Deaf Forever: Najlepszy metal z kwietnia, recenzja

Ails: The Unraveling (The Flenser)

Amerykański black metal wciąż ma swój moment, nawet jeśli późne lata 00. są dawno za nami, a wielu z nas wciąż nie przestało żałować rozpadu Ludicra w 2011 roku. Jako jedna z pierwszych istotnych post-Weakling black metalowych grup w Bay Area (a także w całych Stanach Zjednoczonych), Ludicra wniosła urbanizację wcześniej nieeksplorowaną, w ich surowych melodiach i tekstach, które zrezygnowały z fantastyki na rzecz szarości i nieubłaganej ponurości. Po ich rozpadzie, gitarzysta John Cobbett i perkusista Aesop Dekker założyli ultrametalowy zespół VHÖL, a Dekker był również zajęty w Agalloch, Extremity i Worm Ouroboros. Wokalistka Laurie Sue Shanaman i gitarzystka Christy Cather nie były tak aktywne, ale w końcu powróciły z zespołem Ails. Ich debiutancki album The Unraveling kontynuuje tam, gdzie skończył The Tenant, ostatni album Ludicra, jakby gentryfikacja została nagle przerwana. Cather ujawnia swoje powiązania z szwedzkimi złowrogimi melodiami, zwłaszcza z zapierającymi dech w piersiach tundrami Dissection, i oblewa je brudem, pozostawiając ich wielkość wystającą. Otwierający utwór „The Echoes Waved” uchwyca urok desperacji, chwytając beznadziejność, która teraz wydaje się jeszcze bardziej rezonować. Podkreśla to, co sprawiło, że Ludicra była tak ukochana: jest to zarówno upadek na nieprzejednany beton życia, jak i ucieczka, coś do zagrania, kiedy znowu odwiedza cię ten szemrany typ, z którym umawia się twój współlokator. Nawet bez punkowego serca Dekkera, Unraveling jest bezpośredni w sposób, w jaki wiele black metalowych albumów nie jest. Melodie potrzebują czasu na ujawnienie się, ale nie są natarczywe. Wir, w jaki cię wciąga, jest znajomy, rozpoznajesz budynki i tłoczne masy otaczające cię, i są one nie mniej dezorientujące. Ludicra są martwi, długie życie Ails.

Ghastly: Death Velour (20 Buck Spin)

Aktualnie mamy mnóstwo świetnego oldschoolowego death metalu i absolutnie nie ma w tym nic złego. Omawiałem to tutaj wielokrotnie, bo wszystko, co odciąga dzieciaki od indie, jest warte wsparcia. Czasami nie chcesz tego samego starego kultu Autopsy i Obituary, chcesz czegoś trochę bardziej dziwacznego, trochę bardziej dziwnego. Musisz udać się do Finlandii, aby mocno skręcić w lewą stronę na ścieżce lewej ręki, a Ghastly wprowadza wijący się zwrot w old school z ich drugim albumem Death Velour. Są tam delikatne, upiorne melodie, które przypominają progresywny black metal Negative Plane i Occultation, co sprawia, że album brzmi luksusowo, jak wskazuje jego nazwa. „Luksusowy” to nie jest sposób, w jaki normalnie opisałbyś death metal, ale „The Magic of Severed Limbs” zawiera to w bardziej doomowych płaszczyznach, jakby Trouble zrezygnował z chrześcijaństwa, ale nie z ich apokaliptycznej obsesji. Fortepian pojawia się i znika, spowity jedwabiem i zdający się przybyć na błędny seans (luksus i jedwab jako opisy death metalu? Rok 2018 naprawdę ma coś wyjątkowego.) jednak momentalnie zgrywając się z gośćmi. „Scarlet Woman” zamyka album i jest to ich najdziwniejszy utwór, przekształcający piękno NWOBHM w coś brzydkiego i psychodelicznego, jednocześnie pozostając ostatecznie pięknym. To prog suit dla długowłosych, którzy noszą falbaniaste koszule odsłaniające płaskie, bogate równiny brzuchem i wyglądających jak bogowie, nawet po nie kąpaniu się przez tygodnie. Velour jest jednym z ukrytych hitów 2018 roku, nieoczekiwanym klejnotem death metalu, gdzie perwersja jest tkaną finezyjnie, zamiast być zwymiotowaną wszędzie.

Aura Noir: Aura Noire (Indie)

Aura Noir to instytucja norweskiego black-thrashu, w której swoje początki mieli notable czarnego metalu jak były basista Immortal Apollyon i były gitarzysta Mayhem Blasphemer. Dziwnie nazwany, nie do końca tytułowy Aura Noire — istnieje dawno zaginiony francuski black metalowy zespół o nazwie Aura Noire, i prawdopodobnie się nigdy się nie zespotkali — jest właśnie tak jadowitym i Venomu kochającym atakiem, jaki byś oczekiwał. Wokalista i gitarzysta Carl-Michael Eide, znany tutaj jako Aggressor, to postać kultowa dla swojej progresywnej smugi w Ved Buens Ende i Virus, a chociaż Aura Noir jest dużo bardziej metalowym zespołem niż jakikolwiek z nich, nie potrafi pozbyć się proga. Możesz usłyszeć fleki Voivod w całym jego riffingu, oferując środkowe miejsce między bardziej dzikimi początkami kanadyjskich legend a prog-thrashowym gigantem, którym się stali. Nic nie jest całkowicie poza linią, ale nic nie jest schematyczne, utrzymują odpowiednią równowagę między znajomością a nieprzewidywalnością. „Demoniac Flow” jest ich najbardziej Voivod-worshipping, z małymi piszczącymi i kręcącymi riffami, które prawie przywracają Piggy'ego z martwych. „Cold Bone Grasp” to kolejny wyróżnik, jakby wczesne uliczne brzmienie Iron Maiden wdało się w bójkę z d-beatową kapelą. (Nawet mylopian-chyba, że stylu Darkthrone opisuje się również tak.) Korzenie Aura Noir w bardziej zwariowanej końcówce thrashu lat 80-tych to prawdopodobnie powód, dla którego wydają lepszy materiał niż niektóre black metalowe zespoły, z którymi są związani — ten album może przemknąć ci obok, jeśli nie jesteś w thrashe, i nie powinien zostać pominięty.

Power Trip: Opening Fire: 2008-2014 (Dark Operative)

Power Trip zdominowało metal w zeszłym roku, ale ważne jest, aby wiedzieć, że nie pojawili się znikąd. Zespół istnieje od dekady, a dopiero niedawno zaczęło się to opłacać. Nawet jako początkujący, zrywali pizdy z Texasu i tworzyli thrash, który nie pasował do profilu „odrodzenia thrashu” na długo zanim przyszły oferty z trasy. Opening Fire zbiera utwory z ich siedmiocalowego singla zatytułowanego, EP The Armageddon Sessions i pojawienia się na kompilacjach America's Hardcore i The Extermination: Vol. 2. Wpływ NYHC jest znacznie bardziej widoczny w ich wczesnych dniach, a szczególnie czerpią z teksańskiego obrotu od największego zespołu Austin wszech czasów (wypad, Spoon) Iron Age. Przerobią „Brainwave” Prong na EP-ce, a ta grupa szczególnie jest wszędzie w tych nagraniach, dostarczając szablon do zbudowania i podboju. Podczas gdy piosenki otrzymują wzmocnienie dźwiękowe od producenta zespołu i w istocie metalowego nalewacza Arthura Rizka, młodość nie zostaje utracona. Mogli nie zrozumieć tego w całości, ale od samego początku byli daleko przed stawką. Właśnie tak Metallica weszła do gry z Kill 'em All i ostatecznie wyszli całkiem dobrze.

Notka redakcyjna: Andy recenzuje nowy album Sleep dla innej publikacji, więc pozwól, że wtrącę tu swoją dwuwyrazową recenzję: Zjarać to.