Jenny Hval’s Introspection and the Inanimate

Katalog Jenny Hval pęka w szwach od złożonych filozoficznych — czasami na granicy akademickich — rozważań, obserwacji i dociekań na temat różnych wpływów społecznych: kapitalizmu, płci, własności, natury posiadania ciała, samoopieki. Jako artystka, Hval ma talent do płynnego badania relacji między różnymi zewnętrznymi siłami, które kształtują nasze zbiorowe i indywidualne doświadczenia. Znana z sugestywnych tekstów, jej słowa nieprzewidywalnie obejmują szeroki zakres od rozległych i dziwacznych pomysłów po hiper-szczegółowe detale, zjednoczone wokół wspólnego konceptu.

Na „Blood Bitch” z 2016 roku badała odrazy i horror ciała poprzez postaci jak wampiry, obrazy takie jak trumny i znane frazy jak „soft dick rock.” Na jej EP-ce z 2018 roku współpracowała z muzykami jazzowymi i używała improwizacji oraz powtórzeń, aby wywołać i badać podświadomość. Nawet w jej wcześniejszych pracach — choć zdecydowanie nie wszystkie są wyraźnie „albumami konceptualnymi” — Hval wyraźnie skłania się ku jednolitym motywom, które wiążą jej kolekcje piosenek.

Jej najnowszy album i debiut w 4AD, „Classic Objects”, jest jej najbardziej skoncentrowanym wysiłkiem, być może dlatego, że jego zawartość jest głównie źródłem z wnętrza. Silnie wpłynęły na nią zmiany w stylu życia, które pandemia wymusiła na artystach takich jak ona, Hval skierowała swój wzrok do wewnątrz, jej praca stała się bardziej introspekcyjna i osobista niż kiedykolwiek wcześniej.

„W 2020 roku, jak wszyscy inni, byłam po prostu osobą prywatną,” powiedziała Hval w oświadczeniu na temat albumu. „Żadni artyści nie mogli występować. Byłam zredukowana do 'tylko ja'.”

W rezultacie album ukazuje, jak Hval bada swoją tożsamość — zwłaszcza, ale nie tylko, swoją rolę jako artystki i relację ze swoją sztuką. W wyróżniającej się, chóralnie wspieranej „American Coffee” opowiada serię szczegółów ze swojego życia, zastanawia się, jak mogłoby wyglądać jej życie, gdyby uczęszczała do szkoły artystycznej, przypomina sobie, że miała infekcję dróg moczowych oglądając „La Passion de Jeanne d'Arc,” mówi nam, że panikuje, gdy siada za kierownicą samochodu. „Obiecałam sobie, że znowu będę jeździć w tym roku / Nauczono mnie, jak to robić, ale nigdy nie nauczyłam się wierzyć / Albo biegać, gotować, dbać, a nawet kochać,” śpiewa. Piosenki nie dążą do wydawania wielkich oświadczeń na temat Stanu rzeczy, ale raczej przedstawiają szczery dźwięk osoby badającej swój wewnętrzny świat, zastanawiającej się, z czego składa się „tylko ja”. W „Year of Love” ironicznie wyśmiewa swoje ostatnie małżeństwo: „W roku miłości podpisałam umowę z patriarchatem.”

Informacja prasowa dotycząca albumu określa „Classic Objects” jako jej „wersję albumu pop,” i chociaż brzmiałby on szokująco pośród Top 10 popowych utworów z jakiejkolwiek dekady, to dzieli z tym gatunkiem estetyczne cechy lekkości i połysku dźwiękowego. W kontekście jej wcześniejszych prac, jej unikający sopran mógł przyjąć przerażającą i duchową jakość. Ale wśród zamglonych gitar „Jupiter” i lekkiego niczym powietrze harfy w „Freedom,” jasnych perkusji w „Cemetery of Splendour,” może przywoływać bardziej ugruntowaną, bardziej czytelną Elizabeth Fraser, Björk i innych falsetto-kochających, lewicowych bogów popu. Nawet jeśli jego klasyfikacja jako „pop” jest co najwyżej błotnista, osobista wrażliwość Hval i dźwiękowy blask na „Classic Objects” pasują do niej, tworząc zabawne, ale stale prowokujące do myślenia doświadczenie słuchania.