Bull Moose to najlepszy sklep płytowy w Maine

Dla stanu lepiej znanego z cennych homarów, obfitych borówek i wysokich sosen niż z posiadania firmy, która pomogła ożywić niezależne sklepy płytowe, Maine gra rolę underdoga. Gdy po raz pierwszy poznałem "Vacationland" Nowej Anglii, rewolucja winylowa jeszcze się nie zaczęła.

Często spędzałem letnie wakacje w małym domku moich dziadków nad jeziorem Thomas w South Casco, Maine, w połowie lat 80. To było półtorakondygnacyjne drewniane domostwo pomalowane na jasny czerwony kolor. Domek miał wychodek, szopę na narzędzia i mały garaż umiejscowiony na grubym poszyciu sosnowych igieł, które wszystkie zbiegały w kierunku małej plaży i drewnianego, porośniętego mchem pomostu, który cicho falował z wodą w uspokajającej regularności.

Kemping w lesie w końcu przynosił nostalgiczne wspomnienia, ale dla mnie, nieśmiałego dzieciaka i poważnego fana muzyki, oznaczał również brak mojego małego stereo i magnetofonu. Odłączenie od prądu było przewidywane, ponieważ byłem zajęty łowieniem bassów i słoneczników na łodzi z tatą, dziadkiem i siostrą lub stąpaniem po miękkim, błotnistym piasku jeziora w ciepłe dni. Dorastając na północ od Bostonu, ten domek w South Casco wydawał mi się szczytem świata, oddalonym od wszelkiego miejsca. Ale to tylko godzina drogi od Portlandu, w którym znajduje się Bull Moose Music, najlepszy sklep płytowy w Maine.

Jego mały flagowy sklep w Brunswick został założony w 1989 roku przez przedsiębiorcę Bretta Wickarda z 37 000 dolarów. Teraz dziewięć sklepów rozciąga się wzdłuż skalistego wybrzeża od Sanfordu do Bangor, z dwoma w New Hampshire. Na papierze, to jeden sposób, w jaki Bull Moose wyróżnia się w północnej Nowej Anglii. Ale jego największy wkład w niezależną muzykę nie jest tak dobrze znany, jak powinien być.

Z okazji 10. rocznicy w tym roku, przedstawiciele Record Store Day opublikowali lipcowy e-mail z 2007 roku napisany przez pracownika Bull Moose, Chrisa Browna, który został zatrudniony jako sprzedawca w 1991 roku i obecnie jest jego wiceprezydentem. W e-mailu do szefa Departamentu Sklepów Płytowych Michaela Kurtza, Brown sugeruje stworzenie „Dnia Niezależnego Sklepu Płytowego” jako „krajowego wydarzenia, które przyciąga ludzi do niezależnych sklepów. Niezależni rządzą. Nie zniknęliśmy... Jesteśmy ważniejsi niż kiedykolwiek wcześniej.” Brown kończy wiadomość skromnym przesłaniem: „Muszę zakończyć, bo nie jadłem lunchu.” Ten facet samodzielnie zapoczątkował nową trajektorię dla niezależnej muzyki i zrobił to przed przerwą na lunch.

Po tym, jak grupa właścicieli sklepów płytowych zorganizowała burzę mózgów w Baltimore w tym roku, Dzień Sklepów Płytowych oficjalnie się rozpoczął. Bull Moose Music nie został wymieniony jako współzałożyciel, ale bez początkowego impulsu Browna, aby inni uznali, że winyl mógłby być znowu ważny, RSD mogło nie istnieć. Co roku w kwietniu, fani muzyki gonią do najbliższego sklepu płytowego, aby zdobyć specjalne edycje płyt wydanych specjalnie na tę okazję. Efekt Dnia Sklepów Płytowych na przemysł płytowy jest imponujący. W kwietniu 2016 roku sprzedaż winyli wzrosła o 131 procent. Około 521 000 płyt w USA trafiło do zniecierpliwionych fanów muzyki. Dzień Sklepów Płytowych pomaga również utrzymać sklepy płytowe na powierzchni. Sprzedaż w niezależnych sklepach płytowych w 2017 roku wzrosła o ponad 300 procent.

Portland, jedno z nielicznych obszarów metropolitalnych w przeważająco zalesionym stanie usianym jeziorami, jest dobrym miejscem na siedzibę Bull Moose. Ale części Maine, niektóre bardziej odizolowane niż inne, również zasługują na miejsce, w którym może się spotkać zżyta społeczność muzyczna. To dziewiąty najmniej zaludniony stan, w parze ze swoim sąsiadem, New Hampshire. Ale gdzie New Hampshire jest mniejsze i graniczy z Vermontem, Rhode Island, Massachusetts i Connecticut, Maine jest znacznie bardziej odizolowane. Północna część stanu pokrywa się z surowymi Górami Appalaskimi i wystaje w kierunku Kanady jak postrzępiony kciuk. Ogromne Północne Lasy Maine, mniej więcej w rozmiarze Connecticut i Rhode Island, wciąż są w większości pozbawione miast lub utwardzonych dróg, składając się z 155 nieinkorporowanych gmin i 3,5 miliona akrów lasu.

Najbardziej północny punkt to Estcourt Station, wioska zamieszkana przez zaledwie cztery osoby, według najnowszego raportu z amerykańskiego spisu ludności. Chociaż ta populacja mogłaby wygodnie usiąść przy stole kuchennym, Portland ma ponad 66 000 mieszkańców.

To są skrajności. Pomiędzy nimi znajdują się długie odcinki pustkowi, które wydają się gotowe, aby cię pochłonąć. A jednak, Maine nosi przydomek „Vacationland”, co może przywoływać obrazy uśmiechniętych kobiet z perfekcyjnie ułożonymi i spryskanymi fryzurami surfujących po kryształowo błękitnych wodach w skromnych kostiumach kąpielowych, jak niegdyś Go-Go’s. Tak jak wszędzie indziej na świecie, najlepsze miejsca w Maine, z najczystszymi jeziorami i najwspanialszymi widokami, zajmują ci, którzy mają najwięcej pieniędzy. Mieszkają w Freeport lub w przytulnych, urokliwych nadmorskich miasteczkach, takich jak Mount Desert Island, ale Maine ma swoją część mieszkań komunalnych i miasteczek, które zmagają się z finansami, z dobrymi ludźmi, którzy nie mają czasu na leniuchowanie nad jeziorem. Według jednej strony, 35 procent populacji w Perry, w połowie drogi między równikiem a biegunem północnym, żyje poniżej linii ubóstwa.

Maine to także miejsce, które przyciąga miłośników przyrody: ma Park Narodowy Acadia, parki i rezerwaty stanowe, górzysty teren doskonały do narciarstwa oraz około 33 000 akrów dziewiczego lasu. Ma górę Katahdin, znaną jako północny koniec Szlaku Appalaskiego i najwyższą górę stanu. (Tylko nie wchodź na nią zimą, jeśli chcesz przeżyć. Karibu, choć na północ od szlaku, był kiedyś w stanie zamarznąć do minus 41 stopni.) Mniej odważni mogą przejść na szczyt Górki Cadillac, aby zobaczyć pierwsze promienie słońca uderzające w amerykański ląd.

Historia ludzi z Maine zaczyna się od jego rdzennych Amerykanów. Plemiiona takie jak Penobscot, Abenaki, Micmacs i Maliseets osiedliły się wokół głównych dróg wodnych, takich jak rzeki Saco, Androscoggin i Kennebec, tylko po to, by być poddane chorobom i konfliktom ze strony białych Europejczyków. Wiele z nich zostało wypędzonych do Kanady. W latach 70. XX wieku Penobscot, Passamaquoddy i Indianie św. Jana odzyskali 27 milionów dolarów na zakup 300 000 akrów swojej ziemi, ale pojednanie jest dalekie od zakończenia. W 2015 roku Naród Penobscot i plemię Passamaquoddy wycofali się z legislatury Maine w związku z konfliktem z kontrowersyjnym republikańskim gubernatorem Paulem LePage'em, stemming from his withdrawal of an executive order to recognize tribes’ sovereignty.

Nie wszyscy mieszkańcy Maine uprawiają ziemniaki lub prowadzą łodzie homarowe, jak mogłyby cię przekonywać ulotki turystyczne lub stereotypowe reklamy telewizyjne. Osadnicy i rdzenni Amerykanie spływali ciężkie kłody z Wielkich Północnych Lasów w dół rzek, takich jak św. Jan i Allagash. W miarę powstawania stowarzyszeń drwali i miasteczek, nieustępliwi mieszkańcy Maine dalej pchali więcej drewna w dół rzeki. Późniejsze pokolenia pracowały w młynach papierniczych, takich jak Great Northern Paper Company. Firma ta zbankrutowała w 2014 roku po wieku działalności. W pewnym momencie firma dostarczała USA 16 procent swojego papieru do druku. Ale gdzie Maine może zmagać się z starzejącą się populacją lub skutkami upadającego przemysłu, jego ludzie sprawiają, że ten stan jest wyjątkowy.

W Maine, jeśli nie jesteś miejscowym, jesteś z daleka. Pełna ujawnienie: jestem prawdziwym nowoanglikiem, nie prawdziwym mieszkańcem Maine. Ale mam teściów w Bangor, wspinałem się po Acadii, gdy było minus 10 stopni, obserwowałem zachód słońca nad Górą Cadillac i przeszedłem fragmenty Szlaku Appalaskiego. Wciąż nie rozumiem dokładnie, gdzie znajduje się „Downeast”. Tak, jestem z daleka, ale wyraźnie widzę, że Maine jest pełne dobrych ludzi. To pracująca klasa, ludzie z ziemi, którzy bez wahania pomagają uruchomić twoje auto o 3 w nocy. I są zacięcie ochronni wobec ekscentryczności Maine. Jeśli wymówisz Calais jak francuskie miasto, a nie jak twarda skóra, która może się utworzyć na twoich rękach od pracy manualnej, usłyszysz o tym. (Calais, swoją drogą, to miejsce, gdzie o północy w Nowy Rok wrzucają śledzia. Tylko w Maine.)

Maine jest piękne, ale może być też idealne dla dzieci, które nie mogą sobie pozwolić na narty lub wspinaczkę, lub które muszą pracować, aby utrzymać rodzinę. Małe miasteczka oznaczają brak miejsca, aby chillout z innymi, którzy dzielą twoje zainteresowania. W rezultacie sklepy Bull Moose czasami istnieją w półpustych plaza, gdzie inne sklepy i firmy zniknęły. Jeśli masz szczęście mieszkać w miasteczku, które ma Bull Moose, może to być jedyne miejsce, w którym fani muzyki mogą się spotkać, co czyni je niezbędnym dla dobrostanu tej społeczności.

Na przykład lokalizacja w Sanford pozostaje ukryta i anonimowa w cichej galerii handlowej wśród siłowni, sklepu z używaną odzieżą i punktu sprzedaży usług podatkowych. Gdy jednak przekroczysz próg, jest jak oaza — przytulne przejście do rocka, jazzu, metalu, ścieżek dźwiękowych filmów, krautrocka, muzyki „światowej” i wszystkich innych odcieni. Przestrzeń jest mała i wąska, ale jak w przypadku 10 innych lokalizacji Bull Moose, mały sklep jest pełen po brzegi nowych i używanych książek, DVD, klasycznych, koncertowych i muzycznych płyt CD, memorabilia telewizyjnego i mnóstwa winyli, nowych i vintage. W niektórych Bull Moose wystawione są ogłoszenia o lekcjach gitary. Miejsca w lokalnych zespołach zalewają tablice ogłoszeń, falując, aby ogłosić kolejnego klienta. Ręcznie robione plakaty na nadchodzące koncerty i stosy zine’ów to hiper lokalny dodatek i ludzka więź, której nie możesz uzyskać w sieci. Sklep płytowy, który jest naprawdę ważny, to znacznie więcej niż tylko logistyka i trasy transportowe. To uczucie; to coś, na co można liczyć, gdy w twoim życiu nie ma wiele radości.

Dlatego Bull Moose jest najlepszym sklepem płytowym w Maine.

W następnej kolejności, wybieramy się do Dakoty Północnej.