Surrealistyczny synth-pop Let’s Eat Grandma

Rosa Walton i Jenny Hollingworth poznały się na zajęciach plastycznych w przedszkolu, i od tamtej pory mają za sobą długotrwałą współpracę twórczą, która przyniosła wiele różnych efektów — od budowania domków na drzewach, przez kręcenie krótkich filmów, po nagrywanie i wydanie swojego muzycznego debiutu w 2016 roku jako Let’s Eat Grandma, I, Gemini. Album powstał po latach wspólnego eksplorowania muzyki głównie jako zabawy, zanim te sesje zamieniły się w chaotyczny folk psychodeliczny, który wdzięcznie zdradza swoje źródła rozgrywek bez zmniejszenia swojej wartości. Mimo że powstała kolekcja hipnotyzującego gotyckiego popu nocnego, wydaje się, że dziesięcioletnia więź artystyczna duetu dopiero teraz zaczyna realizować swój największy potencjał.

Gdzie I, Gemini rozwijało się w zrywach, przyjemnie pławiąc się w swoim niekonwencjonalnym nastroju między olśniewającymi sztuczkami, drugi album I’m All Ears to dokładnie wykonana sekwencja surrealistycznego rocka syntezatorowego. Dwójka nie jest mniej eksperymentalna w swoim podejściu, sugerując shoegaze przez pryzmat tańca stepowanego lub termonuklearnego new-wave, ale rezultaty czują się znacznie bardziej celowe. Ukryta przy ich wprowadzeniu, Let’s Eat Grandma znacznie podniosła swój poziom, realizując tym razem bardziej ekspansyjną, inkluzywną wizję swojej przedwczesnej ikonoklazmy.

Kompozycje na I’m All Ears są profesjonalne i magnetyczne, sugerujące ekspercki poziom rzemiosła studyjnego, który ukrywa, jak niesamowicie młode są te dwie artystki. Weźmy za przykład singiel promujący album, wyprodukowany przez Sophie, „Hot Pink”, który tworzy i zapada się w próżnię za pomocą dropu z bitu wywołanego całkowicie przez antymaterię. Piosenka zaczyna się od lekkich, drażniących wokali, podczas gdy subtelny boom pod powierzchnią nagle przeobraża się w kalejdoskopowy sztorm z potłuczonego szkła i zespawanego stali. Druga połowa piosenki przechodzi od industrialnego bulgotania do błyskotek gumy do żucia, odzwierciedlając teksty pełne zdecydowanego odrzucenia granic między męskością a kobiecością, przedstawiając tradycyjnie przeciwstawne koncepcje jako komplementarne punkty w tej samej konstelacji.

Album jest pełen tych odważnych zestawień, kontrastujących mechaniczne dolne pasma z delikatnie oświetlonymi akcentami melodycznymi i mistycznymi obrazami z nieograniczonymi emocjami. Utrzymują niezwykle równowagę jak chirurg precyzyjny akwarelista, dostarczając gęste szczegóły z miękkim nadrukiem na nich. Ale podczas gdy produkcja jest nieskazitelna, pisanie tekstów jest wyraźnie młodzieńcze w najlepszy możliwy sposób — prowokująco wrażliwe, konfrontacyjnie wyzwolone i nieugięte w swojej nadmiarze. I’m All Ears to album o młodej miłości, a dokładniej o fascynacji ideą młodej miłości.

Napełnione specyficznymi wrażeniami abstrakcyjnymi w romantycznej filozofii, pisemność na I’m All Ears jest jednolicie i niepowtarzalnie sugestywna. „Założę się, że pamiętasz, że to był Sylwester / Zimne ognie przez ulice Palaced / Wiedzieliśmy, że chociaż lata się zmieniają / Zawsze będziemy czuli to samo,” śpiewa Walton w kolejnym singlu wyprodukowanym przez Sophie „It’s Not Just Me” (który zawiera także pracę Farisa Badwana z The Horror), podkreślając, jak wyraźne chwile z przeszłości mogą uchwycić całość skomplikowanych relacji w faktuarzowym bursztynie. Sama piosenka to trzęsący się, migoczący pop, coś jak Lorde przez pryzmat Hot Chip. Jak obydwoje ci artyści, Walton i Hollingworth są biegłymi technikami w wyrażaniu jednocześnie podniecenia i przerażenia odkrywania prawdziwej iskrzącej się miłości w tym, co wcześniej wydawało się niespełnionym pragnieniem.

Na szczytowym punkcie albumu — i jednej z najlepszych piosenek roku — „Falling Into Me,” przechodzą do kolejnej fazy przyciągania z rozmazanymi krawędziami, gdy dzielisz z kimś wspólną przestrzeń powietrzną, która wydaje się niezakłócona przez resztę świata, który zajmuje. To pieśń o pędzie do nieograniczonej intymności, ale również o sile, jaką daje nawigacja po nieznanym terytorium, które podnosi po drodze. Tam jest upadek: „Nie mogę po prostu leżeć lub pozwolić się być / Gdy wszystkie słowa, które mówisz, wiszą nade mną / Zajmujesz moje myśli w każdy możliwy sposób,” a następnie przygotowanie na zderzenie: „Ty, ja, to / Teraz, gdziekolwiek idziemy, jest najlepsze miejsce / Nie potrzebujemy się ograniczać.”

Siła tych uczuć wynika nie tylko z wyboru słów, ale również z ich dostarczenia, które przechodzi od czkawki głębokiego podniecenia do deklaracyjnych chantów, wszystkie siekając swoje sylaby na zestaw niecodziennych i upajających wzorców. Walton przyjmuje przepełniający się rytm, aby rozlać gorzkie słowa na „Snakes & Ladders”, tymczasem połączony siarkowy rozkwit ich dwóch splecionych głosów przekształca refren „Hot Pink” z możliwego do nudy do wysoce naelektryzowanego. W narracji dotyczącej zdrowia psychicznego „Ava,” Hollingworth śpiewa z wspierającą pilnością nad przeskakującym pianinem, wciągając samogłoski w linii: „Cóż, jeśli się poślizgniesz lub zatrzymasz, będę trzymać cię za ręce,” zanim się wyprostuje, gdy pianino na moment się zakłóca.

Let’s Eat Grandma kontekstualizują każdą z tych chwil w szerszym uniwersum dźwięków, dynamicznej palecie kolorów, która oferuje miejsce zarówno dla deklaracyjnego wstępu „Falling Into Me”, jak i miękkich podprądów „It’s Not Just Me”. Odsunięcie się od chwiejącej się idiosynkrazji I, Gemini, ich dźwięki tym razem są wszechobecne poczuciem ruchu, które jeśli nie w pełni wymagające uczestnictwa publiczności, sugerują, że rozgrzewają się do parkietów tanecznych. Każdy decybel na I’m All Ears stanowi zwariowaną autoryzację w odniesieniu do rytmu i barwy godną sugerowanych poprzedników grupy jak James Murphy i Lady Gaga.

Najlepiej jest, gdy grupa pozwala sobie na kosmicznie długie wyczyny. Poprzedni album miał długie piosenki, ale I’m All Ears poświęca prawie połowę czasu trwania na dwa ambitne kolosy umowy. Pierwszy, „Cool & Collected,” to wypłukany numer gitarowy, który ucieleśnia spokój Angel Olsen i poczucie zachwytu zaczerpnięte z tonów gitarowych Houses Of The Holy, prowadzony przez tempo wzrostu powinno być nie do utrzymania, aż rozpadnie się na oddzielne kawałki, które poruszają się synchronicznie, jakby dzieląc się świadomością ulowego umysłu.

Drugi, „Donnie Darko,” jest sentymentalnym kosmicznym krążownikiem, jak epicki utwór LCD Soundsystem, gdzie w rolach głównych występują ad-liby Nancy Whang’s. Przez 11 minut, Walton i Hollingworth zginają ogromne gitary, pełzającą pętlę house i poezję o introspekcji wewnętrznej w romantyczny, księżycowo oświetlony utwór. Piosenka nigdy nie wykonuje żadnych oczywistych ruchów z sekcji do sekcji, ale pod koniec nadal udaje się dotrzeć do porywającej, katartycznej cody, która wydaje się zbudowana na wszystkim, co było wcześniej. To jest opierając się na wielu mocnych stronach Let’s Eat Grandma — i ich największym wyczynem na I’m All Ears — że są w stanie wzbudzić magię zarówno z alure alchemii, jak i z okiem architektów.