Piosenki Przebaczenia Polo G

Przez ostatnią dekadę, kiedy Chicago zdobywało masową uwagę, jednym z najpotężniejszych i najbardziej wszechobecnych innowacji miasta pozostaje rozwój i proliferacja muzyki drill. Drill stał się także niekończącym się polem bitwy kulturowej dla krytyków, twórców i łowców trendów; przemoc w muzyce rzadko jest oddzielona od przemocy w dzielnicach, z których się wywodzi. To samo wieczne pytanie – czy muzyka jest winna kontynuacji trudności, czy też trudności wpływają na muzykę? – lista znaczących gwiazd się zmienia, oscylując między limbo dużych wytwórni, status kultowy lub śmierć. Z biegiem tej dekady, wpływ dźwiękowy i tematyczny Chicago pozostaje zakorzeniony w hałasie, ale przyszłość jest tak niejasna, jak zawsze, jeśli chodzi o to, kto może nadal odkrywać nową magię w takich zużytych, ponurych prawdach.

Polo G wyłonił się z Marshall Field Gardens w dzielnicy Old Town na północy Chicago, spędzając swoje szkolne dni w Low End. W wieku 20 lat, jego debiutancki album, Die a Legend, opisuje jego trwające zmagania, budując na tematycznych tradycjach drillu: poczucie winy ocalałego, pokuta, reforma. Jego hybryda rap-śpiew nadaje tym ideom nowe życie, przez sposób, w jaki fascynuje i stawia na razie za każdym razem, kiedy wychodzi; co jeszcze buduje w technice, jego szczerość napędza każdą opowieść z ulicy. To ostatnie sprawia, że łatwo zapomnieć o młodym wieku Polo, gdy przywołuje swoje objawienia jak mądrość od doświadczonego OG. To nie jest nieznane pojęcie, ale dbałość o szczegóły przyciąga słuchaczy; jest o krok od bycia mówcą motywacyjnym, a nawet graniczy z młodzieżowym pastorem w odpowiednim świetle.

Gdy gwiazda Polo staje się coraz bardziej niezaprzeczalna, Die a Legend daje mocny pierwszy pokaz, dlaczego tak jest. Nie skłania się zbytnio w żadną stronę na spektrum rapu drill, jego opanowanie jest znacznie bardziej zrównoważone niż bezwzględne; angażuje się w rozmowy o broni, ale spędza znacznie więcej czasu, rozważając konsekwencje. Te 41 minut wydaje się szybkie, Polo domyślnie przechodzi w tryb gawędziarza, ozdobionej akcentami przetrwania, kiedy przypomina nam, przez co przeszedł. Bity biegają naprzód, nigdy nie tracąc oddechu; często przypominają kołysanki lub hymny kościelne z wypaczoną podszewką. Polo jest bardziej uzależniony od opowiadania historii niż wielu MC w jego kohorcie, niezależnie od tego, czy opisuje piosenkę do przyjaciela, który stał się wrogiem, czy bierze narkotyki w próbie ucieczki przed depresją, która prześladowała jego nastoletnie lata. Jak jego szczerość napędza album, znaczący jest brak triumfu, kiedy Polo opisuje, jak przeciwnicy opłakują swoje straty lub jak Xanax sprawia, że się czuje; MC, którego słyszymy na Die a Legend działa celowo, z zaciętością, aby przekazać swój ból, nie polegając na przesadzonym ego, aby wprowadzić radość lub nieodpowiedzialną zabawę tam, gdzie jej nie ma. Nie ma tutaj postaci; tylko człowieka, kładącego się przed nami.

Wiele wyzwań czeka Polo G, pomijając jego sukcesy na liście Billboardu: poprawa jego lirycznej sprawności może przyczynić się do dalszego rozwoju jego artystycznej misji bez kompromisu w jego przystępności. Chociaż większość produkcji jest w porządku, niektóre wybory nie oddają wystarczającej sprawiedliwości powadze materiału Polo. Na szczęście, Polo doskonale radzi sobie sam, z wyjątkiem Lil Tajay w „Pop Out” i jego strumieniowanego, nieistotnego remiksu z Lil Baby & Gunna; przyszłość pokaże, jak Polo poradzi sobie we współpracy z innymi. I chociaż ethos drill może służyć jako przewidywalne ograniczenie dla starań Polo, nadal nieodkryty potencjał, który przelewa się w Die a Legend, pozostaje jedną z jego najlepszych cech. I to nie odbiera nic ze zdumiewających, skutecznych osiągnięć, które osiągnął dzięki temu poruszającemu debiutowi; nadal chcemy tylko, aby ta Legendy żyła dalej.