Let’s Dance Carefully Into Mitski’s Laurel Hell

„Wejdźmy ostrożnie w ciemność. Kiedy już tam będziemy, przypomnę sobie, jak się poruszać,” obiecuje Mitski słuchaczom w pierwszej linijce swojego nowego albumu, Laurel Hell. Jest pewien lag między podwójnymi ścieżkami wokalnymi, tworząc subtelne, niepokojące echo nad złowieszczym sytyowym dronem otwarcia. W rezultacie słyszymy każde z jej wyraźnych spółgłosek dwukrotnie w szybkim tempie, przypominając dźwięk ostrego noża santoku, który pewnie sieka na solidnej desce do krojenia. Po przerwie 31-letniej artystki, linia ta wydaje się intensywnym i magnetycznym starym przyjacielem, który wyciąga rękę, by wznowić tam, gdzie skończyłaś.

Dwuipółletnia przerwa Mitski i wypalenie oraz cierpienie, które ją spowodowały, są zarówno dalekim powracającym tematem całego albumu, jak i tym, co dało jej przestrzeń potrzebną na powrót. Kiedy odeszła, nie była pewna, czy wróci. Wyjaśniła, że konieczność przerwy wynikała z destrukcyjnego koktajlu kolejnych lat intensywnego tournée oraz stałego duchowego wyczerpania wynikającego z przymusu — do pewnego stopnia — każdego odnoszącego sukcesy artysty w kapitalistycznej gospodarce, zmuszającego do przekształcenia swojej osoby w produkt do masowej konsumpcji. Krótko po odejściu z przemysłu muzycznego pod koniec 2019 roku napisała główny singiel albumu, „Working for the Knife.” Wieloma sposobami, utwór ten wydaje się ponurym towarzyszem głównego singla z jej ostatniego albumu, „Geyser,” w którym przytacza metaforę na wybuchowy wewnętrzny napęd do tworzenia. Co jeśli, pyta narrator w „Working for the Knife,” ta sama nieunikniona siła popycha cię ku życiu lub środowisku, które cię niszczy? Perkusja w utworze brzmi jak dziecięca drwina, a akordy gitarowe zniekształcają się i wyginają jak gorące powietrze, które łamie i załamuje światło.

Premiera przewidziana na 4 lutego w Dead Oceans, Laurel Hell nosi nazwę od ludowego terminu pochodzącego z południowych Appalachów, gdzie piękne, gęste laurokrzewy obficie rosną. Podobnie jak pomysł na udane życie tworząc muzykę i podążając za swoimi marzeniami, roślina jest oszałamiająca i kusząca. Jednak jak sugeruje termin „laurel hell”, laury są niebezpieczne, trujące i złożone z pokręconych i splątanych gałęzi, które sprawiają, że ludzie i dzikie zwierzęta łatwo się w nich zacieśniają.

Czerpiąc wskazówki z najbardziej błyszczących, pozytywnych momentów swojego ostatniego albumu, Laurel Hell wchodzi w New Wave, disco i pop lat 80., czyniąc go najbardziej tanecznym albumem do tej pory. Chociaż Mitski często zachowuje swoją niezwykłą zdolność do produkcji dźwięków i melodii, które są charakterystycznie Mitski, w każdym danym momencie utwory na albumie przywołują gamę od Sylvestra po ABBĘ do Depeche Mode. Ona wyjaśniła dziennikarzowi Mattowi Wilkinsonowi na Apple Music 1, że album przeszedł przez różnorodność brzmień: w różnych momentach produkcji album zaczął nabierać kształtu punkowego albumu lub zbioru smutnych utworów rockowych. W pewnym momencie był to album country. Może to być zaskakujące, że to, co ostatecznie skłoniło Mitski i jej długoletniego producenta, Patricka Hylanda, do jasnego i błyszczącego świata dźwiękowego, była reakcja na wpływ COVID-19.

„W miarę postępu pandemii, Patrick i ja przestaliśmy być w stanie — po prostu nie mogliśmy znieść pomysłu tworzenia kolejnego rodzaju smutnego, ponurego albumu. Po prostu nie mogliśmy tego zrobić,” powiedziała. „Myślę, że zastanawialiśmy się, ‘Jakie uczucie chcemy wywołać? Chcemy wywołać coś, co jest pełne nadziei. Kiedy muzyka była pełna nadziei? W latach 80.”

Postacie, które znajdujemy w najnowszym albumie Mitski są, co nie jest zaskoczeniem, znacznie bardziej skomplikowane niż wiele z tych u ich błyszczących poprzedników z lat 80. W wybuchu syntezatorów „The Only Heartbreaker” — jedynej piosenki na albumie i pierwszej piosenki w katalogu Mitski, która dzieli współautorstwo, w tym przypadku z Danem Wilsonem z Semisonic — protagonistka samodzielnie przyjmuje rolę „złego faceta” w związku, ale identyfikuje swoje błędy jako wskaźnik wysiłku i emocjonalnego zaangażowania. Narracja seksualna napędza utwór „Stay Soft” opartą na basie, ale to desperacja i niebezpieczeństwo, sugerujące wzajemny koszt bycia podatnym na zranienie i przyjemność często towarzyszące: „Otwórz swoje serce, jak bramy piekieł,” śpiewa. „Should’ve Been Me” niesie dokładnie to, co sugeruje tytuł, ale w przeciwieństwie do większości piosenek „to powinienem był być ja”, ten narrator przeprasza i bierze na siebie winę: „Nie dałem ci tego, czego potrzebujesz.” Narracyjna opowieść Mitski napędzana jest realizmem i jest miejsce na paradoks i komplikacje; dobro, zło, gniew, obietnica, desperacja, sukces, wyczerpanie — wszystkie one współistnieją w harmonii i doskonałej rozmowie.

„Nie mówię, że w muzyce pop nie ma niuansów, ale myślę, że przeważający narracyjny wątek w muzyce pop jest taki, że jest dobry i zły facet,” powiedziała Wilkinsonowi. „A te piosenki nigdy naprawdę nie wyrażają pełnego spektrum tego, co czuję i mojej rzeczywistości. A moja rzeczywistość jest taka, że czasami zdaję sobie sprawę, że jestem złą osobą w związku; czasami robię coś źle. Lub czasami druga osoba w związku zrobiła coś złego, ale rozumiesz dlaczego i widzisz ją jako pełną osobę, więc masz do niej współczucie.”