Arkansas Record & CD Exchange to najlepszy sklep z płytami w Arkansas

Powiedziano, że pierwsi osadnicy w Arkansas to byli szaleńcy, przestępcy i szarlatani, którzy szukali nowego schronienia, aby chronić się przed obcymi pomysłami, obcymi najeźdźcami i wykorzystać dziewicze możliwości, by plądrować ziemię i rdzennych ludzi z ich bogactw. Hernando de Soto zmarł tutaj, robiąc dokładnie to. Przekonał Indian Quapaw, że jest bóstwem, a kiedy nie znalazł nic cennego, a Quapaw nie dali się nabrać na jego bajki, rozkazał zabić ich mężczyzn, kobiety i dzieci z jego łoża śmierci, po prostu dla zabawy. Aby jeszcze bardziej podtrzymać swoje oszustwo o nieśmiertelnym ciele, został obciążony i wrzucony do rzeki Missisipi, aby upewnić się, że nie znajdą jego grobu. Dodaj do tego niewolnictwo, biednych ludzi żyjących pod kontrolą bogatych właścicieli ziemskich, kaznodziejów na szybko i religijnych sekt, a… Arkansas naprawdę nie miało szans.

Jednak pomimo nieśmiertelnej klątwy Quapaw i ubóstwa, te same rzeczy, które uciskają ludność, mogą zrodzić głębokie źródło wewnętrzne, które może karmić trwałą sztukę. Arkansas wydało na świat więcej niż swoją sprawiedliwą część ikonicznych muzyków, ale często muszą opuszczać stan, w miejsce, gdzie nie są już nieustannie kontrolowani przez „bossmana”, kościół lub władzę polityczną.

Pierwsza zasada bycia muzykiem w Arkansas to wydostać się z Arkansas. Przekonanie, by opuścić Arkansas w poszukiwaniu oddechu dla muzy, mądrze stosowano przez całą rzeszę muzyków, o których możliwe, że nawet nie wiesz, że zaczęli swoje życie w Arkansas. Sławny gitarzysta sesyjny z Los Angeles i Arkansanin Louis Shelton (grał niektóre z najbardziej niezapomnianych partii gitarowych dla The Monkees, Jackson 5 i Lionela Richie, by wymienić tylko kilka) powiedział mi kiedyś, że pod koniec lat 50. podążył za swoim przyjacielem Glenem Campbell'em z tego stanu, aby pracować w kopalniach w Nowym Meksyku jako sposób na karierę w muzyce. Tak, to prawda. Praca w kopalni w Nowym Meksyku była lepsza niż życie w Arkansas i próby zrobienia kariery z tego. Siostra Rosetta Tharpe podążyła za obozem ożywienia z miasteczka, a jak wielu innych czarnych artystów z Południa, osiedliła się w bardziej gościnnych warunkach Chicago, gdzie muzyka była doceniana i konsumowana na poziomie, który umożliwiał przetrwanie jako artysta. Beth Ditto i Nathan Howdeshell uciekli od duopolu rywalizujących religijnych kultów w Zielonych Świątkach i Kościele Chrystusa do Olimpii w stanie Washington, aby mieć wolność wyrażania siebie i znaleźć podobnie myślących współspiskowców do założenia Gossip pod koniec lat 90.

Niespodzianka, Arkansas nie posunęło się na tyle, by ktokolwiek miał wyzwać je na stolicę muzyki (wstaw gatunek) na świecie. Chociaż, gdy pomyślisz o naszych muzycznych ikonach: Johnny Cash, Siostra Rosetta, Levon Helm, Louis Jordan, Charlie Rich, Sonny Boy Williamson, Al Green, Pharaoh Sanders, a lista jest długa… powinno być uważane za mekkę dla fanów muzyki. Jednak rzadkie wsparcie rodzimej ludności dla lokalnych bohaterów zbiega się z jej ogólną obojętnością wobec kultury muzycznej w ogóle. Widziałem Shuggie Otisa grającego niezapomniany koncert w Little Rock dla mniej niż 25 osób. Widziałem Roseanne Cash grającą akustyczny koncert w małym klubie, podczas gdy jakiś goober myślał, że byłoby w porządku grać wspólnie na harmonijce ze swojego miejsca w publiczności. Widziałem Levona Helma w jego późniejszych latach, grającego na parkingu z zespołem coverowym, niemal przed nikim. Więc to pozostaje prawdziwym wiernym i tajnym, którzy muszą się wspierać nawzajem i znaleźć schronienie, gdzie mogą. W Arkansas jednym z takich schronień jest Arkansas Record & CD Exchange.

Arkansas Record & CD Exchange znajduje się w najbardziej nieprawdopodobnym miejscu — w sąsiedztwie o nazwie Levy, pośrodku pasma sklepów w martwych dzielnicach w North Little Rock, Arkansas. Jest martwe, nie dlatego, że jest pełne przestępstw i przerażające dla nieznających, ale martwe w sensie, że wygląda jak wyspa, której jedyny most do lądu zmyła woda w latach 80. i wszyscy i wszystko zostało pozostawione w tyle i utkwiło w czasie. Grałem w barach, zanim mogłem prowadzić samochód i pewnego razu, w nieszczęsnym klubie z motywem zoo w Levy, zostałem zbanowany na granie tam ponownie, ponieważ odmówiłem zdjęcia kapelusza wewnątrz klubu, łamiąc jedną z ich surowo egzekwowanych zasad. Nie wspominając o tym, że jestem całkiem pewien, że był to przykrywka dla wielu niezgodnych z prawem działalności — zasady są zasadami w Levy.

Właściciel Arkansas Record & CD Exchange, Bill Eginton, od 35 lat prowadzi coś w rodzaju kościoła, który gromadzi oddanych, margines społeczny i dusze uratowane przez rock ’n’ roll. To część mekków dla miłośników płyt, raj dla kolekcjonerów i schronienie dla tych, którzy potrzebują nie tylko swojego vinylowego zastrzyku, ale także potrzebują porozmawiać z innymi zmęczonymi podróżnikami, którzy rozumieją, dlaczego lunchbox Evela Knievela i vintageowy album J.J. Cale są ważniejsze niż kiedykolwiek w erze cyfrowych streamów.

Trudno dokładnie opisać wizualne doświadczenie wewnątrz Arkansas Record & CD Exchange. To nie jest typowy metropolitan vinylowy sklep z płytami. W jednym rogu możesz znaleźć vintage’owy gramofon dla dzieci obok stosu vintage’owych przedmiotów promocyjnych; na półce możesz zobaczyć limitowane edycje box setów, które są już dawno wyprzedane; na ścianach, vintage’owe plakaty lokalnych koncertów i pamiątki, takie jak mój osobisty faworyt, T-shirt z Arkansas River Blues Fest, w którym grałem w 1988 roku, gdzie wszyscy artyści na liście gościnnie podpisali, a mój autograf dzieli przestrzeń na materiale Hanes Beefy Tee z Johnem Lee Hookerem. Najbardziej znany jest sklep z wejściem z aksamitu, które przypomina wszystkim wchodzącym klientom, aby zdjęli swoje kurtki, zanim zostaną wpuszczeni do środka. Jest znany z tego, że ta zasada nie ma absolutnie żadnych wyjątków, w tym matki Egintona i Glenna Danziga, który rzekomo był tak wzburzony, że aż do łez, że nie pozwolono mu wejść bez zdjęcia skórzanej kurtki.

Eginton jest prawdziwym wierzącym. Nigdy nie chciał pracować w biurze. Złapał bakcyla od pierwszego winylu, a pasja nigdy nie ustępowała. Zajmował się również zarządzaniem lokalnymi muzykami i jestem pewien, że innymi pobocznymi działaniami — ale zawsze wiedział, że musi znaleźć sposób, aby być wśród swoich płyt i zbiorów innych pamiątek, pociągów, zabawek i różnorodnych detrytusów kultury swojej młodości.

W dowolnym dniu w sklepie pracuje Eginton oraz jego niezawodny pomocnik, Reade Mitchell. Mitchell jest wielbicielem i kolejnym prawdziwym wiernym w Kulcie Winylu i od dawna jest obecny w radiu w Arkansas. Był weteranem 100 000-watowego wzmacniacza, znanego również jako Magic 105. Teraz nieistniejące, było to domem rock ’n’ rollowego radia dla pokolenia Arkansanów. Podczas gdy inni lokalni DJ-e zmagali się próbując stać się nowym Davidem Lettermanem lub Johnnym Carsonem, Mitchell był Johnny Feverem tego stanu WKRP. Jeśli Eginton jest kaznodzieją, to Mitchell jest diakonem. Ich wiedza na temat kanonu amerykańskiej muzyki nagranej jest niesamowita. Nie można ich zaskoczyć, ale fajnie jest próbować.

Eginton jest doświadczonym właścicielem i nie znosi głupców, ale to także część uroku tego miejsca. Mitchell wydaje się, że możliwość rozmawiania i słuchania muzyki przez cały dzień jest spełnieniem marzeń na całe życie. Duża część asortymentu jest znalezionych, część zamówiona, część wymieniona, a niektóre po prostu wędrują. Podczas jednej z ostatnich wizyt przyniosłem plastikowy pojemnik płyt, które odziedziczyłem po porządkach na wiosnę u krewnego. Po ocaleniu oryginalnych albumów Conwaya Twitty'ego i Dona Gibsona (razem z lokalnym albumem z lat 70. promującym nową dzielnicę w Hot Springs, Arkansas), zabrałem resztę do sklepu, mając nadzieję, że znajdą w sercach, by je przyjąć i nie zmuszą mnie do wyrzucenia ich do kontenera. Po zrobieniu zakupów i znalezieniu kilku impulsywnych zakupów od Portera Wagonera, Dolly Parton, Charlie’ego Richa i Bucka Owensa zapytałem Mitchell’a, czy mają dla nich jakieś zastosowanie. Ku mojemu zaskoczeniu, byli szczęśliwi, że mogą przyjąć pojemnik z vintage’owymi płytami Uncle Dave Gardner’a, Jim’a Reeves’a, Sound of Acapulco i podobnymi wyborami. Kiedy próbowałem zapłacić, Mitchell zaproponował, że to była sprawiedliwa wymiana. Żaden z nas nie zabierał cennych, rzadkich okazów winylu. Ale, jak w każdym kościele wartym swojej ceny, niektóre dni jesteś dawcą, a niektóre dni biorcą. Jeśli masz szczęście, znajdziesz taki, który robi jedno i drugie.