W kierunku przyszłości, która powinna była być z tobą

Jednym z moich ulubionych zespołów ostatniej dekady jest Thou, metalowy kwintet z Baton Rouge w Luizjanie. Chociaż przejęli ten ciężki, powolny dźwięk od zespołów z Nowego Orleanu, takich jak Eyehategod i Crowbar, to przenieśli go w piękne miejsca, używając cierpienia jako iskry, a nie końca. Thou stworzyli przestrzeń dla radykalnej polityki, dla kwestionowania odizolowanych kultur punk i metalu, dla odnalezienia siebie, kiedy kochasz swoją muzykę, ale nigdy nie pasowałeś do jednej konkretnej ekstremalnej subkultury. Naprawdę stworzyli przestrzeń w sposób, którego nie dokonał żaden inny zespół. Magus, który ukaże się w piątek na Sacred Bones, to kolejny triumf dla nich, mniej oparty na melodii i ich „ładnej stronie”, ale nie mniej porywający i satysfakcjonujący.

Magus to część trójpłytowego łuku, który rozpoczął się w 2010 roku od Summit i kontynuował w 2014 roku za pomocą Heathen. Magus to introspektywny album, ten „samokrytyczny”, jak to ujmuje wokalista i autor tekstów Bryan Funck — „Zanurz się w stale rozszerzającą się, ziejącą przepaść czarnej myśli” to jego pierwsze słowa na „Inward.” Pomysł na samokrytyczne nagranie pojawił się na początku pisania dla Summit, ale nie zmaterializował się aż do teraz. I prawdopodobnie tak lepiej. Jednym ze sposobów, w jaki album jest samokrytyczny, jest jego dyskusja o polityce płci, coś, w czym muzyka metalowa... nie była zbyt dobra.

„Istnieje pojęcie męskiego przywileju i mizoginii, na które patrzę bardzo ostro, a jednocześnie ponownie oceniam oddanie się ideologii nad praktycznymi sposobami interakcji ze światem,” powiedział Funck.

W „Elimination Rhetoric” Funck wykrzykuje: „Obudź się, Obudź się! Z gorączkowego snu napędzanego mizoginią: tej zarazy wymuszonej rzeczywistości, tego punktu centralnego zepsucia, który rozmnażał się w mrocznych zakamarkach i skolonizował naszą psychikę, który rozprzestrzenił się w mrocznych zakamarkach i skolonizował naszą psychikę.” „Transcending Dualities” również odbywa się w rewolucyjnym duchu: „Nasza seksualność to przejściowość i przekraczanie. Zmieniamy się przez życie, aby nawigować w okopach seksu i pragnienia. Więdniemy w bezsensownych konfliktach, topiąc różnorodność w płytkich basenach zwanych jednorodnością. Twoje jest zgubione w upływie czasu. Nasze jest nieskończoną formą. Twoje jest zgubione w upływie czasu. Nasze jest nieskończonym wyborem. Twoje jest gnijącym trupem, którego smród zgubiony jest w upływie czasu.” To nie są obserwacje, jakie widuje się u metalowców obsesyjnych na punkcie seksu; to spojrzenie w przyszłość, ku temu, co powinno było być. Grozi to przełamaniem barier, czego moglibyśmy potrzebować więcej.

Funck myślał o tych rzeczach dużo przed #MeToo. Wielka pokusa wśród ludzi starających się zbyt mocno być świadomymi (to nie tylko „krytycy”, to nie tylko „słuchacze” czy „fani” czy „fani”, to my wszyscy?) jest patrzenie na wszystko — zwłaszcza jeśli jest ciemne lub brzmi gniewnie — przez pryzmat aktualnych wydarzeń, wszystko jako reakcja na obecną administrację. Ten pryzmat zaciemnia gorszą prawdę, że nic z tego nie jest nowe. Muzyka jest bardziej niż kiedykolwiek ważna, aby zrozumieć, jak absurdalne wszystko jest i jak możemy to przetworzyć, a przynajmniej, żeby utrzymać nas przy zdrowych zmysłach — „albo rozprzestrzenić tę świadomość, żeby była nie do zniesienia dla wszystkich. Dlaczego cierpieć samotnie?” powiedział Funck żartobliwe. To nie znaczy, że możemy przypisać stałe znaczenie w imię katarsis.

„Naprawdę surowa samoocena jest teraz bardziej odczuwalna dla ludzi, ponieważ są to rzeczy, które weszły w główny dialog,” powiedział Funck. „Często pytają nas: ‘czy obecny klimat polityczny i bla bla bla’ — rzeczy, które się dzieją, nie różnią się zbytnio od tego, jak rzeczy się miały przez lata i lata i lata. Wiele negatywnych aspektów społeczeństwa jest bardziej widocznych i bardziej bezczelnych, stają się coraz mniej tolerowane.”

Płyta, która sprawia, że patrzysz w siebie i kwestionujesz siebie, może nawet nienawidzisz siebie, będzie oczywiście cięższa. Poprzednie płyty Thou miały bardziej postrockowe podejście do melodii, co było bardzo modnym zjawiskiem, gdy zespoły takie jak Isis i Pelican zyskiwały popularność, kiedy zaczynali. (W innych wiadomościach: połowa lat 2000. była dekadę temu!) Thou nie brzmiał jak te zespoły, ani jakikolwiek zespół w „spektrum post-metalowym” w rzeczywistości. Magus zmniejsza wiele elementów postrockowych, przechylając równowagę jeszcze bardziej w stronę miażdżącego szlamu. „Sovereign Self” jest, gdzie jest to najważniejsze, i szybko gaśnie. Funck opisał Magus jako „Heathen z odciętymi wszystkimi dostępnymi częściami,” i w ich umysłach, jest to reakcja na nacisk tej płyty na miękkie sekcje.

„W pewnym momencie, mówiliśmy, że chcemy podziemnego mutant dźwięku, naprawdę surowego czy cokolwiek,” powiedział. „Jestem ciekaw, jak ludzie to przyjmą, ponieważ byliśmy naprawdę zaskoczeni — wszyscy lubiliśmy Heathen gdy go nagrywaliśmy, ale byliśmy trochę zaskoczeni, że zyskał tyle uwagi, co zyskał. Wiele osób prawdopodobnie oczekiwało, że napiszemy sequel do Heathen.”

To nie znaczy, że Magus to radykalna zmiana — to wciąż płyta Thou w jej centrum. Grunge potajemnie był dużą częścią dźwięku Thou, i chociaż głównie ujawnia się, gdy pokrywają Nirvanę, co zrobili kilka razy w przeszłości, to jest sposób, w jaki melodia w Magus manifestuje się coraz bardziej. Nie ma już równowagi między delikatnością a ciężkością, przyjemności mają również w sobie cierpienie.

„Zawsze czułem, że jesteśmy bardziej zespołem punkowym grunge niż metalowym,” powiedział Funck. „Może trochę mniej Nirvany, trochę więcej Alice in Chains. Nie wiem, na ile w awangardzie grunge był w naszym muzyce, ale wszyscy dorastaliśmy w latach 90., jest tak nierozerwalnie związany z naszymi osobowościami; trudno byłoby nie czerpać z tego w pewien sposób.”

W Magus jest nawet trochę black metalu, w intro do „Dualities.” Gitarzysta Matthew Thudium grał na gitarze w death/black metalowym zespole z Baton Rouge Barghest do 2015 roku, i ten kawałek to mały hołd dla jego kadencji w tamtym zespole. Chociaż to tylko mała część Magus, to jest coś, o czym dużo myśleli, i wpisuje się w ogólny bardziej surowy charakter płyty.

„Ciągle mówiliśmy, że chcieliśmy poczucia black metalu, bez bycia black metalową płytą. To zostało skrupulatnie zredukowane do poczucia zagrożenia, okrucieństwa, które staraliśmy się osiągnąć,” powiedział Funck. „Jeśli kiedykolwiek napiszemy tę płytę black metalową, nie będzie brzmieć dla większości ludzi jak [czarna metalowa płyta]. Dla nas, cokolwiek byśmy nie podjęli, zostanie zniekształcone przez pewien pryzmat, że w tym momencie, dźwięk Thou, to nie jest coś, o czym musielibyśmy dużo myśleć.”

Samotność jest dużą częścią black metalu. Czy to sprzyja misji Magus dotyczącej samokrytyki?

„To sprzyja raczej poczuciu megalomanii niż krytycznemu spojrzeniu na to, jak podchodzisz do świata, ale może słucham złych zespołów black metalowych,” powiedział Funck.

Thou mają dużo pod powierzchnią, a jeśli nie wyjdzie wszystko podczas Magus, to wyjdzie to w jeden sposób lub inny. Magus poprzedzają trzy EPki — The House Primordial, całkowicie nieugięte hałaśliwe błoto (pokrywane w wydaniu z maja naszej kolumny metalowej Deaf Forever); Inconsolable, które koncentruje się na ich łagodniejszej stronie i jest najbliższe akustycznej płycie Thou, jaką można dostać; i Rhea Sylvia, która jest prowadzona przez Thudium i odgrywa ich wpływy alternatywnego rocka lat 90. Wszystkie trzy skupiły podstawowe części brzmienia Thou i izolowały je w ich własnych jednostkach. Rhea brzmi najwięcej jak pełnowymiarowe albumy Thou, ale Primoridal było najbardziej przewidujące dla kierunku Magus — jest to najbrzydszy z trzech, i Magus nie opiera się na melodii tak bardzo, jak inne ich albumy.

Nawet najbardziej oddani fani Thou wiedzą, że trudno za nimi nadążyć, i Funck przyznaje, że wiele z ich dyskografii zostaje pominiętych na rzecz pełnych albumów. Łuk z EPkami i późniejszym Magus był celowy.

„Zazwyczaj, gdy wydajemy pełnowymiarowy album, mamy kawałek materiału, który nie do końca pasował, i dodajemy to EP razem z pełnym albumem, niekoniecznie gorszy materiał, ale coś, co nie pasowało do spójności, którą chcieliśmy aby album miał,” powiedział. „Wiele razy te EPki mają tendencję do zagubienia się, ponieważ ludzie naprawdę skupiają się na pełnym albumie. Myślę, że tym razem, w naszych głowach, co możemy zrobić, aby ludzie zatrzymali się i skupili na innych rzeczach, które wydajemy, które są równie ważne jak odpowiedni album.”

Apelują one do kolekcjonerów płyt, ale chcą, abyś wyszedł poza kulturę konsumpcyjną. Myślę, że metal – nawet jeśli Thou sami się za taki nie uważają i dystansują się od tego – może być narzędziem do spojrzenia w siebie, do próby osiągnięcia pewnego rodzaju wyższego zrozumienia, albo wprowadzenia się na ścieżkę do tego. Dlaczego zadowalać się eskapizmem?