Flume odbudowuje się z 'Palaces'

Harley Streten, lepiej znany jako Flume, był pionierem i pomógł spopularyzować ery muzyki elektronicznej z wczesnych lat 2010. Od momentu wydania swojego debiutanckiego albumu o tym samym tytule w 2012 roku, wszystkie oczy zwróciły się na jego niekonwencjonalne brzmienie. Brak ciężkiego basu i pełne nieregularnych, podnoszących na duchu pulsów syntezatorów i przyciętych wokali, był pierwszym znakiem tego, co mógł stworzyć, i uczyniło jego nazwisko synonimem rosnącego gatunku future bass. Jego kolejny solowy album, Skin, nadal przesuwał granice, jednocześnie zachowując mainstreamowy urok i wygrał nagrodę za najlepszy album dance/electronic w Grammy Awards w 2017 roku.

Wśród zgiełku życia w mieście i ciągłych tras koncertowych, które towarzyszyły szybkiemu sukcesowi Stretena w młodym wieku, zmagał się również z lękiem i samoleczeniem alkoholem. W obliczu tych presji i dla własnego dobrobytu, postanowił wrócić do swoich korzeni i wrócił do Australii, gdzie znalazł swoją muzę do Palaces przez spokój północnych rzek. Najnowszy album Stretena, choć wciąż zachowujący wszystkie techniczne cechy, które wyróżniły go na scenie, umieszcza go w innej przestrzeni psychicznej niż jego wcześniejsze wydawnictwa.

Od początkujących nut w „Highest Building”, które wprowadzają Palaces, od razu widać, że album przyjmuje wyższe podejście od jego poprzednich prac, gdy wydłużone nuty niemal perfekcyjnie łączą się z autotunedowymi akcentami wokali Oklou. Ta podnosząca na duchu jakość przekłada się na utwory takie jak „Jasper's Song”, w których Streten pokazuje swoje organiczne talenty muzyczne w formie lekko zniekształconych akordów fortepianu, podczas gdy kaskada strun dodaje wcześniej niespotykany niebiański aspekt do jego muzyki. Podobnie, eponimiczny utwór „Palaces” z udziałem Damona Albarna rozkwita poprzez skrupulatne włączenie naturalnych elementów, które zainspirowały go na samym początku, z ptakami świergotającymi przez cały utwór. To piękny utwór, który podkreśla korzyści mentalne i twórcze, jakie Streten zyskał, wracając do Australii na początku pandemii. Utwór również przyjmuje bardziej tradycyjne podejście w kontekście dyskografii Flume, korzystając z break beats w jednolity sposób zamiast zwykłego starcia.

Przechodząc do singli albumu, „Say Nothing”, „Escape”, „Hollow” i „Sirens” (który zawiera gościnny występ Caroline Polachek), najbardziej przypominają one urok albumu Skin z 2016 roku. W rzeczywistości, to w utworach z wokalem Streten rezygnuje z bardzo eksperymentalnych brzmień — jak w jego ostatnim wydaniu, mixtape Hi This Is Flume — i skłania się bardziej w stronę popu, pozwalając wokalistom kierować muzyką, podczas gdy jego produkcja ją uzupełnia.

Mimo to, eksperymentalne kakofonie są obecne w utworach takich jak „DHLC” i „Get U” i to w tych utworach Streten radzi sobie najlepiej — gdzie muzyka odnajduje swoją surową siłę, nie będąc związana z okolicznościami, przez które Streten musiał przejść, aby to osiągnąć w poprzednich albumach i utworach. To także podczas takich momentów, gdzie wpływ zmarłej SOPHIE i jej hyperpop promieniuje.

Mimo że sama natura ma napędzać muzykę, nieco brakuje jej spójnego, nadrzędnego brzmienia. Niemniej jednak, Palaces ukazuje Stretena w jego najbardziej naturalnym stanie i w zgodzie ze sobą jako artystą. Nawet bez spójności, album szczyci się różnorodnością i solidnym obrazem rozwoju Stretena, gdzie jako słuchacze możemy odkryć coś zupełnie innego niż wszystko, co wcześniej wydał jako Flume.