Obecny retro soul 'American Love Call'

„Jeśli nigdy nie było to nowe i nigdy się nie starzeje, to jest to piosenka ludowa”, mówi Oscar Isaac jako Llewyn Davis w Inside Llewyn Davis, gdy przygotowuje się do zagrania „Fare Thee Well” w kluczowym momencie filmu. Niedocenianą częścią obietnicy „Wszystko Muzyka Cały Czas” w Wojnach Streamingowych jest to, że wszystka muzyka tak się teraz czuje. Granice czasu, które kiedyś istniały między na przykład, Blueface'em a Otisem Reddingiem, zostały zniwelowane u stóp wszechmogącego algorytmu. W świecie twojego urządzenia mobilnego, muzyka soul jest tak aktualna i dostępna, jak najnowszy singiel Halsey. Muzyka mogła wyjść dawno temu, ale jej obecność w twoim życiu dzisiaj ogranicza się do jej dostępności na platformach streamingowych i sygnału Wi-Fi.

Co oznacza, że ​​trochę dziwne jest, że nie ma więcej zespołów jak Durand Jones & The Indications, grupy byłych studentów Uniwersytetu w Indianie, którzy tworzą muzykę jakby Stax Theater w McLemore Theater i Hitsville U.S.A. na Grand Boulevard nigdy się nie zamknęły i nie stały się muzeami. Nagrali swój album zatytułowany po prostu „Durand Jones & The Indications” z około 450 dolarów z pieniędzy na piwo i taśmę do nagrywania, zanim wyruszyli w trasę, zdobywając fanów i entuzjazm od ludzi dwóch lub trzech pokoleń, które nie miały okazji zobaczyć The Temptations w trasie, ani zobaczyć, jak Booker T. łaja Hammonda. Wracają z American Love Call, ich dobrze przemyślanym, szerokim drugim albumem, krokiem naprzód dla grupy na każdy możliwy sposób.

Jak każdy dobry zespół soulowy, Durand Jones & The Indications są definiowani przez głosy, które napędzają ich mięśnie rytmiczne. A okazuje się, że z tym albumem odkryli, że mają dwa niesamowite głosy: ich tytułowego wokalistę i perkusistę Aarona Frazera, którego czyste, precyzyjne falsetto pojawia się na połowie utworów. Jest idealnym przeciwieństwem dla Jonesa, którego bardziej przyziemny ton brzmi jak David Ruffin, gdyby zaczynał śpiewać Jodeci zamiast pieśni duchowych, co sprawia, że on i Frazer są jak Twoje Górne, wokalne kontrapunkty, które świetnie współdziałają w niesamowity sposób w utworach takich jak „What I Know About You” i „How Can You Be Sure.”

Jednak punktem kulminacyjnym American Love Call jest jego stylistyczna szerokość w idiomie muzyki soul. The Indications przechodzą od piosenki protestacyjnej (utwór tytułowy), przez palce z kawiarni (“Too Many Tears”), bops w stylu lat 50. (“Court of Love”) po piosenkę torch z niesamowitym solowym blachami (“Walk Away”). Są trąbki wzywające do działania (“Listen To Your Heart”) i utwory, które brzmią jak głębokie kawałki Williama Bella (“True Love”). Jest niewiele nowych albumów, które odzwierciedlają zrównanie epok tak jak ten, album tak samo w domu w 2019 roku, jakby był w 1969 roku.