VMP Rising: Knox Fortune

Kevin Rhomberg, lat 25, to człowiek w ruchu. Kiedy zadzwoniłem, był świeżo po przylocie z Chicago do Wielkiego Jabłka, aby odwiedzić swoją dziewczynę i pracować w nowym środowisku. Jego debiutancki album Paradise został ciepło przyjęty za swoje lewicowe popowe hymny, brzmiące jakby trzymały się ostatnich skrawków lata; tak bardzo, że jego pierwszy koncert w Chicago w ramach promocji albumu wyprzedał się w jeden weekend. Dobrze zaaklimatyzowany w grze na zapleczu tegorocznej odnowy muzyki w Chicago, człowiek znany jako Knox Fortune kwitnie jako outsider: jest autorem piosenek popowych wyciętych z amerykańskiej tkaniny z cyfrowym faceliftem, jego tonacja wspina się i unosi, gdy śpiewa o romansie i odpowiedzialności jak młody człowiek z krwawiącym sercem. Czuje się jak w domu, ale też gdzie indziej, i dlatego jest niezbędnym elementem dla współczesnych w całym mieście, nawet jeśli jego zakusy do produkcji hip-hopowej były prawie przypadkowe.

Miłośnik deskorolki z serca, Oak Park dziwak spędził swoją młodość ślizgając się po North Avenue, pomiędzy Chicago a przedmieściami, aby zyskać swoje imię, unikając jednocześnie wiecznej debaty o granicach miasta. (Dla niewtajemniczonych, pomyśl o Forest Park, River Forest, Evanston: przedmieścia z przystankami kolejowymi, a mimo to notoryczne przypisy dla dzieci, które twierdzą, że są z Chicago dla reputacji.) Podczas gdy Beatlesi i Stonesy mocno się wbiły w jego letnie wspomnienia z rodzinnych wakacji w South Haven, Michigan, Rhomberg znalazł rap bliżej szkoły średniej, gdy Outkast zaszokował wszystkich z „Ms. Jackson” i 50 Cent stał się amerykańską obsesją.

Uzbrojony w rodzinną Macintosh w czasach, gdy wszystkie gry PC były przeznaczone dla Windows, Rhomberg wspomina, że ścieżka dźwiękowa Tony Hawk’s Pro Skater 2 miała duży wpływ na odkrycie, jak humor mógł przeniknąć do najbardziej ponurych opisów rzeczywistości. Kiedy trafił do Szkoły Średniej Oak Park-River Forest, stał się obsesją na punkcie zdolności swojego przyjaciela Abe'a do tworzenia mash-upów i miksów w Final Cut Pro, inspirując Rhomberga do sięgnięcia po Garageband i tworzenia swoich własnych. Personalizacja stała się jego nową obsesją i informuje o jego procesie do dziś.

„Używałem próbek z Looney Tunes -- jak Yosemite Sam mówiący coś -- nad dziwną linią syntezatora; to nie miało żadnego muzycznego sensu w ogóle,” mówi Rhomberg. „Ale myślę, że fakt, że tak się tego uczyłem, naprawdę wpływał na mój dźwięk później, który był bardziej nietradycyjnym dźwiękiem. Zwłaszcza z Chicago, gdzie jest mnóstwo niesamowicie muzycznie wzbogaconych ludzi -- jak Nico Segal czy Peter Cottontale -- tworzyłem bardziej artystyczny kolaż dźwiękowy. A oni mówili ‘O, ten gość jest na zupełnie inną falę.’”

Całkowicie omijając ścieżkę akademicką, Rhomberg zmieniał prace, jednocześnie budując swoje kontakty w mieście: obsługując w Winberie’s w Oak Parku, pracując w piekarni cioci w West Loop i oświetlając plany filmowe z ojcem. Kiedy połączył siły z Vic Mensa, który połączył go z Joey Purp, KAMI i resztą SAVEMONEY, wszystko potoczyło się naturalnie. Zespół potrzebował wysiłków Rhomberga, a Rhomberg potrzebował podstawowego kolektywu talentów, aby te wysiłki znalazły zastosowanie. Zabezpieczył pracę w studiu w See Music, został głównym współpracownikiem, a potem najlepszym przyjacielem; to umożliwiło mu rolę producenta wykonawczego przy przełomowym projekcie Joey Purp iiiDrops i Just Like the Movies KAMI. Ten ostatni projekt wynikł z cotygodniowego harmonogramu sesji i zaowocował międzynarodową trasą Rhomberga jako DJ-a Purp, realizując wizję albumu daleko poza okno sesji.

"To było dziwne surrealistyczne doświadczenie: idę na Grammy, wygraliśmy, a potem wróciłem do mojej małej sypialni w piwnicy mojego starego, zniszczonego domu, za który płacę 300 dolarów miesięcznie… to było takie przesadzone"

Szczęśliwe przypadki stały się rutyną. Rhomberg przeniósł się do Chiller’s Paradise: niemożliwej utopii z terminem wyburzenia znacznie późniejszym niż przewidywano, co sprawiło, że płacił 300 dolarów miesięcznie za swój pokój w Wicker Park. Podczas gdy nazwisko Knox Fortune stało się staple, jego talent do tworzenia chwytliwych przebojów zapewnił mu niezapomniany hook na piosenkę Chance the Rapper „All Night”: utwór taneczny o potrzebie powrotu do domu na palecie nowoczesnego gospel rapu. To niezupełnie to, co robił Knox Fortune, ale nie miało to znaczenia: singiel trafił do radia, Coloring Book wygrał nagrodę za najlepszy album rapowy, a Knox Fortune stał się artystą nagrodzonym Grammy z kilkoma singlami na koncie. Pomimo nadchodzącej sławy, Rhomberg nie mógł sobie pozwolić na ładny strój na after-party, nie mówiąc o czymkolwiek innym.

„To było dziwne surrealistyczne doświadczenie: idę na Grammy, wygraliśmy, a potem wróciłem do mojej małej sypialni w piwnicy mojego starego, zniszczonego domu, za który płacę 300 dolarów miesięcznie… to było takie przesadzone,” mówi Rhomberg. „Trudno było to zrozumieć… gdzie jestem teraz w życiu? Czy mam mnóstwo fajnych punktów, ale brak pieniędzy? Bo to nie jest fajne. Czy w końcu zarobię pieniądze? To był dziwny proces odkrywania, ale… poradziliśmy sobie!”

Paradise przedstawia nam Knox Fortune, który nie pozwala się zaszufladkować przez przypadek, który go tu doprowadził. To kulminacja trzech lat sesji w Chicago i kilku deszczowych dni w Malibu, pracując z Rickiem Rubinem w Shangri-La. Nie ma w nim „All Night,” Joey Purp i KAMI to jedyne gościnne występy, a jest znacznie mroczniejszy niż na pierwszy rzut oka. Jasne linie syntezatora i kojący falset „Lil Thing” mogą przelać ostatnie dni lata na martwe zimy; „Help Myself” przenosi to ostatnie na paletę rocka indie, która trzęsie się jak boom-bap break. Jest w tym hymniczna jakość miłosnych piosenek, które można by poprzedził Dick Clark w pokoju pełnym krzyczących nastolatków, w połączeniu z melancholiczną napięciem kogoś, kto nie może uciec od siebie. „I Don’t Wanna Talk About It” powstała z gniewu w nocy wyborczej, podczas gdy „Torture” maskuje zło kapitalizmu pod szarpiącymi liniami big bandu. „No Dancing” grozi wcięciem w taniec przez ból; dedykowane zmarłemu Mikey Thomasowi, mieszkańcowi Chiller’s Paradise, który zmarł w listopadzie ubiegłego roku, Rhomberg napisał to w odzyskaniu zdegradowanej energii po stracie przyjaciela.

„Uważam, że piosenki takie jak ta są naprawdę ważne, ponieważ… kiedy jesteś w naszym wieku, w połowie lat 20-tych lub później, straciłeś przyjaciela,” mówi Rhomberg. „Nikt nie dochodzi do tego wieku bez straty jednej osoby. Kiedy to się stało, słuchałem „Waves” Kanye [West,] i Chance napisał te linie: ‘Nawet kiedy ktoś odchodzi, uczucie nigdy całkowicie nie znika.’ I to trochę kiczowate mówić, że „Piosenka Kanye naprawdę mi pomogła przez trudny czas,” ale naprawdę tak było. W tym momencie naprawdę myślałem o tym, jak muzyka mogłaby pomagać ludziom; muzyka potrafi wyrażać empatię. Możesz słuchać piosenki i czuć się lepiej ze sobą i swoją sytuacją. To trochę pchnęło mnie by napisać piosenkę, którą czuli by ludzie w moim wieku i w podobnych okolicznościach.

Utrata kogoś oznacza utratę cząstki tego, co kiedyś było, chociaż coś innego może zawsze pozostać. Knox Fortune kwitnie w komplikacjach tej wymiany, a Paradise nieustannie przewraca ten temat na głowie. Niezależnie od tego czy śpiewa o relacji, która dobrze się skończyła, czy miłości, która staje się toksyczna, nic nie jest tracone w ogniu, aby priorytetem był dobry czas lub czyste zerwanie. Jest to bardziej ryzykowne, bardziej popowe i bardziej szczere w obliczu toksycznego świata, pozostawiając słuchacza, żeby wypełnił luki.

„Cała moja głowa była: pracuj nad tym, aż brzmi dobrze,” mówi Rhomberg. „Jeśli uważam, że brzmi dobrze podniesione o trzy półtony na pianinie, to to, co mój mózg mi mówi. Nauczyłem się wiele o tworzeniu muzyki w ciągu ostatnich kilku lat i myślę, że jedną z najważniejszych rzeczy, których się nauczyłem, jest ufanie swojemu instynktowi. Nie zawiedzie cię; jeśli uważasz, że brzmi to fajnie, ty uważasz, że brzmi to fajnie i nie powinieneś tego ignorować. W procesie twórczym manipulacji moim wokalem lub znalezienia rejestru czy czegoś tam, chodziło o to, by to, co jest w mojej głowie, wracało do moich uszu tak, jak sobie wyobrażałem, i nie zadowalać się mniej.”

Jego tranzyt w końcu idzie w górę: nie można już przemieszczać się po mieście na deskorolce jak kiedyś, jego rodzice w końcu są dumni, a chłopak z Garagebandu przygotowuje się do umieszczania swoich melodii w pamięci innych. Chociaż mówi o miłości tak jak w latach 50-tych, chłopcy z marzeń z przeszłości nie byliby dzisiaj tacy; nie wtedy, gdy miłość zdaje się tonąć pod ciężarem wszystkiego innego, a pożądanie jest 500 stóp od naszych ekranów. Nasuwa się pytanie: czy Kevin Rhomberg wierzy w prawdziwą miłość tak, jak Knox Fortune?

„Wierzę w prawdziwą miłość, zdecydowanie. Nie mógłbym śpiewać o niej do tego stopnia, gdybym jej nie czuł,” mówi Rhomberg. „Prawdziwa miłość to po prostu, jak najlepszy przyjaciel lub coś takiego; możesz naprawdę kochać swojego najlepszego przyjaciela. To po prostu osoba, bez której naprawdę było by smutno, która trzyma ważny kawałek twego życia i część ciebie jest w tej osobie. Czasami, gdy tracimy kontakt z kimś, tracimy trochę cząstki siebie.”