B.B. King Made An Album Dedicated To His Guitar

Jest rok 1949, a 24-letni B.B. King, właściwie Riley B. King, gra w nocnym klubie w Twist, Arkansas, w niezamieszkanej społeczności 40 mil za granicą stanu Arkansas od Memphis. King jest na scenie, promując swój debiutancki singiel „Miss Martha King” w zimną, zimową noc. Klub nocny nie ma wiele do zaoferowania w kwestii systemu HVAC, więc aby utrzymać miejsce w cieple, w rogu płonie wiadro z naftą i szmatami. Dwóch mężczyzn — ich imiona zaginęły w historii — zaczyna kłótnię, która eskaluje do momentu, gdy jeden z nich upada na otwarte wiadro nafty, rozlewając jego zawartość na drewnianą podłogę i zamieniając klub nocny w ogromną drewnianą bombę.

Wszyscy opuszczają klub, w tym King, który rzuca swoją czarną gitarę Gibson wartą 30 dolarów (wartą 315 dolarów w 2019 roku) na ziemię i szybko ucieka z miejsca. Na zewnątrz, obserwując płonące miejsce, King zdaje sobie sprawę, że potrzebuje swojej gitary, aby się wyżywić. Więc wraca po gitarę i znajduje ją nienaruszoną obok ściany ognia. Budynek nie miał tyle szczęścia; spłonął do podstawy krótko po ucieczce Kinga z gitarą. Później King powiedział, że budynek runął wokół niego, gdy wychodził, niemal go zabijając. Nie możemy tego zweryfikować; w końcu to jest jego historia, jego radioaktywny pająk, jego kąpiel w rzece Styks.

Na zewnątrz, bezpieczny, słyszy historię, dlaczego ci dwaj mężczyźni się kłócili. Było to o kobietę o imieniu Lucille, którą obaj mężczyźni uważali za swoją dziewczynę. Opinia Lucille na ten temat nie jest nam znana, ale zyskała większą sławę niż którykolwiek z nich. King ochrzcił swoją gitarę jako Lucille tej nocy na jej cześć, aby przypomnieć sobie, jak głupi był, wchodząc do płonącego budynku. Przez resztę swoich 89 lat nie był już tylko B.B. King. Było to B.B. King i Lucille, nierozerwalni, gitara tak sławna, że miała swoje imię, dostała historyczny znacznik (który datuje występ w Twist na połowę lat pięćdziesiątych, ale B.B. zawsze mówił, że to był rok 1949 w wywiadach) i była tak rozpoznawalna, że Gibson wydał wiele edycji Lucille, podobnie jak Nike wydała wiele edycji Jordana. Modyfikacje, które King wprowadzał do wersji bez marki — wpychał szmaty do otworów F, aby zmniejszyć sprzężenie — stały się standardem w linii Lucille, która dzięki niemu całkowicie straciła otwory F.

Dramatyczne opowiedzenie nocy, kiedy Lucille dostała swoje imię, jest pierwszą piosenką i 10-minutowym tytułowym utworem z 15. studyjnego albumu B.B. Kinga, Lucille. King spędza minuty piosenki, opowiadając historię od Twist, Arkansas, po opowieści o sile Lucille: jak podniosła go po wypadku samochodowym, jak wyprowadziła go z plantacji na scenę i jak byłby śpiewakiem jak Frank Sinatra, gdyby to była muzyka, którą Lucille chciała grać. Ale na szczęście dla niego, chciała tylko śpiewać bluesa. To muzyczne hołdy, które większość ludzi ma szczęście otrzymać, nawet jeśli przeżyli dobre życie, a może to najbardziej bezpośrednio autobiograficzna piosenka w śpiewniku Kinga. Dzięki Lucille King wniósł trwały wkład w muzykę bluesową i gigantyczny niebiański jukebox, człowiek, który potrafił sprawić, że jego gitara płakała bardziej żałośnie niż najbardziej smutne głosy. Trwały wpływ Kinga na blues — to on zapoczątkował technikę wyciągania strun i solówki gitarowe pełne wibrato, które są teraz częścią tkaniny bluesa, wpływając na wiele pokoleń młodszych gitarzystów — może nie byłby możliwy, gdyby nigdy nie znalazł Lucille, a King wiedział o tym. Dlatego stworzył piosenkę i ten album dla niej.

Zanim był B.B., Riley King był synem dzierżawców, urodzonym w 1925 roku w Indianola, Missisipi. Jak wielu sławnych muzyków przed nim, zakochał się w muzyce w kościele, najpierw jako członek chóru, a potem na gitarze, którą nauczył go grać kaznodzieja. Pracował jako kierowca traktora i robotnik rolny przez całe swoje młode lata i wczesne lata 20., grając muzykę w weekendy i pracując w tygodniach, aby się utrzymać. W 1945 roku wyprowadził się do Memphis, aby mieszkać ze swoim kuzynem, legendarnym gitarzystą bluesowym Bukką White'em, który dał mu większą edukację muzyczną, zanim musiał wrócić na pola na kolejny rok. W 1947 roku wrócił do Memphis i na dobre opuścił pola, ponieważ ostatecznie został DJ-em radiowym na legendarnej stacji radiowej WDIA. King był regularnym gościem w programie Sonny'ego Boy'a Williamsona, a stacja jest miejscem, gdzie przyjął pseudonim Beale Street Blues Boy, który później skrócił do B.B.

To właśnie w tym okresie King zdobył formalne wykształcenie bluesowe; większość dni spędzał słuchając płyt bluesowych i jazzowych — kochał gitarzystów jazzowych tak samo jak tych bluesowych — a wieczorami w klubach na Beale Street grał z artystami takimi jak Robert Lockwood, Bobby „Blue” Bland i inni. Zdobył pewien poziom sławy w okolicach Memphis, nagrywając w lokalnym Sun Records, ale żadna z jego płyt nie mogła całkowicie uchwycić żywego brzmienia, które uczyniło go ulubieńcem na bluesowym szlaku; znany był z grania ponad 300 koncertów rocznie przez większość lat 50. Jego oryginalna wytwórnia, Crown Records, nie wiedziała, jak go promować; był zbyt młody, aby wpasować się w odrodzenie bluesa Delta z końca lat 50. i początku lat 60. — jak jego rówieśnik Buddy Guy — ale też nie tworzył lekkiego R&B, który dominował na czarnych listach przebojów. Flirtował z pomysłem podpisania umowy z Chess Records — potęgą bluesa — ale został zniechęcony przez autora piosenek i producenta wytwórni, Williego Dixona, który powiedział mu, że będzie lepiej sam. W początku lat 60., po ponad 15 latach i 11 LP z Crown, zdecydował się przejść do nowszej wytwórni ABC Paramount, która miała plany uczynienia z Kinga gwiazdy.

Pierwszy LP Kinga dla ABC Paramount, Mr. Blues, był tego samego rodzaju co jego płyty dla Crown: częściowo zapięty na guziki, nigdy do końca nie trafił. Dopiero drugi LP dla ABC Paramount, 1965’s Live at the Regal, pozwolił B.B. zrobić pierwszy pełnowymiarowy wkład do kanonu bluesa. Powszechnie uważany za jeden z najlepszych albumów live bluesowych, stał się podstawową lekturą dla nowego pokolenia wykonawców, którzy właśnie zaczynali podbijać Wielką Brytanię: biali faceci zamieniający bluesa w rock 'n' roll. Słuchanie albumu stało się przedkoncertowym rytuałem wschodzącego gitarzysty bluesowego Erica Claptona, który właśnie zakładał zespół Cream i który później nagrał i koncertował z Kingiem. King zaczął koncertować w rockowych miejscach, w których grali zespoły zainspirowane przez niego, co prowadziło do większych tłumów, wspólnych tras z tymi rockmanami i jeszcze większej liczby koncertów.

Live at the Regal stał się ulubieńcem fanów bluesa, a mimo że nie uczynił z B.B. nazwiska znanego wszystkim, to dał mapę drogową dla jego studyjnych LP: im bliżej brzmiały Live at the Regal, tym lepiej. Kontrakt Kinga z ABC Paramount został przesunięty do ich spółki zależnej Bluesway, wytwórni bluesowej prowadzonej przez producenta płyt jazzowych i bluesowych, Boba Thiele'a, który produkował serię płyt dla wielkich bluesmanów, takich jak John Lee Hooker (w tym It Serve You Right To Suffer, VMP Classics #2). Thiele nadzorował wzrost Kinga od stosunkowo nieznanego tradycjonalisty do, w wielu aspektach, najbardziej mainstreamowej twarzy bluesa przez lata 70. i później.

Thiele znalazł brzmienie, które definiowało resztę kariery studyjnej Kinga: akompaniament big bandowy — B.B. kochał jazz — skrzyżowany z dęciakami soulowymi, z wieloma otwartymi przestrzeniami w aranżacjach, aby King mógł przeprowadzać swoje solówki w głąb i na zewnątrz. Thiele wyprodukował tylko jeden album Kinga samodzielnie, Lucille, który rozwijał i doskonalił brzmienie wcześniejszego albumu z 1968 roku nagranego w tym samym czasie, Blues on Top of Blues. Lucille reprezentuje punkt zwrotny w dyskografii Kinga, moment, w którym jego blues usunął trochę z popowego kiczu, który zwykle dominował na jego obrzeżach, i zyskał brzmienie, które napędzało go do największej sławy w następnym roku z „The Thrill Is Gone”. W studiu Thiele i King w końcu osiągnęli to, co B.B. próbował zrobić przez cały czas: połączyć energię muzyki soulowej z jego elektrycznymi solówkami na gitarze bluesowej. To brzmienie po raz pierwszy skonsolidowało się na nagraniu studyjnym na Lucille.

Lucille nabrała kształtu podczas dwóch grudniowych nocy w 1967 roku. Pierwsza noc, 18 grudnia, charakteryzowała się występem B.B. z aż dziewięcioosobowym zespołem, a druga, 20 grudnia, z sekstetem. Nie ma wielkiej różnicy między sesjami, poza rolą większej sekcji dętej w nonetu na czterech utworach, w których się pojawiają („Stop Putting the Hurt on Me”, „Rainin’ All the Time”, „You Move Me So” i „I’m With You”). Tytułowy utwór i inspiracja dla samego albumu były aktem kismet podczas drugiej nocy nagrań z mniejszym zespołem. Podczas przerwy Thiele rozmawiał z Kingiem przez monitory, podczas gdy King plątał się na gitarze i opowiadał producentowi historię Lucille. „To było podczas sesji nagraniowej. Mieliśmy przerwę, kiedy zauważyłem, że B.B. bawi się gitarą”, mówi Thiele w oryginalnych notatkach na okładce. „Bezmyślnie przechodził przez pewne fragmenty i zaczął mi opowiadać historię Lucille. Chwyciłem przełącznik, zasygnalizowałem inżynierowi i włączyłem go na żywo.” Niemal 11 minutowy utwór jest jednym z najbardziej swobodnych w katalogu B.B., ale także jednym z tych, w których otwarcie tworzy własną mitologię. Pod koniec swojego życia i kariery stało się to niemal jak mit; B.B. King i Lucille, przybywający do miasta, aby ratować bluesa, noc po nocy, rok po roku. Słuchanie „Lucille” to słuchanie Kinga tworzącego tę legendę na wosku, w czasie rzeczywistym.

King zawsze mówił, że on i Lucille mieli ten sam głos, że postrzegał jej zawodzenia jako przedłużenie własnych. Może to być bardziej prawdziwe niż na reszcie Lucille, albumu, który podkreśla głos Kinga równie mocno, jak jego grę na gitarze. Krzyczy i wyje nad szybkim „You Move Me So”, a na „I Need Your Love” przemienia się w pełnego klubowego śpiewaka. „I’m With You” zaczyna ukazywać zakres w wokalach, które King z wielkim efektem wykorzystał w „The Thrill Is Gone”; w sekundach przechodzi od błagania do ryku i łączy swoje solówki z wokalami, jakby rozmawiały. Ta konwersacyjna jakość dotyczy także najmocniejszego gitarowego utworu na albumie; „No Money, No Luck Blues” brzmi jak Lucille pocieszająca Kinga, gdy narzeka na problemy finansowe. „Watch Yourself”, ostatni utwór na albumie, zamyka „Lucille” swoim innym najważniejszym kawałkiem; gdy album się kończy, King warczy, a Lucille ryczy na dwulicową kobietę, która skrzywdziła B.B.

Lucille wyszło w 1968 roku i nie zrobiło dużego wrażenia aż do następnego roku, kiedy, dwa albumy później, King miał przełom, nad którym pracował przez ponad 20 lat. „The Thrill Is Gone”, przełomowy singiel z 1969 roku z Completely Well, ustanowił go jako najbardziej komercyjnie udanego nowoczesnego artystę bluesowego, zdobywając 15. miejsce na listach pop Billboard. Lucille stał się ciekawostką dla wszystkich słuchaczy pracujących nad katalogiem Kinga, którzy teraz znali piosenkarza i jego sławną gitarę.

King i Lucille żyli na fali popularności „The Thrill Is Gone” przez następne 45 lat, gdy B.B. przetrwał wszystkie inne formy muzyczne, które pojawiły się i zniknęły przez te lata, jeden z niewielu ocalałych bluesmanów, którego nie zastąpił całkowicie rock 'n' roll, disco czy rap. King nadal grał setki nocy rocznie i wielokrotnie przynosił swojego bluesa światu, aż do swojej śmierci w 2015 roku. King zmarł w wieku 89 lat i został pochowany na terenie B.B. King Museum w Indianola, Missisipi, miasta, które wprowadził na mapę. Lucille spoczywa w jednym z głównych eksponatów muzeum.