Album Of The Week: Moses Sumney’s Aromanticism

Od momentu, kiedy po cichu pojawił się na radarze z zaledwie dziesięcioma utworami na swoim koncie, Moses Sumney stał się ulubieńcem naszych faworytów: Dave Sitek podarował mu czterościeżkowy rejestrator, Solange śpiewała z nim w kluczowym utworze „Mad”, a James Blake i Sufjan już zabrali go na trasę koncertową. Od czasów UCLA, pojawiał się wszędzie, od Pitchfork po Eaux Claires, z koncertem na żywo, który zaprasza cię do odczuwania tego, co musisz, ale jednocześnie jest na tyle onieśmielający, by przypomnieć ci, byś nie zakłócał dopóki cię nie wyproszą. Mimo to, wydaje się, że nie jest zainteresowany sławą, unikając wydania pełnometrażowego albumu, dopóki sytuacja nie da mu pełnej kontroli, której pragnął. Choć coraz bardziej niedostępny, nie jest jeszcze powszechnie znanym nazwiskiem, ale jest bardzo poszukiwany przez wszystkich, którzy go odkryli, jakby był nieziemskim odkryciem, które przebije cię wieczną grawitacją i boską energią, nawet kiedy zdecyduje się nie sformułować ani jednego słowa.

Aromanticism trwa nieco ponad pół godziny, nurkując w auto-komentarz z retorycznym i emocjonalnym rozmachem, sugerującym kogoś co najmniej dekadę starszego. Kiedy szybki rzut oka na Webstera nie wystarczy, Sumney wykonuje pracę poprzez przywoływanie dramatycznych i przesadzonych elementów, aby zmierzyć się z naszymi wyobrażeniami o miłości i związkach. (Przegapiony tekst lub oddzwonienie wydaje się być wszystkim i niczym, biorąc pod uwagę Ziemię i wszystkie jej najgłębsze sekrety.) W pewnym sensie, Sumney, którego tu znajdujemy, jest bez miłości, ale nie ma ani długotrwałego żądania ukończenia, ani poczucia, że świat się rozpada bez „tej jedynej” dla niego. Wręcz przeciwnie, zadaje pytanie: jeśli Bóg jest miłością, a on jest bez miłości, czy jest bez Boga? Jeśli zostaje odrzucony, wyrzucony, czy to koniec świata, jaki zna, czy tylko okoliczność, do której musi się przyzwyczaić? Celowo lub nie, to antyteza do przeważającej większości nowoczesnego popu: odważnie nazywa brak połączenia i przygląda się absurdowi monogamicznych, partnerskich romansów jako stałego społecznego standardu.

Odświeżający i nierozgadany, zdekonstruowana produkcja nabiera mitycznego charakteru, który zostawia Sumneya w centrum uwagi, jego charakterystyczne warstwowanie wokalne naśladuje chóry, których nigdy nie wiedzieliśmy, że mamy w sobie. Znajdujemy falsettos otoczone wirującymi ruchami gitary i pianina lub stłumione przez ciągły dron. W tym świecie, beznadziejność tęsknoty brzmi nie tylko znośnie, ale jak wybór, by zanurzyć się w ciemności; tak bardzo, że jakakolwiek próba zdefiniowania gatunku wydaje się bezcelowym ćwiczeniem. Przełomowe single „Plastic” i „Lonely World” powracają tutaj w większej formie, zaaranżowane, by wydawały się większe i ostrzejsze, nie tracąc jednak surowej intymności, która przyniosła mu uznanie. W pierwszym z nich, akustyka otrzymuje delikatną poduszkę z przytłumionej sekcji smyczkowej, proszącą o przełamanie się na pierwszy plan przed zniknięciem i ponownym pojawieniem się w ostatnim wygaszeniu. „Doomed” nigdy nie znajduje bębna i tkwi w swoim antyklimatycznym pulsie, jego ogromny ambientowy szum przypomina samą pustkę, którą Sumney spędza czas, zastanawiając się nad wartością swojego życia.

Dwa przerywniki na albumie podkreślają filmowy charakter, jaki nabiera Aromanticism, oferując wspomnienia Sumneya w samochodzie z matką i bajkę o tym, jak społeczeństwo wtłacza swoje przekonania w dzieci zanim się jeszcze urodzą. Chociaż pasują dobrze jako fragmenty z umysłu Sumneya – być może on wyrabia sobie inne sektory swojego pisarskiego mięśnia – oferują też nieodkryte możliwości rozszerzenia tematów albumu na bardziej zwięzłą narrację. I chociaż na albumie nie ma złego utworu, znika on tak szybko, jak się zaczął, jak gdyby Sumney pewnie wracał w zapomnienie, żeby zaplanować swój kolejny mistrzowski plan. Jeśli długość jest największą skargą, czy jest w ogóle skarga? Aromanticism jest o wolności, dawaniu sobie pozwolenia i znajdowaniu przyjemności, jak tylko chcesz, jeśli w ogóle tego chcesz. Teraz, po pierwszym albumie, jest wszelki dowód na to, że Moses Sumney jest nieodpartego talentu, który obdziera z mocy i przywilejów tego świata, istniejąc, roszcząc sobie przestrzeń i będąc całkowicie sobą bez żadnego oscylowania.