Empress Of’s Cocktail Of Genre Bottles The Complicated Energy Of Falling in Love

Miałam 5 lat, kiedy ukazał się film, który nadal uważam za jeden z najlepszych w historii kina: „Pamiętnik księżniczki”. Ale był jeden moment, którego wtedy nie do końca rozumiałam: postać grana przez Anne Hathaway, licealistka stająca się księżniczką, Mia Thermopolis, jest zafascynowana ideą pocałunku, który sprawi, że jej stopa „wyskoczy” w górę. Jako dziecko myślałam, że to absurdalne. Dlaczego całowanie kogoś miałoby sprawić, że twoja stopa niekontrolowanie opuści ziemię? Ale im jestem starsza, tym więcej o tym myślę i tym bardziej to rozumiem. Nie tylko dlatego, że miałam przyjemność pocałunków, które sprawiły, że moja stopa niewytłumaczalnie uniosła się w powietrze, ale dlatego, że zaczynam rozumieć, że na większą skalę energia miłości sama w sobie jest absurdalna i niekontrolowalna. To jest to uczucie lekkości i tak wiele skumulowanej energii elektrycznej, że musisz poruszać się w sposób, który nie zawsze ma logiczny sens. W tym sensie drugi album Empress Of (Lorely Rodriguez) Us to dźwiękowy pop stopy.

Twierdzę, że prawdopodobnie napisano więcej piosenek o — czy raczej z powodu — tego uczucia na przestrzeni dziejów niż jest uncji wody w oceanie czy stóp z Ziemi na Księżyc. A częściowo jest to prawdopodobnie dlatego, że prąd miłości jest zarówno pochłaniający, jak i dezorientujący; jest to coś, nad czym można się męczyć o każdej porze dnia i nocy, a wciąż nie być w stanie tego rozwikłać. Wierzę, że wiele z powodów, dla których tańczymy, płaczemy, piszemy i tworzymy muzykę, to próba zrozumienia takiej energii, by się jej pozbyć. Dlatego właśnie, kiedy album taki jak Us tak doskonale uchwytuje — a czasem wręcz kopiuje — ekscytującą manię zakochiwania się w kimś, słuchasz. Z doskonałym, aktualnym koktajlem lśniącego dance-popu, romantycznymi wpływami R&B i niespokojną produkcją elektroniczną, Empress Of dźwiękowo zamknęła w butelce ulotne uczucie zakochiwania się.

W utworze electro-disco „I've Got Love” śpiewa nad błyszczącymi syntezatorami i rytmami, które ostro zmieniają się między stłumionymi pulsami a ostrymi wybuchami dźwięków przypominających powiększony szum telewizora, o miłości przepływającej przez jej palce i kości, wychodzącej przez pory i wzdłuż kręgosłupa. To chwytliwe, zabawne, ekscytujące, jak każda klasycznie zakaźna piosenka popowa, ale jest w niej przytłaczający chaos. Z drugiej strony „Just the Same”, lekki utwór z akompaniamentem przypominającym steel drum, oddaje momenty, w których kochanie przychodzi tak łatwo, jak oddychanie. Rodriguez także odkrywa proste przyjemności związane z poznawaniem i byciem poznanym: „Nie zawsze wiem, co powiedzieć, ale ty zawsze rozumiesz”, wylewa się w „I Don’t Even Smoke Weed”, utworze o tym, jak obecność jej kochanka zdaje się neutralizować jej lęk wywołany marihuaną.

Nie pozwól, aby początkowe porównanie do filmu Disneya zwiodło cię do myślenia, że Us to tylko lśniący, romansowany obraz zakochiwania się. Rodriguez nie daje ani cienia wrażenia, że miłość jest zawsze prosta, choćby w najmniejszym stopniu. Zamiast tego — zwłaszcza w utworach takich jak „Trust Me, Baby”, „All for Nothing” czy „When I'm With Him” — ukazuje prawdziwe trudności i strach związane z odkrywaniem siebie, poleganiem na innej osobie dla tego uzależniającego uczucia, które ci daje, lub prosząc kogoś, aby ci zaufał. Ale jak pokazuje jej genialna elektroniczna produkcja i wgląd w młodą miłość: chaotyczne napięcie tworzy najbardziej euforyczne uwolnienie, a euforia zawsze jest tego warta.