Stinkweeds to najlepszy sklep z płytami w Arizonie

Zawsze uważałem się za osobę przejrzystą, podobnie jak drobinka poruszonego kurzu uniesiona z wiekowej okładki mojego ulubionego albumu. Część, która krąży po pokoju, gorączkowo próbując znaleźć nowe miejsce do relaksu. Nie jest więc zaskoczeniem, że gdy moja starsza siostra poprosiła mnie o przeprowadzkę przez kraj do Arizony, nie wahałem się. Zarezerwowałem bilet w ciągu kilku godzin.

Phoenix to miasto, które najlepiej porównać do młodego wędrowca bez żadnej tożsamości, także próbującego odnaleźć się wśród mnóstwa podobnych centrów handlowych. Znalazłem wspólną nici z tym miastem. Jeszcze nie nasycone modnymi butikami, molekularną gastronomią czy tostem z awokado, wciąż pełne jest przestarzałych dinerów, małych lokali z taco Baja oraz aren dla monster trucków. To miejsce, w którym ludzie mogą wydawać się zakopani w scenerii lub powodować pewien zgiełk.

Pomimo mojej początkowej opinii, nadal czułem się odizolowany. Nie było kultury, o której można by mówić, przynajmniej takiej, którą mogłem znaleźć. Budynki z tynkowanymi ścianami w odcieniach brązu, brzoskwini i głębokiego beżu wtopiły się w góry otaczające miasto. Po przejechaniu kilku mil, mijasz tuzin dużych sieci detalicznych i fast foodów. Łatwo było się tu zgubić. Wszystkie ulice oferują widok na palmy, a przednie ogródki są pielęgnowane kamieniami zamiast zieleni. Niebo, często pozbawione chmur, było domem dla zawsze agresywnego słońca.

Tęskniłem za immersyjną sceną muzyczną miejsc, które kiedyś nazywałem domem, i często puszczałem znajome zespoły w pętli przez cały dzień. Utwory od Love Language oraz Thunderlip nigdy nie straciły swojego blasku, ale naprawdę sprawiły, że poczułem się strasznie tęskniąc za domem. Potrzebowałem nowego materiału. Nie byłem już w Karolinie, byłem gotów na wyzwanie.

Przemierzając odcinek Indian School Road, udało mi się każdego dnia posunąć odrobinę dalej, z zaciętością szukając oznak życia na pustyni. Słyszałem opowieści o gorączce doliny, suchej upale, tropikalnych letnich ulewachi, dzikich wieprzach oraz burzach piaskowych. Widziałem prawdziwe toczące się chwasty w akcji i znalazłem kilka lokali z hot dogami w stylu Sonoran, jak Nogales, które oferowały bekonowe kiełbaski wołowe owinięte w bułki, które całkowicie je otaczały, aby wytrzymać fasolę pinto, jalapeno i pomidory na wierzchu. Cała ta szaleństwo, a nadal nie odkryłem schronienia dla moich upodobań, które obejmowały muzykę, kawę i trochę alkoholu, w krótkim czasie.

Po kilku miesiącach ta droga w końcu oddała mi coś. Znalazłem jazzową (obecnie nieczynną) kawiarnię o nazwie Mama Java’s, która organizowała noce otwartego mikrofonu. Podczas rozmowy z właścicielem, który uznał, że potrzebuję dużo więcej niż otwarty mikrofon i filiżanka kawy mogłaby mi dać, zwróciłem uwagę na sklep płytowy, który odwiedzałem co tydzień, gdy mieszkałem w mieście.

Stinkweeds: nazwa wystarczająco odważna, aby spełniać swoje zadanie i dziwaczna, aby przyciągnąć elitarną grupę miłośników płyt, którzy chcą czuć się częścią czegoś półwymyślnego. Przez cały czas znajdowało się kilka minut od tej kawiarni. Żałowałem, że nie dotarłem tam wcześniej, ale arizońskie lato w samochodzie bez klimatyzacji sprawia, że nawet pięciominutowa jazda wydaje się długą podróżą przez Saharę.

Sklep, mieszczący się pomiędzy innymi interesującymi budynkami, wyróżniał się na tle pozostałych. Znajdujący się na rogu Camelback i Central, zaledwie rzut kamieniem od stacji Light Rail w centrum Phoenix, łatwo go znaleźć. Jego miętowozielona, wykładana płytkami elewacja z czarnymi drzwiami z odważnym białym napisem ogłaszała, że jest to najbardziej żywy lokal w mieście. Moje serce zabiło szybciej, a ja okrążyłem blok, aby zaparkować bliżej zardzewiałego, przemysłowo zaprojektowanego wejścia, w kontrast do jego retro frontu. Sklep z dwiema twarzami — byłem zaintrygowany. Podszedłem do drzwi, a ciepło unosiło się z nawierzchni, karcąc moje słabe zmysły po raz ostatni, zanim wszedłem do odpowiednio chłodnych wnętrz.

Wczesne popołudnie w dzień roboczy i sklep był tylko dla mnie. Zostałem szybko przywitany przez właściciela, Kimber Lanning, która była tak swobodnie hip i bezproblemowa. Nic z typowego pracownika sklepu płytowego, który stoi za ladą jak władca kosmiczny, ciągle oceniając twoją koszulkę zespołu, widoczną sztukę ciała lub sposób, w jaki przeglądasz stosy. Jest typem właściciela sklepu płytowego, któremu można zaufać w ciemno. Nie jest osobą, która sprzedaje dla pieniędzy, grzeje się na twoje wrażliwości i poleca muzykę, która jej zdaniem może ci się spodobać. Nie zaproponowała mi najrzadszego importu, pierwszą na liście była płyta CD lokalnego zespołu, który właśnie wydał swój najnowszy projekt. Byłem w sklepie 10 minut, a ona już znała mnie tak dobrze. Wydawało się również, że zrozumiała, iż nie pochodzę z tej okolicy, podobnie jak protagonista w każdym brudnym westernie, który wjeżdża do miasta jak jednostronny koń szukający kłopotów. Życzliwie zaprowadziła mnie do środka, podczas gdy spędzałem godziny w sklepie, przeszukując ich niezwykłą kolekcję rzeczy. Najbardziej znana ich sekcja artystów lokalnych, największa, jaką widziałem w sklepie płytowym do tej pory.

Sklep jest zaskakująco przestronny jak na swoje małe rozmiary, a klienci nigdy nie napotykają w nieprzyjemny sposób na skrzynka (z wyjątkiem Dnia Sklepów Płytowych). Jest miejsce dla więcej niż jednej osoby na przeglądanie każdej alejki, a wokół sklepu, pomiędzy stacjami słuchania, znajdują się vintage figurki postawione na szczycie półek — znane publikacje muzyczne, koszulki, płyty CD, kilka kaset i wszechobecne plakaty są starannie przymocowane do tablicy ogłoszeń, reklamując nadchodzące wydarzenia. Kiczowate logo, które przypomina lata 50., znajduje się na kilku przedmiotach i kilku znakach.

Ze swoimi ramionami pełnymi zakupów, udałem się do kasy, gdzie Lanning pewnie włączyła swoją rekomendację płyty Dear And The Headlights do moich zakupów bez najmniejszego wysiłku. Złapałem również kopię Simple Love od podróżnika, Davida Dondero. To był powrót do moich dni w Północnej Karolinie, gdzie regularnie widywałem go występującego w małych lokalach. Wszystko wydawało się trochę ze sobą połączone w tamtym momencie, mile wspomnienie mojej przeszłości.

Historia Stinkweeds to historia miłości, a nie jest tak toksyczna, jak sugeruje jej nazwa. Zaczęła się, gdy Lanning pracowała w innym lokalnym sklepie płytowym, który nie docenił jej zdolności do łączenia ludzi. Właściciel zrezygnował z jej promocji, stwierdzając, że niewiele osób weźmie muzyczne porady od młodej kobiety. Z determinacją, udała się i spiskowała z ówczesnym chłopakiem. Zebrali swoje bogate osobiste kolekcje, a ona wynegocjowała niesamowitą cenę na ich pierwszą skromną lokalizację w Mesie. Często wykonywali szaleńczy bieg do L.A., aby odbierać płyty. Zakupy tam porównywano do uczestnictwa w imprezie w zorganizowanej garazu twoich szkolnych kolegów: intymne, niezaprzeczalnie undergroundowe i grassroots. Historia trwała dalej, a sklep stał się swoistą mekka dla audiofilów w dolinie szukających ukojenia wśród swoich rówieśników. Miejsce, gdzie muzyka była zróżnicowana i rzadka, miejsce, gdzie często musiałeś wymienić coś wartościowego, aby właściciel wypuścił zakup — stany były tak ograniczone. Porozmawiaj z każdym, kto był tu, gdy projekt się rozpoczął, a będą potwierdzać, że pamięć dobrze go wspomina.

Sklep przenosił się cztery razy, zanim osiedlił się w swojej wielkomiejskiej siedzibie. Przeżył falę formatów dzięki kasetom i CD w latach 90-tych i sprawił, że staruszki zaczęły się wstydzić ze swoim dostępnym podejściem do konsumpcji winyli. Lanning także zapewniła, by małe akty miały uczciwą szansę w scenie powoli relegowanej do zbiorowych stron internetowych, które zaczęły wysysać frajdę z odkrywania dźwięków, które niekoniecznie były dostosowane do ciebie — dźwięków niezbędnych do pielęgnowania twojego rozwoju jako prawdziwego bon vivanta.

Po trzydziestu latach Stinkweeds wciąż jest archetypowym sklepem płytowym w dolinie. Obracające się drzwi znanych sylwetek i nowych miłośników doświadczeń, zatrzymując najskromniejszy i najbardziej zorientowany na klienta personel, w tym Dario i Lindsay. Zespół, który idzie o krok dalej, aby upewnić się, że wracasz na kolejne przesłuchanie, kolejny koncert, kolejną rozmowę.

Za każdym razem, gdy biorę album, który kupiłem w Stinkweeds, przypominam sobie swoje chwile w dolinie, zespoły, przy których tańczyłem niezgrabnie, grające na zapleczu. Wystawy sztuki, które odwiedzałem, pierwsze piątki z duszami, które poznałem, gdy szukałem złota w postaci kolejnego oszałamiającego utworu Tom Waitsa. Teraz zaliczam scenę w Phoenix do moich ulubionych. Artyści, muzycy, inni królowie i królowe lokalnego przemysłu, wszyscy spotykają się tutaj, chętni do rozmowy o pracy przy dużych filiżankach na wynos. Wszyscy są mile widziani; żadne potrzeby dotyczące winyli nie są zbyt przestarzałe, zbyt podstawowe.

Następnie podróżujemy do sklepu płytowego w Luizjanie.