Magiczne połączenie z Abbey Lincoln

50. płyta VMP Classics zajmuje dla mnie szczególne miejsce ze względu na moje powiązania z Abbey Lincoln. Wszystko zaczęło się, gdy poszedłem na studia. Jak wielu 18-latków poszerzających swoje horyzonty, odkryłem miłość do jazzu. W klasie asystent profesor postanowił pokazać nam kultowy dokument Ken'a Burnsa o historii tego gatunku. Podczas gdy wielu moich kolegów z klasy się nudziło, ja byłem zdumiony. Miałem pobieżną wiedzę o jazzie ograniczoną do wielkich nazwisk: Duke Ellington, Louis Armstrong, Chet Baker, wśród wielu innych. Zacząłem żarliwie pochłaniać jak najwięcej jazzu, wypożyczając płyty CD z publicznej biblioteki i zbierając katalog, kawałek po kawałku, utworów z Napstera (w końcu były to wczesne lata 2000). Czułem, jakby przede mną otworzyło się całe rozdziału historii i chłonąłem to wszystko.

Pochłanianie takiej ilości muzyki było jak picie z hydrantu, ale byłem uzależniony. Próbowałem każdego gatunku, każdej nieznanej kapeli, którą wszyscy mi polecali, a nawet zacząłem rozwijać swoją własną kolekcję. Setki nagranych płyt CD leżały w moim pokoju w akademiku. Chociaż starałem się słuchać jak najwięcej, stałem się obsesyjnie zainteresowany jednym artystą: Abbey Lincoln. Częściowo Billie Holliday, częściowo Maya Angelou i po prostu niezwykła, słuchałem każdej płyty, którą wydała. Oglądałem jej filmy, w tym Nothing but a Man, The Girl Can’t Help It i For Love of Ivy. Oglądałem ponownie Mo’ Better Blues. Próbowałem znaleźć plakat z jej wizerunkiem do mojego pokoju. Zdobyłem winylowe kopie albumów Abbey Lincoln Affair i Abbey Is Blue. Czułem, że odkryłem zagubiony skarb, o którym nikt nie wiedział.

Kiedy wróciłem do domu w przedmieściach Chicago, nie przestawałem mówić o jazzie. Odwiedziłem moich sąsiadów, Davida i Juanę Wooldridge, przyjaciół rodziny od momentu, gdy przeprowadziliśmy się do naszego domu kilka lat wcześniej. Wooldridge'owie powitali mnie po moim pierwszym semestrze w szkole i zapytali, czego się nauczyłem. Od razu zacząłem przelewać moją zbitą wiedzę o jazzie. Pierwszy czarnoskóry wiceprezydent Motoroli i genialny człowiek, mężczyzna, którego nazywałem wujkiem David, uśmiechał się i słuchał mnie, gdy opowiadałem o gatunku, o którym już miał intymną wiedzę. Potem powiedziałem mu o tej wspaniałej artystce i zapytałem, czy słyszał o Abbey Lincoln?

Wujek David zaśmiał się i złapał się za pierś. Byłem zdezorientowany; czy powiedziałem coś nie tak? Śmiał się przez chwilę, zanim przestał i chwycił mnie za ramię. Uśmiechnął się i powiedział: "Abbey jest moją siostrą."

Moja szczęka opadła. Urodzona jako Anna Marie Wooldridge, ta artystka, której słuchałem i oglądałem, była siostrą mojego sąsiada! Wujek David włączył wideo dokumentu o niej, w którym były z nim wywiady. Byłem zdumiony.

Myślałem, że to będzie koniec, ale kiedy wróciłem kilka miesięcy później, odwiedziłem Wooldridge'ów na lunch. Wszedłem do środka, a przy stole była sama Abbey Lincoln. Ledwo mogłem się powstrzymać. Przez następne kilka godzin opowiadała mi o jej przyjaźni z Mayą Angelou, kolacjach z Milesem Davisem, jej małżeństwie z Maxem Roach'em i wiele więcej. Nigdy nie zapomnę tego zmieniającego życie doświadczenia.

Chociaż nigdy nie miałem okazji spotkać jej ponownie przed jej śmiercią w 2010 roku, zostawiła mi spersonalizowaną kopię swojego albumu Wholly Earth, cenną dla mnie pamiątkę. Jest niezwykłą muzyczką i nie mogłem być bardziej podekscytowany, że jej genialny album, It’s Magic, jest lipcową płytą VMP Classics Record of the Month. Nie mogę się doczekać, aż wszyscy będą zaskoczeni tak jak ja.