Wszystko, co musisz wiedzieć o naszej reedycji B.B. King

Andrew Winistorfer, Classics A&R: Wybrałem ten album i napisałem notki na okładkę. To ciekawa płyta, głównie dlatego, że jest hołdem dla gitary B.B. Kinga (nazwanej Lucille). Był jednym z nielicznych gitarzystów, którzy po artystach bluesowych z lat 30. i 40. naprawdę zyskali sławę dzięki używaniu konkretnej gitary. Używał Gibsona Hollowbody, który ostatecznie stał się własną linią Gibsona jako The Lucille.

Ten album zaczyna się od 11-minutowej piosenki, w której King opowiada długą historię, jak skończył z Lucille: Grał gdzieś w szopie w Arkansas zimą, gdy nie było ogrzewania. Mieli wiadro z szmatami nasączonymi benzyną i podpalonymi, żeby ogrzać budynek, i dwaj faceci zaczęli się bić przy scenie, przewracając wiadro. Ponieważ była to drewniana szopa, budynek natychmiast stanął w płomieniach; B.B. King zeskoczył ze sceny i pobiegł na zewnątrz, ale zdał sobie sprawę, że zostawił swoją gitarę na scenie, więc wrócił po nią. Jak to opowiada, chwycił gitarę, a budynek zawalił się wokół niego, a on wyszedł. Ale bardziej prawdopodobne jest, że wziął gitarę i bezpiecznie wyszedł. Stał na ulicy, zapytał, co się stało, a ktoś powiedział mu, że ci faceci bili się o kobietę imieniem Lucille. Od tego momentu każda gitara, którą posiadał B.B. King, nazywała się Lucille.

Ten album był tym, który pojawił się przed tym, jak B.B. King naprawdę wystrzelił w późnych latach 60. z „The Thrill is Gone”. Udało im się trafić w odpowiednie brzmienie na Lucille, które ostatecznie uczyniło B.B. Kinga gwiazdą bluesa i rocka. To jest jedna z rzeczy, które uwielbiamy robić w VMP: znaleźć ten album, który pojawia się tuż przed wielkim boomem. A to jest jeden z nich: naprawdę interesująca historia - która przyciągnęła mnie do zrobienia tego, i napisania notek na okładkę - i naprawdę interesujące miejsce w karierze B.B., które możemy wyróżnić.

Michael Penn II: Czy to opakowanie wygląda jak gitara, czy?

AW: Jak gitara, jest czarne (śmiech). Zawsze robimy Klasyki na czarnym winylu; chcemy, aby wyglądało jak najbardziej zbliżone do oryginału. Zawsze staramy się stworzyć jak najwyższej jakości replikę, a czasami nawet lepszą jakość niż oryginał. Robimy to na winylu o masie 180 gramów, nowe notki na okładkę i okładka z wysokiej jakości papieru. A ten, jak każda nasza wydawnicza od reedycji Al Greena, to winyl Triple-A: Wzięliśmy analogową taśmę, wycięliśmy do lakieru używając materiałów analogowych w Sterling Sound, a następnie wytłoczyliśmy to w QRP. Nigdy nie było cyfrowego etapu. To prawdopodobnie będzie najlepsza wersja tego albumu, jaka istnieje.

MPII: Więc nie musiałeś wchodzić do fabryki, żeby wyciągnąć te taśmy, gdy fabryka się zawalała wokół Ciebie?

AW: Nie, ale moja szopa do pisania... zawaliła się wokół mnie... gdy ukończyłem notki na okładkę.

MPII: Mój Google Docs został shakowany i jedynym dokumentem, który pozostał... były te notki na okładkę!