Jasniejszy światopogląd Freddie'ego Gibbsa i Madliba na 'Bandana'

Pięć lat po tym, jak Freddie Gibbs i Madlib wydali Piñata, wzbijając street rap na nowy poziom, duet szeroko znany ze swojego hipnotyzującego spektaklu filmowego przynosi Bandana, zarówno jako towarzyszącą część, jak i kontynuację. Ten drugi album otwiera ich specjalność klaustrofobicznego coke rapu, prezentując jaśniejsze spojrzenie na świat, nawet jeśli waga problemów pozostała spora. Biorąc pod uwagę szczególnie trajektorię Gibbsa, to jasne spojrzenie jest uzasadnione: Po wykorzystaniu sukcesu Piñata do międzynarodowego tournée — szybko po czym nastąpiło wydanie Shadow of a Doubt — oskarżenia o napaść seksualną doprowadziły Gibbsa do aresztu w Austrii w 2016 roku, chociaż został całkowicie uniewinniony po kilku miesiącach. Incydent ten złamał jego impet i kreatywny duch; zniknął z publiki na prawie rok, a Bandana to jego czwarty album od powrotu w marcu 2017 roku.

Jeśli ktoś miał trudności z przełknięciem poprzednich dzieł Gibbsa, Bandana na pewno nie jest dla osób o słabych nerwach, bez względu na to, jak rozkoszne są wybory Madliba dla ucha. Ten album to zwycięski okrążenie po tym, jak kierowca prawie siedem razy wypadał z toru zanim w ogóle do niego dojechał. W najlepszym dniu Gibbs jest najbardziej złośliwym zwycięzcą z najszczerszym uśmiechem: nie przepuszcza okazji, aby chlubić się swoimi sukcesami, ale nie bez każdego skomplikowanego przypomnienia o tym, co poświęcił, aby je osiągnąć. Konsekwencje jego antybohaterstwa są kwestią optyki, ale klasa jego pióra nie podlega dyskusji: spryskuje najokrutniejsze szczegóły z półautomatycznym tempem, elegancko popychając słuchacza przez każdą kuchnię, strzelaninę i zagraniczne ménage, które pamięta. Żadna szczegóła nie wydaje się ulotna, zwłaszcza jego porażki. Śmierć wciąż się kręci. Rodziny członkowie padają martwi obok Gangsta Kane. Wspomina nawet ultimatum swojej kobiety po tym, jak złapano go z inną kobietą. Podczas gdy Gibbs nigdy nie spieszył się z detalami, Bandana pokazuje Gibbsa w pełnej, surowej formie: złoczyńcę, traumatizowanego i zniesmaczonego niesprawiedliwością.

Jak zwykle, instrumentacja Madliba jest osobnym charakterem: próbki Bandana często otaczają słuchacza, zostawiając całe kawałki oryginalnych nagrań, aby grały dalej, rozległe i emocjonalne, by określić, jaki nastrój Gibbs próbuje dopasować. To jednocześnie ponadczasowe i współczesne, bez kompromisów ani wyborów estetycznych. “Half Manne Half Cocaine” natychmiast destyluje tę równowagę: Madlib oddaje się nowoczesnym trapowym sensacjom, aby zyskać zwinność Gibbsa do przebić się, zanim bicie zmienia się w gromowy zryw mrocznej gitary. Gdy piosenki zmieniają się i szarpią, nic nie wydaje się wymuszone, a ciągłość pozostaje nienaruszona, gdy Bandana płynie przez to, co wydaje się dwoma ruchami: pierwsi ukazyją Gibbsa surowego przez przeciwstawienie jego ponurych treści z jasnym optymizmem brzmieniowym, podczas gdy druga połowa jest bardziej nawiedzana, gdy Gibbs pozwala sobie na odkrycie prawd, z którymi musiał się zmierzyć. Kiedy treści wydają się powtarzalne w temacie, a nie w wykonaniu, misterna piękno wysiłków Madliba często zagraża wybić Gibbsa z cienia. Na szczęście, nie ma elementu, który byłby na tyle zmęczony lub brakujący, aby jedna strona tandemu przewyższała drugą.

Skromna lista funkcji utrzymuje Gibbsa w pełnej kontroli nad olimpijskimi cechami rapu Bandana; jasne jest, że zmęczył się długotrwałym wykluczeniem z rozmów o najlepszych, chociaż nie pójdzie daleko, aby to pokazać. Pokazuje to najbardziej, gdy pojawiają się jego koledzy weterani: skupiony duet Pusha T i Killer Mike okazuje się potężnym dodatkiem do “Palmolive.” Kamienna twarz Andersona .Paaka zdobi “Giannis” refleksyjny przegląd, który odpowiada Gibbsowi z perspektywy, której nie mógł dotknąć. To prawdziwa przyjemność słyszeć światowe przemyślenia Yasiin Bey i Black Thought na “Education,” obaj badają światowe choroby, aby Gibbs mógł nimi płonąć, wiedząc, że nie może pozwolić sobie na kradzież piosenki. (I tego nie robi.) Ostatni utwór, i wiele z tylnej części Bandana, wnosi nową polityczną wagę do wszechświata MadGibbs, co nie tylko czyni MC bardziej potężnym i wyrazistym, ale także jeszcze bardziej humanizuje jego sprzeczną naturę. Gibbs od dawna jest człowiekiem zasad, ale wyłania się z drugiego końca Bandana jako wytrawiony wojownik, który tak szybko przetnie cię, jak heroinę, ale wydaje się szczerze zainteresowany pozostawieniem przeszłości za sobą. (Anty-szczepionkowe wersy są... dziwne.)

Biorąc pod uwagę wysoki standard spójności Gibbsa, płyta tak piękna i satysfakcjonująca jak Bandana nie jest prawdopodobna, aby zaskoczyć kogokolwiek, kto jest zaznajomiony z progiem jakości, który MadGibbs utrzymuje. Obaj mężczyźni wciąż ubijają garnka, aż znajdą złoto, a energia złotego medalu jest wyczuwalna. Madlib ostatnio wyraził pragnienie utrzymania tej energii przez kolejne dwie dekady, jeśli Gibbs zechce to zrobić. Jeśli hip-hop nadal będzie zrzucał ageizm swoich limitów czasowych na to, jak długo ktoś może być na topie, Gibbs pasuje do profilu idealnego kandydata: 37-latek, który wciąż czuje się daleko od swojego sufitu, dostarczając nam emocji w sposób, który jego rówieśnicy i poprzednicy mogą tylko marzyć o emulowaniu.