List od redaktora

Vinyl Me, Please członkowie, czytelnicy i pisarze,

Kiedy zostałem zatrudniony w grudniu zeszłego roku z zadaniem przekształcenia bloga Vinyl Me, Please w coś więcej niż tylko fajny projekt poboczny dla właściwego biznesu, tak naprawdę nie mieliśmy zbyt wiele pomysłu na to, co powinniśmy publikować każdego dnia. Moim ulubionym zdaniem w tym roku było wzięte od sędziego Sądu Najwyższego Pottera Stewarta: nie wiem, czym jest historia Vinyl Me, Please, ale wiem, gdy ją widzę. I w miarę jak ten rok mija, pytanie o to, co tutaj robimy, niekoniecznie staje się łatwiejsze do odpowiedzenia, ale po 11 miesiącach tego działania -- i z okazji naszego przeprojektowania tej witryny, aby nie wyglądała jak zaktualizowane Xanga, a także z racji na to, że publikowane tutaj historie zyskują większą widoczność na głównej stronie witryny Vinyl Me, Please -- pomyślałem, że to prawdopodobnie czas, aby stworzyć jakąś formę deklaracji misji. Przynajmniej mam nadzieję, że to ułatwi pisarzom, którzy chcą dla nas pracować, określenie, czy mają pomysły, które by do nas pasowały -- i pozwoli mi ich skierować tutaj -- a także sprawi, że będzie mi łatwiej wyjaśnić, co robię jako pracę, gdy spotkam swoich kolegów z liceum w Peabody’s w Oshkosh podczas Świąt Bożego Narodzenia.

Rozpoczęliśmy ten nowy blog Vinyl Me, Please -- a wszystkie okrzyki i hej yo dla Tylera Barstowa za prowadzenie wersji prototypowej bloga w zeszłym roku i udowodnienie, że ludzie będą czytać rzeczy, jeśli je napiszemy -- definiując wszystko, czym nie będziemy. Nie będziemy zależni od żadnych reklam, więc nie było oczekiwań co do tego, co powinniśmy pisać, żadnych punktów odniesienia, które MUSIELIŚMY osiągnąć, aby pozostać w biznesie. Nie będziemy stroną, która goni za wyświetleniami, publikując najnowsze Tweety Kanyego lub zdjęcia penisa Justina Biebera. Nie będziemy stroną publikującą trzy, sześć lub 15 recenzji płyt dziennie i nadającą im oceny. Nie będziemy musieli tworzyć tych irytujących list, które zajmują 30 minut przeglądania, aby liczby wyświetleń wyglądały na wysokie. Nie będziemy oskarżani o narzucanie jakiegoś artysty ludziom, ponieważ nie ma żadnego edyktu redakcyjnego od żadnej wytwórni lub agencji reklamowej; wszystko pochodzi od nas. Nie będziemy musieli używać clickbaitu, nie będziemy musieli robić nienawistnych klików, a nawet nie będziemy musieli mieć gorącej opinii, jeśli nie uważaliśmy, że temat wymaga tego ognia lub opinii. Nie będziemy także musieli pisać o muzyce, którą nienawidzimy, tylko dlatego, że mamy kwoty i musimy o czymś pisać. Nie będziemy złośliwi, nie będziemy sarkastyczni, nie będziemy jak wszyscy inni.

Kiedy to zdefiniowaliśmy, łatwo było określić, czym będziemy. Będziemy miejscem, gdzie pisarze mogą przyjść i pisać o muzyce, którą naprawdę kochają, niezależnie od tego, czy to southern rap i electro, czy Cajun i black metal, country z marginesu oraz indie rock czy o muzyce, którą kochali w młodości. Będziemy w stanie informować naszych członków o naszych wyborach Płyty Miesiąca i opowiadać historie tych artystów lepiej niż ktokolwiek inny. Będziemy miejscem, do którego ludzie mogą przychodzić, aby być informowani i nie czuć się głupio, nie wiedząc, które albumy kupić, jeśli dopiero zaczynasz swoją przygodę z jazzem, i wiedzieć, że pisarze, którzy wprowadzają ich na płyty, nie robią tego dla niczego innego, jak tylko z miłości do muzyki, o której piszą. Będziemy publikować listy, ale te listy będą informacyjne, historyczne i ułatwią ci połączenie z muzyką, którą kochasz, muzyką, którą chcesz spróbować pokochać, i muzyką, której nigdy nie słyszałeś. Będziemy miejscem, gdzie różnorodni pisarze będą mogli pisać o muzyce, którą kochają, i o rzeczach związanych z muzyką, które zmuszają ich do krytycznego myślenia, których nie mogliby pisać nigdzie indziej, od Michaela Penna II piszącego esej o tym, jak to jest być czarnoskórym, trochę jak muzyka Post Malone’a, a także widząc go jako reprezentację rasistowskiej kultury, po Gary’ego Suareza piszącego o Stephenie Stillsie (nie napisał tego jeszcze, ale codziennie sprawdzam swoją pocztę, czekając na to, bo nie mogę się doczekać) po moją asystentkę redakcyjną -- woli tytuł "henchman" -- Amileah Sutliff piszącą o swoim rodzinnym mieście, indie rocku i sile bycia razem z innymi ludźmi na gorącym polu. Będziemy stroną muzyczną, która publikuje jedną recenzję płyty w tygodniu, przeprowadzając mniej historii niż wszyscy inni, a mimo to mając setki tysięcy czytelników. Będziemy najgrzeczniejszą stroną o pisaniu o muzyce w internecie.

Więc mając to na uwadze, przedstawiam Vinyl Me, Please: Magazyn. Tak jest: nie jesteśmy już "blogiem." Ponieważ jesteśmy na stronie głównej serwisu, artykuły, które publikujemy, będą miały większą widoczność niż kiedykolwiek wcześniej. Będziemy mieć lepszy design, dynamiczne strony, które wyglądają tak dobrze, jak cokolwiek, co widziałeś w internecie. I wciąż będziemy dążyć do tego, aby być publikacją, którą uważam, że możemy być. Popełniliśmy kilka błędnych obliczeń -- R.I.P. moja własna kolumna i Zaginiona Płyta Tygodnia, kolumna o poszukiwaniach płyt, która nigdy nie miała publiczności, bo nikt nie interesuje się poszukiwaniami płyt, które nie są ich własne -- ale teraz, gdy nasza witryna wygląda pięknie, mamy jeden mniej wymówki, aby nie robić tego codziennie na pełnych obrotach.

Czytaj dalej w 2017 roku i później,

Andrew Winistorfer

Vinyl Me, Please <br/>Redaktor Naczelny