Smutek, wolność i katharsis w 'Some Rap Songs' Earla Sweatshirta

Some Rap Songs, trzeci album Thebe Kgositsile, aka Earl Sweatshirt, rozpoczyna się frazą „niedokładne słowa”: manifestem ustępującym miejsca pierwszemu kawałkowi soul loopu i naszemu zmęczonemu narratorowi, jak zawsze zamyślonemu, lecz zwycięskiemu w swej grozie, jakby zanurzał się w sobie i wreszcie wyszedł na nieznane brzegi. W tym życiu można przewidzieć moment na horyzoncie, kiedy znowu będą się topić; Earl, którego teraz spotykamy, prawie cztery lata od jego poprzedniego albumu, wie to z pewnością. Nasza walka z żałobą i ulgą pochodzi z ceny biletu. Ale akceptując te słowa jako niedokładne próby, znajduje wolność i buduje dom. Te 24 minuty początkowo miały być gałązką oliwną wyciągniętą do jego zmarłego ojca, znanego poety Keorapetse Kgositsile, który odszedł w styczniu tego roku, nie usłyszawszy albumu. To bolesny, potępiający stereotyp: nadszarpnięte relacje ojca i syna, zamiary tego drugiego, by rozpocząć nowy rozdział, przerywane przez nieuchronną śmierć, pojednanie nigdy nieodnalezione w naszym życiu.

Biorąc pod uwagę krajobraz, do którego powrócił, Earl Sweatshirt ma luksus czasu: coraz bardziej rzadki przywilej, przyznawany tylko coraz bardziej malejącej garstce muzyków — szczególnie artystów hip-hopowych — w erze algorytmicznej. Mówi, co ma do powiedzenia, usuwa się z pola sławy, i wraca, kiedy ma coś do powiedzenia; wygląda na to, że czasy nakazują odwrotność: być wszędzie, bez względu na to, co mówisz lub robisz. Some Rap Songs bawi się czasem swoją zwięzłością, pakując emocjonalny ciężar Earla w zwarte przestrzenie. Piosenki pojawiają się, mówią głośno i znikają. Praktycznie brak refrenów, prawie żadnych 808 — tylko wersy w krainie kawałków, pętli i zniekształconych częstotliwości. Gdzie Earl słynął z zawziętych stylów swej młodości, często obarczonych niesmacznymi i wręcz brutalnymi treściami, zamienił fantazję na gęsto autobiograficzną, nie ukrywając swojej historii za wielosłowiem. Widać małe rzeczy: Raz mówi „dziwka” na tym albumie. Dziękuje czarnoskórym kobietom, zwracając się do czarnoskórych kobiet w jego życiu w wielu momentach. Przypomina sobie wspomnienia matki z nowej perspektywy, już nie zakorzenionej w urazie. Jeśli ktokolwiek słyszał jego kolekcję przypadkowych utworów z poprzednich lat — zwłaszcza „Balance” z Knxwledge i samodzielnie wyprodukowane „solace” i „Wind in My Sails” — Earl zostawił ślady na drodze do w pełni zrealizowanego MC, którym stał się na SRS. Jest bezpośrednim, mocnym raperem, zmęczonym życiem i zafascynowanym śmiercią, zapewniającym słuchaczowi dostęp do przyziemnych prawd, które odkrył, oraz groteskowego charakteru bólu, do którego nie zasługujemy.

Dźwiękowo, Earl zajmuje się większością produkcji, jednocześnie korzystając z talentów wschodzących postaci nowojorskiego undergroundu, by uzupełnić tę wizję: Black Noi$e, Ade Hakim (z sLUms), skater Sage Elsesser (rapujący jako Navy Blue) i urodzony w Detroit, częsty współpracownik Denmark Vessey. Istnieje również skarbnica wpływów, które nie są przypisane, ale wymieniane z nazwiska, głównie raperów MIKE i Mach-Hommy: pierwszy uznając Earla za ogromny wpływ aż po sposób, w jaki dostarcza swoje wersy, drugi angażujący Earla do produkcji jego wydania z 2017 roku Fete Des Morts AKA Dia De Los Muertos. Podłączenie do Wschodniego Wybrzeża sprawia, że SRS jest ćwiczeniem młodego OG w dialogu ze swoimi wpływami w czasie rzeczywistym, kanałem szacunku zamiast sępiego zamiaru. Wszystkie te odciski mówiły o Jilli, Madlibie, DOOMie i wielkich, którzy utorowali drogę dla dziwacznego świata Earla. To ponowna inwestycja w intencje archiwizatora sampli, zachowanego czarnej muzyki i czarniejszych wspomnień, kanały staromodne, aby komunikować się przez podział. Sample przewijają się w czasie, przeplatając się z wersami Earla i krzycząc w pustkę. Nie szukaj dalej niż Earl przeplatany swoją matką Cheryl Harris w przemówieniu ze swoim wierszem ojca w „Playing Possum,” a następnie kończący SRS samplując swojego zmarłego wujka Hugh Masekelę w finale „Riot!” jako prawdziwe pożegnanie.

Mimo iż jest mocno zakorzeniony w rodowodzie podziemnych dziwności, nieładne, choć wygodnie, jest nazywanie stylu produkcji „wymagającym”, jako Earl zbliża je do głównej sceny. Faktycznie, zasięg SRS daje możliwość nowemu Nowemu Jorku i radykalnym czarnym dzieciom, przeszukującym Bandcamp na całym świecie, zrobienie postępów w większej rozmowie, gdy podziemie napotyka na coraz większe duszenie, mimo że nowe granice dostępu obiecano nam z internetem. Odkładając to na bok, SRS nie jest wydaniem zmartwionym, kiedy nadejdzie rewolucja, albo oczekiwaniem klasycznej pracy, gdy świat nalegał, aby Earl powrócił z żałoby. Jak to kiedyś powiedział jego przyjaciel Vince Staples w teraz już słynnym „Burgundy”: „Nie obchodzi nikogo, jak się czujesz, chcemy rapsów, sukinsynu. Rapsy.” I w roku, w którym stracił ojca, wujka i najlepszego przyjaciela, późnego Malcolma „Mac Millera” McCormicka, Earl dał nam właśnie to: rapsy. W czasach, kiedy nikt nie chce słuchać tych bzdur, dopóki nie przysięgają, że chcą tych bzdur słuchać. Nic dopasowane do radia, playlisty, czy odpady FREE EARL. To udokumentowany proces przez niedokładne słowa: próby uzdrowienia, paranoi, katharsis, przetrwania. Gdy zmaga się ze sobą, zostajemy oswojeni z artefaktami rówieśnika, który pokazuje swoje rany, nawet jeśli oznacza to, że nigdy nie będzie miał szansy ich zamknąć. Szczerzy jak zawsze, wrażliwi jak zawsze i świadectwo ukończenia pracy, gdy nadejdzie czas.