Album tygodnia: Arctic Monkeys' 'Tranquility Base Hotel & Casino'

Pomimo konieczności nawiązania do najlepiej sprzedającego się brytyjskiego debiutu wszech czasów w 2007 roku, możliwe, że żaden album Arctic Monkeys nie spotkał się z tak dużym zainteresowaniem i oczekiwaniem jak ten, Tranquility Base Hotel & Casino, ich szósty LP. Po wydaniu AM w 2013 roku, Arctic Monkeys przeszli od bycia jednym z najbardziej niezawodnych zespołów gitarowych do jednego z najlepszych nie-klasycznych zespołów rockowych, które wypełniają hale hokejowe na całym świecie. AM było olbrzymim sukcesem, proporcje, które teoretycznie nie powinny już przydarzać się zespołom rockowym; to jedyny album Arctic, który można usłyszeć o 14:00 w podmiejskim McDonaldzie i jest jednym z najlepiej sprzedających się albumów winylowych tej dekady.

To znaczy, że istniała jasna droga, którą Alex Turner i jego chłopaki mogli obrać przy Tranquility Base: Stworzyć AM 2, i pozwolić hejterom nienawidzić, patrząc jak pieniądze się piętrzą. Zamiast tego dostarczyli coś bardziej ekscytującego, bardziej zaskakującego, dziwniejszego i ostatecznie może ich najlepszy album do tej pory: album, który łączy wszystkie znaki „trudnego” albumu po sławie—jest to album konceptualny, album songwriterski i jednocześnie twardy skręt stylistyczny—w jeden 11-utworowy album z niesamowitą piosenką zatytułowaną „The World’s First Ever Monster Truck Front Flip.” Zamiast mega gitarowych riffów, na których zbudowali swoją markę, Tranquility Base Hotel & Casino opiera się na fortepianie, który Alex Turner dostał na swoje 30. urodziny. To cykl piosenek salonowych z kosmosu, album Harry'ego Nilssona dla pokolenia dzieci wychowywanych na Molly i Four Loko. To jeden z najlepszych albumów roku.

Dużo szumu przed premierą Tranquility Base skupiało się na tym, że zespół nie wziął udziału w grze „budowania hajpu przed albumem”, nie wydając singla ani teledysku przed premierą albumu. To powinno dać wszystkim do zrozumienia, że zmierzamy do „dzielącego” albumu: album opiera się na luźnej narracji zespołu rockowego—w tym przypadku Arctic Monkeys—który staje się sławny i rezerwuje dla siebie rezydencję na Księżycu, zanim integruje się z lokalną społecznością księżycową, otwierając wysoko oceniane restauracje i zastanawiając się nad prawdziwym znaczeniem nudy. Między wierszami można wyczuć, że choćby to nie było tylko metaforą, a rzeczywistością, którą zespół mógłby spełnić, Turner paliłby na Księżycu. Jak mówi w pierwszej linii tutaj, „Chciałem być jednym z The Strokes”; teraz znalazł się na szczycie jakiejś piramidy, której nigdy nie wyobrażał, i ucieczka na jakieś odległe ciało niebieskie—lub stworzenie albumu pełnego fortepianowych ballad, gdzie pierwszy riff gitarowy przychodzi jak po jednej trzeciej albumu—wydaje się jedyną rozsądną rzeczą, która mogła się stać. „Fascynuję się kończąc, tańcząc z ekonomistami i dochodząc do sedna, na dobre,” śpiewa Turner w „One Point Perspective,” ujawniając wiele w swojej poetyckiej prozie.

Albumy Arctic Monkeys zawsze były pełne kalamburów i kwaśnych komentarzy, ale Tranquility Base jest klasyczny pod względem ilości one-linerów tutaj. Szkoda, że Instant Messenger został zamknięty; te byłyby wszędzie tam. Jest otwierająca linia Strokes w „Star Treatment,” oraz „Tańczę w swoich bieliźnie” i „Przepraszam, straciłem wątek” przed kilkoma barami przerwy w „One Point Perspective.” „Tańcz, jakby ktoś patrzył, bo patrzą” śpiewa Turner w „She Looks Like Fun,” zanim powie „Życie stało się sportem dla widzów” w „Batphone.” Piosenki tutaj grają jak Turner robiący wrażenie poety Beata z lirykami wyciągniętymi losowo, co na swój sposób przypomina przeglądanie Tweeterem; wszyscy są znudzeni, wszyscy coś sprzedają i wszyscy po prostu wylewają swoje myśli. Highlight nowego podejścia lirycznego Turnera to „Four Out of Five,” piosenka, która jest fikcyjnym informacyjnym serwisem podróżniczym o Księżycu, która mówi o gentryfikacji księżycowej i taquerii Turnera dobrze radzącej sobie na Yelp. Jest to szalone, dziwne i jest idealne.

Tranquility Base Hotel & Casino to trudny i samolubny album, ale nie musisz wierzyć w recenzje, które malują to jako coś złego: to cały sens. Zamiast próbować się przebić, Turner wziął nowoczesne technologiczne znużenie i przefiltrował je przez album, który celowo odrzuca przypadkowych słuchaczy, tworząc album z brudnym, '70s salonowym aktem, który zawsze mieli w sercach. To napompowany, album autora piosenek z L.A. przeniesiony z 1973 do 2018 roku i koncept album o tworzeniu koncept albumu; jest celowo nieprzejrzysty, i to właśnie czyni go niezwykle fascynującym. To oglądanie zespołu, który chodzi po linie na szczycie najwyższego budynku na ziemi i celowo schodzi z liny. Niewiele zespołów jest teraz gotowych to robić, ale Arctic Monkeys są teraz jednym z nich.