Starożytny, Futurystyczny, Niesamowity Magnum Opus FKA twigs

Ułóż okładki wszystkich dotychczasowych prac FKA twigs — singli, EP-ów, albumów — w rzędzie, a zobaczysz jej twarz i ciało w różnych stopniach manipulacji: pocięte, przycięte, pomalowane, przekształcone, ozdobione. W rzeczywistości zobaczysz ten wizualny motyw rozproszony w jej teledyskach i występach na żywo, nad którymi ma duży artystyczny nadzór.

Obrazy z kariery twigs to szokujące przyspieszenie wielowiekowej tradycji w sztuce (najczęściej feministycznej), która łączy piękne wyrażenia ludzkości z groteskowym, uncanny. Dla twigs — dźwiękowo, wokalnie, wizualnie — naturalna forma ludzka to tylko zabawka. Żadne inne obrazy nie mogłyby lepiej pasować do dyskografii, która przekształca osobiste doświadczenia („Wszystkie piosenki, które piszę, są autobiograficzne,” mówi Apple Music) w nieziemską burzę uncanny, futurystycznych bitów klubowych, avant-popowych ryzyk i nielimitowanych występów wokalnych na poziomie Kate Bush i Bjork. Do tej pory, gestalt twigs tworzy nieustannie oszałamiający, wymagający obraz. Ale MAGDALENE to następny poziom.

Wychowana w kościele katolickim, czerpie z muzyki gregoriańskiej i średniowiecznej muzyki kościelnej oraz angażuje takich artystów jak Nicolas Jaar, Skrillex, Daniel Lopatin i benny blanco (wraz z samą twigs) w produkcję, aby stworzyć świat zarówno starożytny, jak i futurystyczny, który w jednym oddechu przekształca historię niezrozumianej postaci biblijnej („mary magdalene”), a w następnym nawiązuje do depresji masturbacyjnej („daybed”). Z jednej strony jest to przesiąknięte narracjami o walce i kwestionowaniu — twigs przeżyła publicznie kontrolowany związek i rozstanie, a także bolesną chorobę podczas pisania albumu — ale całościowo, MAGDALENE pozostawia smak wzrostu i siły. „Dla mężczyzny, który potrafi kierować się swoim sercem / I stanąć w mojej świętej przestrzeni,” żąda w swojej współpracy z Future, „holy terrain.”

Szczytem albumu — i jedną z najlepszych piosenek dekady — pozostaje pierwszy singiel, i finał albumu „cellophane.” Sam występ wokalny, kontrolowane echo barwy osoby próbującej wyrazić swoje zdanie na skraju płaczu, gryzie, tnie i błaga. W teledysku dziwnie tańczy na rurze w występie, który jest jednocześnie szczery i parodią samego siebie. Jest to idealne przedstawienie MAGDALENE jako całości: technicznie oszałamiająca medytacja owinięta w absurd, który wydaje się dziwnie normalny obok bezwzględnie bolesnego występu istnienia, który album stara się (i odnosi sukces) uchwycić.