Strength And Humility Coalesce On Miya Folick’s ‘Premonitions’

Biografia Miy Folick na jej oficjalnej stronie w wytwórni Terrible Records mówi: „Gram muzykę, ponieważ przekształcanie myśli w dźwięki łączy emocjonalne i racjonalne myślenie w sposób, który mnie pociąga.” Jej nowy album Premonitions, pełnowymiarowy debiut w dużej wytwórni, ma w sobie wiele zarówno emocjonalnych, jak i racjonalnych przemyśleń.

Folick wychowała się chodząc do kościoła buddyjskiego Jodo Shinshu — doświadczenie to uświadomiło jej, że ludzie mogą być z natury dobrzy — a jej muzyka przekłada to przekonanie na uczucie, które jest głęboko wyczuwalne. Na całym Premonitions, Folick stawia sobie wysokie wymagania. Może to standardy, które są nieosiągalne, a może już je osiągnęła i jeszcze tego nie zauważyła. Bez względu na to, czy osiągnęła swój własny standard, bardzo jasne jest, że na całym albumie niestrudzenie próbuje.

Premonitions wydaje się najlepiej zdefiniowane jako zjednoczenie siły i pokory: siła, by stawiać siebie na pierwszym miejscu i pokora, by być świadomym własnych niedoskonałości. Gdyby zapytać Folick, pewnie powiedziałaby, że te dwie cechy są nierozłączne. Dwudziestokilkuletnia artystka była trenowana w muzyce klasycznej, gdy była młodsza, a jej głos niesie w sobie niesamowite poczucie autorytetu i majestatu jako wynik tego treningu. Połączenie tego wszystkiego z pulsującą produkcją na całym albumie sprawia, że Premonitions staje się albumem o rozpoznawaniu swojej własnej siły, mając jednocześnie niesamowitą przyjemność z tego procesu.

Współprodukowany przez Folick z dodatkową pomocą Justina Raisena (Angel Olsen, Marissa Nadler) i Yvesa Rothmana, instrumentalne podkłady pod wokalem Folick przechodzą od frenetycznych rytmów tanecznych do pochmurnych, syntezatorowych riffów w mgnieniu oka. Niezależnie od utworu, produkcja i występy Folick współpracują ze sobą, aby każdy indywidualny track był dziełem, które istnieje w swoim własnym świecie, jednocześnie pozostając częścią jej próby wyjaśnienia otaczającego ją świata.

Wiele utworów na Premonitions zostało napisanych, jakby Folick pracowała nad rubryką porad na końcu pokolenia Millenialsów. Niezależnie od tego, czy jej porady pochodzą z osobistych doświadczeń, ludzi z jej życia czy z jej wyobraźni, teksty Folick brzmią z niepohamowaną szczerością. Folick udaje się połączyć swoje głębokie nastoletnie niepewności z niesamowitym poziomem świadomości, tworząc projekt, który nigdy nie przestaje zadawać i odpowiadać na pytania o to, co to znaczy nawigować przez skomplikowane relacje z przyjaciółmi, rodziną i partnerami.

Folick pokrywa wiele tematów na Premonitions. Jedną chwilę śpiewa o proszeniu o przebaczenie („Thingamajig”), kolejną kończy związek na rzecz własnego rozwoju („Cost Your Love”), a chwilę później odkrywa, że opuszczenie imprez sprawia jej więcej radości niż sama impreza („Leave the Party”, która może być jednym z najbardziej relatywnych utworów na albumie).

Podczas gdy pierwsza połowa Premonitions nie brakuje szczerych momentów, Folick naprawdę odnajduje swój rytm w drugiej połowie. To zmiana tempa na różnych poziomach: produkcja wspaniale komplementuje treść i energię tekstów, a same teksty wydają się jednymi z najbardziej surowych i poetyckich w jej dorobku. W utworze „Deadbody”, Folick śpiewa o odmowie milczenia w czasie, gdy głosy kobiet muszą być słyszane bardziej niż kiedykolwiek. Bezpośrednia ekspresja Folick sprawia, że jej słowa są jeszcze bardziej uderzające, gdy śpiewa: „Nie chcę twoich pieniędzy za milczenie / Nie obchodzi mnie, kto zna twoje imię / Nie mów swoim przyjaciołom, że kłamię, aby przekonać ich, że jestem szalona.” Jako kończący utwór, „What We’ve Made” zaczyna się melodią przypominającą kołysankę, wywołując uczucie nostalgii za czasami, gdy może żadne zmartwienia życia nie istniały, aż do momentu, gdy refren wchodzi z wokalem Folick krzyczącym w reminiscencyjnym tonie: „Być młodym / Być młodym / Wszystko to jest piękne / Widzieć mnie młodą / Widzieć mnie młodą / I sprawimy, że będzie pięknie.”

Nie ma prostego sposobu na odnalezienie swojego głosu podczas przebrnięcia przez chaos innych, ale na Premonitions Folick robi monumentalne kroki w odpowiadaniu na pytania, które ma. Od tego momentu, to tylko kwestia zaakceptowania tych odpowiedzi, znalezienia nowych pytań i dalszego rozwoju zarówno jako artystka, jak i osoba — wydaje się, że jej potencjał na obu tych frontach jest ogromny.