperskim. Ale przez godzinę i na dwóch płytach Vince i trio producentów (No I.D., DJ Dahi i Clams Casino) współpracowali, aby zbudować świat, który mógłby być chwilami zimny i przemysłowy lub mały i uroczo przekrzywiony, strategia, która zaowocowała oszczędnie napisanymi piosenkami jak „Birds & Bees” i „Hang N’ Bang”. Na swoim kolejnym albumie, Big Fish Theory, przesuwa to podejście do skrajności—skąpe zwrotki, starannie dobrane obrazy, ekonomia języka, ekonomia myśli.

A teraz produkcja: Big Fish Theory to płyta taneczna. Czerpie z Londynu i Detroit oraz bardziej ogólnie z płyt house'owych, które twoi bardziej trendy znajomi śledzili w 2008 roku. Nadaje to albumowi stalowy, postapokaliptyczny wygląd (na stalowe, postapokaliptyczne czasy). Utwory jak „Party People” i „Bag Bak” rozwijają mocno pro-Czarną argumentację społeczno-polityczną Vince'a, a singiel „Big Fish”, która prezentuje doskonały, nasączony Ciroc refren Juicy J, zdobywa popularność jako hit w południowej Kalifornii, co może w końcu zrobić z Vince'a Staplesa rapera równie sławnego, jak Vince Staples osobowość.

Young Thug: Beautiful Thugger Girls

Beautiful Thugger Girls (quasi-absurdalny tytuł, który pozostał po tym, jak dział prawny 300 wskazał, że CoverGirl może pozwać za Easy Breezy Beautiful Thugger Girls) to najlepszy album Young Thuga od czasów Barter 6, lekcja mistrzowska w izolowaniu jednej emocji na raz i rozciąganiu jej do szerokokątnych wymiarów. Zobacz: „Me Or Us”, który jest tak delikatny, że mógłby być tłem do musicalu Pixara, lub „She Wanna Party”, który daje wrażenie wyjścia z pracy i wejścia do teledysku „Like Glue”. Radosna strona A i cichsza druga połowa tworzą napięcie, które podkreśla zakres Thuga w sposób, którego jeszcze nie widzieliśmy na jednym LP.

Co przyciągnęło niektórych słuchaczy do Thuga w 2013 i '14, to jego radykalna zdolność do upychania trzech, czterech podejść w jednej zwrotce. Beautiful Thugger Girls brakuje tego rodzaju kreatywnego A.D.D., ale zwiększone skupienie na czas trwania każdej piosenki służy Thugowi dobrze, zmuszając go do zagłębiania się w każdy styl, poszukując patosu. Płyta została wydana bez singla i praktycznie bez promocji—sam autor tych słów odbierał frenetyczne SMS-y od samozwańczych fanów Thuga, którzy nie mieli pojęcia, że nowe wydawnictwo jest na horyzoncie. Ale każda z tych piosenek może zyskać popularność latem, podążając za „Lifestyle” i „Pick Up the Phone” z ostatnich dwóch lat.

2 Chainz: Pretty Girls Like Trap Music

Pretty Girls Like Trap Music pojawia się kilka lat po komercyjnym szczycie 2 Chainza, który był pełen karykaturalnych i chaotycznych elementów. Ta druga, środkowa część kariery, która pozwoliła mu zdominować Billboard serią zwrotek gościnnych, które zapowiadały—ale ostatecznie brakowało im głębi—jego potencjał jako solowego artysty. Nowy album, oficjalnie jego trzeci dla Def Jam, oparty jest na singlach, które od miesięcy zdobywają odtworzenia i uznanie: duet z Drakiem „Big Amount” oraz, w znacznie większym stopniu, „Good Drank” z udziałem Quavo i Gucci Mane. Ale to nowe materiały dowodzą, że artysta wcześniej znany jako Tity Boi jest jednym z naszych największych talentów rapowych.

Utwory takie jak „Poor Fool” (który zawiera doskonałe wystąpienie Swae Lee, grającego rolę matki 2 Chainza) czerpią z dzieciństwa rapera i z jego dręczącego poczucia porażki, z przeżywania traumatycznych części swojej przeszłości. To ta część, którą ludzie zapominają: 2 Chainz prawie miał półzawodową karierę rapową, która spaliła się po cichu. On widział drugą stronę. Nic z tego—ani plakaty, ani audiencje u Farrakhana, ani marmurowe blaty kuchenne—nie jest gwarantowane, a ta wiedza prześladuje ten album.

Chief Keef: Thot Breaker

Thot Breaker był obiecywany przez co najmniej dekadę. Jest odważny i romantyczny, a jednocześnie surowy i wulgarny, wszystko, czego długoletni fani Keefa oczekiwali od rapera, którego kultowa rzesza fanów teraz przewyższa liczbą bazę fanów, którą Interscope mógł mu dać po „Don’t Like”. Singiel „Can You Be My Friend” zostanie zapamiętany jako jedna z najbardziej imponujących piosenek rapowych 2017 roku, świadoma, skacząca oda do seksu i Randy'ego Mossa. „My Baby” rozciąga nałóg palenia marihuany do gotyckich proporcji; Thot Breaker to kulminacja okresu, w którym artysta stosował różne style, nad którymi eksperymentował przez pół dekady, w nowe, coraz bardziej przebiegłe sposoby.

Big Boi: Boomiverse

Boomiverse sprawia wrażenie najskromniejszego albumu Big Boia, co nie jest zarzutem. Gdzie Speakerboxxx i Sir Lucious Left Foot: The Son of Chico Dusty były wciągające w sposób, który był satysfakcjonujący i nieustannie fascynujący, Vicious Lies and Dangerous Rumors załamało się pod ciężarem swoich estetycznych ustępstw—dla Phantogramu, dla czegokolwiek, co B.o.B. przekonał ludzi, że jest modne. To było pięć lat temu. Boomiverse to legenda z West Savannah, która z łatwością wciela się w rolę starszego męża stanu Atlanty, bez ozdób, bez Phantogramu. Po latach problemów z wytwórnią i rzekomej złej krwi, to satysfakcjonujące usłyszeć Killer Mike'a w roli ducha na Cuban Linx.

Brockhampton: Saturation

Brockhampton to zbiór raperów, wokalistów i producentów, którzy poznali się online, głównie pochodzą z Teksasu i przenieśli się do Los Angeles, aby zdobyć świat. Ich gwiazdą jest Kevin Abstract, raper, którego American Boyfriend poruszyło nastolatków i każdego, kto pamięta, jak piosenki Kid Cudi wywoływały imprezy domowe. Grupa jest internetowo biegła, ale niemal każdy z nich pisze o próbach centrowania się w rozbitym, zanurzonym w informacjach świecie: zobacz secret MVP Dom McLennon's verse na „Swim”, gdzie mówi, że „ściga rozsądek, podczas gdy inni gonią za sławą”.