Sklep z winylami Janie jest najlepszym sklepem płytowym w Teksasie

Jeśli Texas wie coś na pewno, to jak sprzedawać swoje niegodziwości. Skuteczny marketing uczynił Texas uosobieniem surowej niezależności. To kraina, gdzie kowboje oswajali zachód, a ropa zbudowała nową gospodarkę — chociaż w rzeczywistości większość kowbojów była Meksykanami lub czarnoskórymi właścicielami rancza, którzy bardziej interesowali się sprzedażą bydła niż walką z rdzennymi Amerykanami, a boom naftowy w dużej mierze wzbogacił bezwzględnych przemysłowców, niszcząc małych właścicieli ziemskich i środowisko.

Patrząc poza marketing, widać, że wyjątkowość Teksasu nie potrzebuje rozgłosu. Samo środowisko sprawia, że nie ma drugiego takiego miejsca na naszej planecie: zakurzone granice, bogate doliny rolnicze, malownicze tereny podmokłe i lasy oraz rozległe centra urbanistyczne, wszystko w przytulnej odległości 14 godzin jazdy. To połączenie obejmuje również muzyczne smaki stanu. Austin to miejsce, gdzie rock spod radaru staje się mainstreamem w ciągu tygodnia. Houston przekształcił południowy rap w potężną siłę „chopped-and-screwed”. Dolina Rio Grande wynalazła dźwięk conjunto, który dał początek muzyce Tejano. A, oczywiście, country-western, honky-tonk i Texas blues rozprzestrzeniają się po miastach i obszarach wiejskich na całym stanie.

San Antonio, z drugiej strony, istnieje głównie jako obserwator historii pop muzyki. Robert Johnson, król bluesa Delta, nagrał połowę swojej całej twórczości w hotelu Gunter w centrum miasta, ale jedynym śladem jego znacznego dziedzictwa jest trzymetrowa wystawa w jego holu. To tutaj progenitor muzyki country, Jimmie Rodgers, prowadził cotygodniowy program radiowy, z którego nie zachowały się żadne kopie. Randy’s Ballroom to jedyne miejsce na świecie, które gościło Sex Pistols, U2, Beastie Boys, Selenę i Slipknot, ale dzisiaj funkcjonuje głównie jako sala bingo. San Antonio jest także długoletnim miejscem wręczenia Tejano Music Awards, które ewoluowały w coroczną kanonizację Seleny z Lake Jackson. To miasto, które kiedyś nosiło tytuł „Stolicy Heavy Metalu na świecie,” a jednak od ponad dekady nie wydało żadnych nowych artystów związanych z wielkimi wytwórniami.

To nie znaczy, że San Antonio brakuje charakterystycznej kultury. Młodzi San Antoniończycy starają się żyć życiem w jak najbardziej puro — hiszpański termin oznaczający „czysty”, ale w potocznym znaczeniu „autentyczny”. To odnosi się do wielu drobnych, ale ważnych sygnifikatorów: noszenie najnowszych ubrań Spurs podczas sezonu play-off, dzielenie się postami na Instagramie przedstawiającymi niezwykłe jedzenie i zachowanie podczas corocznego festiwalu Fiesta, znajdowanie innowacyjnych sposobów na spożywanie Hot Cheetos i Big Red, walka na śmierć (online), kiedy jakiekolwiek miasto na północ od kodu pocztowego 210 odważy się ogłosić wyższość taco na śniadanie.

Ludność San Antonio, głównie młoda i pochodzenia latynoskiego, reprezentuje zmieniające się oblicze Teksasu w ogóle, a Hiszpanie mają stać się większością stanu do 2022 roku. Jednak ten szybko rosnący segment w sposób przymusowy dziedziczy długi z dziesięcioleci politycznej neglect. Edukacja publiczna i usługi społeczne przetrwają na cienkich marginesach, poddawane dziesięcioletnim cięciom budżetowym legislatury stanowej. Lokalna gospodarka San Antonio pozostaje żywotna, śledząc wskaźniki bezrobocia w stanie, które utrzymują się poniżej krajowej średniej, ale brakuje mieszkań, ponieważ ceny wciąż przewyższają dochody. Mimo że Houston i Dallas od lat zostały pochłonięte przez rozwój urbanistyczny, a klasa średnia Austin zostaje wypchnięta przez technokratów z innych miast, San Antonio wciąż ma nieszczęsną stygmatyzację jako najbardziej zróżnicowane ekonomicznie miasto w USA. — dziedzictwo rasistowskich polityk mieszkaniowych po II wojnie światowej — z jego zachodnią stroną jako najbardziej podzielonym obszarem.

Źródło: Wskaźnik Zubożałych Społeczności Grupy Innowacji Gospodarczej z 2016 roku

W tej statystycznej ciekawostce znajdziesz Janie’s Record Shop, znajdującą się w samym sercu jednej z najruchliwszych ulic San Antonio. Mówimy tutaj o drodze, gdzie samochody pędzą z prędkością 70 mil na godzinę, a mediany skrętne są bezużyteczne, więc nawet dotarcie do Janie’s to swoista przygoda. Wokół sklepu znajdują się wszechobecne małe firmy z zachodniej strony — restauracje Tex-Mex, warsztaty naprawy opon i samochodów, lombardy, pożyczki płatnicze i, oczywiście, kościoły katolickie.

Wchodząc do Janie’s Record Shop, nie tyle chłoniesz atmosferę, co atmosfera wchłania ciebie. Twoje zmysły są całkowicie przytłoczone — od kurzu wydobywającego się z tysięcy 45-tów w centrum sklepu, po widok setek plakatów i podpisanych zdjęć zdobiących ścianę, po zapach popcornu wydobywający się z tylnej części sklepu, po surowe brzmienie 50-letniego automatu do muzyki, odtwarzającego klasyki soulowe i Tejano.

Misją Janie jest zjednoczenie popularnych dźwięków Południowego Teksasu. Kosze najbliżej frontowych drzwi zawierają klasyczne country. Nie ma tu „kto jest kto” pierwszorzędnych legend jak Merle, Willie, Dolly, o nie. Publiczność Janie chce hitów — Ronnie Milsap, Conway Twitty, Barbara Mandrell, regionalna gwiazda Johnny Rodriguez. Stamtąd znajdziesz skromne rzędy wypełnione ikonami ranchery, gwiazdami cumbii i Tejano, amerykańskimi stałymi przedstawicielami rocka i soulu. To żywy pomnik alternatywnego wszechświata sprzedażowego Billboardu, w którym Vicente Fernandez i Beach Boys nigdy nie przestali zdobywać szczytów list przebojów. Janie’s Record Shop istnieje nie jako trendsetter, lecz jako kurator ulubionych dźwięków swojej okolicy.

Jej 91-letnia właścicielka, Janie Esparza, posiada sklep od 1985 roku. Jej dzieci zarządzają operacjami sklepu i robustną sprzedażą online, ale Janie nadal obsługuje przy kasie, uśmiechając się i rozmawiając z klientami, nowymi i starymi. Zdjęcia z jej udziałem z gwiazdami takimi jak Norteño crooner Ramon Ayala i królowa Tejano Patsy Torres dzielą przestrzeń z portretami dziesiątek aspirujących gwiazd Tejano, które złożyły hołd Janie od połowy lat 90-tych. Najbliżej kasy znajdują się jednak plakaty lokalnych dziennikarzy, artystów społecznościowych, organizacji non-profit i stowarzyszeń muzycznych regionalnych — ci, którzy wiedzą, co ten sklep naprawdę znaczy dla tej okolicy.

Janie’s Record Shop służy wytrwałej społeczności złożonej z ciężko pracujących, bojących się Boga ludzi, głównie pierwszej lub drugiej generacji imigrantów. Wiele starszych mieszkańców przyjmuje obietnicę i możliwości Ameryki, idealizując jednocześnie swoją ojczyznę przodków. Ich dzieci i wnuki, w przeciwieństwie do nich, są w większości dumne ze swojego dziedzictwa, ale jednocześnie otwarcie amerykańskie. „La Jaula de Oro” Los Tigres del Norte streszczał ten konflikt pokoleniowy ponad 30 lat temu, który odgrywa się co tydzień w Janie’s.

Z biegiem lat Janie i jej personel próbowali nowych technik, aby wzbudzić miłość do starego asortymentu w młodszej generacji. W każdy weekend zobaczysz dzieci majstrujące przy starym automacie do muzyki i jedzące popcorn, nastolatków uczących się gry na instrumencie lub studentów na studiach kręcących zapomniane utwory soulowe Chicano. Starsi klienci dzielą się opowieściami o upadłych lokalnych wytwórniach płytowych, takich jak Dina, Key-Loc’ i Real Records, przeglądając 45-tki. Kilku młodszych gości zagląda, próbując połączyć kropki między Sunny i Sunliners oraz Seleną a Cuco i Cardi B. Rodzina Janie wie, że jej podstawowa publiczność się starzeje, ale sklep musi się dostosować, ponieważ czuje obowiązek wobec następnego pokolenia sąsiedztwa.

Ostatecznie to ta czci dla społeczności jest emblematyczna dla San Antonio jako całości: zawsze dążąca do postępu, jednocześnie honorując przeszłość. Można to zobaczyć w budynkach w centrum miasta — które przeważnie unikają nowoczesnego designu na rzecz zachowania historycznego. Można to zobaczyć w kłótniach o 20-letnie mecze Spurs w barbershopach i taqueriach. I można to zobaczyć w połączeniu meksykańskich tradycji i nowoczesnej amerykańskiej ekstrawagancji w mieście — destylacja puro. San Antonio jest często określane jako małe miasteczko z problemami dużego miasta, co zazwyczaj jest niewielkim komplementem, sugerującym, że jego kultura brakuje kosmopolitycznego klimatu Austin, Dallas i Houston. Może jest w tym trochę prawdy — ale z drugiej strony, może to tylko więcej teksańskich bzdur.