A Mitski Primer

„To dzięki nim tu jestem, ponieważ przemysł muzyczny mnie nie chciał, nie wiedział, co ze mną zrobić,” powiedziała mi, gdy rozmawiałam z nią w zeszłym miesiącu. „Nawet do dziś czuję, że cały przemysł nie do końca wie, co ze mną zrobić, nie do końca mnie rozumie. Ale wtedy mogę im pokazać tych wszystkich innych ludzi, którzy mnie rozumieją, i powiedzieć: 'To jest to, co oni mówią.'”

Dla wielu jej pisanie piosenek uderza w surowy nerw z taką siłą, że prawie niemożliwe jest nie być „fangirl”. Gdy dyskografia kogoś znaczy tyle, co dyskografia Mitski dla jej fanów, jest to ostateczny dowód na jej siłę. Oczywiście, to może być trochę onieśmielające dla nowych słuchaczy; z tym całym hype'em, ciężko wiedzieć, od czego zacząć. Nie martw się: Oto szybki kurs (Mitski Discography 101), który wprowadzi Cię do #MitskiHive, od jednego z jej najbardziej zapalonych członków. Obiecuję, że szybko znajdziesz nowych najlepszych przyjaciół, nosząc swoją bluzę Bury Me At Makeout Creek publicznie.

Lush (2012)

Mitski nagrała swój debiutancki album, Lush z 2012 roku, jako projekt szkolny podczas studiów w SUNY Purchase Conservatory of Music. Lo-fi i minimalistyczny, ale z bogatym podkładem popu kameralnego, Lush to celowa eksperymentacja wyjątkowej nowej autorki piosenek, która eksploruje możliwości w swoich rękach. Z tego powodu utwory wahają się od teatralnych i otwartych ballad fortepianowych „Bag of Bones” i „Wife” po ponury punk rock „Brand New City”. Niezależnie od tego, jej charakterystyczne zamiłowanie do uchwycenia dźwięków, napięć i prób młodej dorosłości milenialsów jest stałe od samego początku — „Ale gdybym przestała być ładna, nie wiedziałabym, jak żyć / Powinnam przeprowadzić się do zupełnie nowego miasta / Naucz się, jak umierać,” śpiewa w „Brand New City.”

Retired from Sad, New Career in Business (2013)

Jej drugi album był podobny brzmieniem do poprzednika Lush, z oczywistą warstwą pewności siebie na każdym możliwym poziomie. Nie oznacza to, że album jest koniecznie „lepszy” niż jej debiut — jest pewien urok i surowość w najwcześniejszych pracach Mitski — ale wzrost jest mimo wszystko wyczuwalny. Również nagrany podczas jej pobytu w SUNY, Mitski skorzystała z usług sesyjnych muzyków, tworząc album „pop orchestralny”, z grubymi i warstwowanymi strunami i instrumentami dętymi na całym albumie. „Square” — pojawiający się w dwóch wersjach, wieloczęściowej pracy orkiestrowej i minimalistycznej solo na pianinie — jest kwintesencją jej wczesnych prac i spojrzeniem na jej anomalny instynkt do unikalnych melodii, który nadal jej towarzyszy w całej karierze.

Bury Me at Makeout Creek (2014)

Największą zmianą w jej karierze, być może dorównującą tylko Be The Cowboy, Bury Me at Makeout Creek oznacza przejście Mitski na gitarrę i do sfery indie rocka. Oznacza to również powstanie jej kultowej grupy fanów i początek powszechnej obecności Mitski na scenie muzyki indie rockowej. Wydany w szczycie DIY gitarowego indie rocka w 2014 roku, Bury Me at Makeout Creek pozostaje klasyk z pisaniem piosenek, które wytrzymują próbę czasu i samouświadomioną młodzieńczą melodramę — „Jedno twoje słowo i skoczyłabym z tego brzegu, kochanie,” śpiewa w „First Love / Late Spring” — która nie kompromitując jej narracyjnego rzemiosła, tylko je wzmacnia. Tytuł odnosi się do odcinka The Simpsons, w którym Milhouse obiecuje romantyczne spotkanie w miejscu zwanym „Makeout Creek”, ale zostaje potrącony przez ciężarówkę i w swoim rzekomym ostatnim oddechu mówi „Bury me at Makeout Creek.” Album to w zasadzie przepiękna perfekcyjna burza brutalnej prawdy, dramatu i dowcipu, która szczegółowo opisuje, jak to jest być potrąconym przez ciężarówkę w środku hopefulnych romantycznych wyobrażeń.

Puberty 2 (2016)

Jeśli Bury Me at Makeout Creek ustanowił fundamenty sukcesu i uznania Mitski, jego kontynuacja z 2016 roku Puberty 2 wypełniła te fundamenty betonem i obudowała je stalą. Zdobywając tytuł „Best New Music” na Pitchfork i pojawiając się często na listach „Best of 2016”, Puberty 2 łączyło indie rockowe wrażliwości Bury Me At Makeout Creek, instrumentalne ryzyko jej wczesnych prac i wyróżniające się liryzmy, które pozostają stałe w całej jej dyskografii. Przestawiła zjawisko „drugiego dojrzewania”, burzliwego, momentami niebezpiecznego wiru składania swojego życia na nowo w młodej dorosłości: o kulturowych starciach w związkach, pogarszającym się zdrowiu psychicznym, wkładaniu wszystkich jajek do tego samego nędznego koszyka raz za razem, nieokreślonych pragnieniach, uczuciu bycia „pożarem leśnym” i braku możliwości zrobienia niczego, by go powstrzymać. „Nie robię nic / Chcę zobaczyć cały świat / Chcę zobaczyć cały świat / Nie wiem, jak zapłacę czynsz / Chcę zobaczyć cały świat,” krzyczy w „My Body’s Made of Crushed Little Stars,” uchwycającą unikalną frustrację związaną z posiadaniem wysokich oczekiwań wobec siebie i niemożnością dać sobie radę, ostateczny dowód na dojrzewanie generacji millenialsów.