„Slime Language“ to pierwsza płyta A&R Young Thuga

Slime Language to dzieło dla wtajemniczonych, nawróconych; według tej miary, ta kompilacja Young Thug + Young Stoner Life Records jest rite-of-passage dla Thuga, który wciąż pozostaje kilka kroków za kolejnym Wielkim Momentem, który catapultowałby go tam, gdzie powinien być. Chociaż Thug spędził kilka lat na byciu krytycznym ulubieńcem — innowatorem stąpającym po każdej uznawanej za zdradziecką tonacji i fakturze — dawno już odnotował sukces, a mimo to pozostaje stałym niedostatecznym wykonawcą według surowych danych z list przebojów. Niezależnie od problemów z wytwórniami, singli, które nie były promowane, czy większych projektów pozostawionych na pastwę losu, nazwisko Young Thug wciąż trwa jako świadectwo jego żarłocznej produkcji oraz wszechstronności, która utrzymuje go na czołowej pozycji w mainstreamowym rapie. Nie ma już wiele do udowodnienia, poza albumem wysoko notowanym na Billboardzie lub niezaprzeczalnym przebojem ogólnokrajowym, ale ten 15-śladkowy zestaw daje nam najbardziej skoncentrowane i odświeżające występy Thuga, jakie słyszeliśmy w ostatniej pamięci.

Nikt nie powinien zapominać o Slime Language w kanonie Thugowego idola Lil Wayne'a, kompilacje Young Money pełniąc rolę dziwacznych, przesadzonych zapychaczy pomiędzy ponurymi latami jego katalogu po Carter III. (A nawet wtedy, oboz Young Money wydobył „BedRock” i „Every Girl” z eteru). Pierwsza próba Thuga za sterami A&R nie brzmi jak ostatnia deska ratunku ani przypadkowy manewr dla zachowania znaczenia: Tutaj Thug prowadzi przez większość utworów, pozostawiając wiele miejsca dla jego kolegów z YSL, aby zabłysnęli (slime?). Od samego początku widać, że Jeffery, na szczęście, nie stracił kroku: Przechodzi przez kolejną kolorową paletę, kierowaną głównie przez Wheezy i Keyyz, wyginając swoje nadprzyrodzone wokale, aby bezlitośnie zmusić jakiekolwiek instrumentalne do poddania się.

Jest oczywiste, że Thug nie ma nic do ugrania, ale co z klikiem YSL? Przez większość czasu korzystają z kierowanej przez Thuga okazji, aby brzmieć… jak Thug, obok Thuga. Zobacz Gunna: obecnego lidera YSL, pojawiającego się na jednej czwartej albumu. Od trzech lat zdobywa popularność, a ten 2018 przyniósł mu świetne występy u boku takich artystów jak Travis Scott i Playboi Carti. Chociaż Thug jest tylko dwa lata starszy, Gunna jest bardziej stonowany, jego melodyjny flow consistently balansuje między tworzeniem własnej ścieżki a wpadaniem na ścieżkę swojego poprzednika. (Co ciekawe, przypomina to, jak wcześniejsza muzyka Young Thuga brzmiała jak nowa mutacja Lil Wayne'a.) Ta dynamika sprawia, że wyróżniający się „Chanel (Go Get It)”, prowadzony przez SinGrinch i Psymun, wydaje się dniem łańcuchowym Gunny, który wystrzeliwuje z iskrą i precyzją, która przyciągnęła masy w jego kierunku. Mimo to w następnych utworach „Dirty Shoes” i później „Chains Choking Me” Gunna niemal zlewa się z otoczeniem Thuga, stając się wokalnym kamuflażem w dziczy.

Choć można znaleźć wiele momentów do cieszenia się przez 50 minut czasu trwania, Slime Language cierpi na zbyt powszechny los większości albumów kompilacyjnych: będąc jednym montażem od poprawy. Nie jest całkowicie źle: Duke, często zapominany członek YSL, pojawia się za każdym razem, gdy jest wzywany, niezależnie od tego, jak niedoceniany i nieodzwierciedlający jest. Tracy T — pamiętasz „War Ready?” — przechodzi przez „Audemar” z charakterystyczną agresją, wspierany przez ekstatyczne adliby Thuga podżegające go. Nawet pojawienie się Jerriki Karlae w „U Ain’t Slime Enough” to mile widziana niespodzianka z większym potencjałem, niż się spodziewano. Poza tym, wszyscy inni albo próbują dorównać Thugowi swoją własną pantomimą, albo próbują drastycznie się odseparować, aż granice zagrażają katastrofą. Strick robi to w „STS”, Lil Keed robi to w „Goin’ Up”, HiDoraah powoli goni na swoich wystąpieniach, a dynamika Trap Boya Freddy'ego wcale nie pasuje do „January 1st”. Nadmiar trzeciego aktu staje się oczywisty po „Scoliosis”, kiedy projekt zapada w zamęt, a jego tył marnuje jakiekolwiek szanse na odkrycie, gdy bardziej odważne wybory dźwiękowe załamują się pod najłatwiejszym i 'resztkowym' materiałem. Łatwo przeszukać ten projekt lub przesłuchać go bezmyślnie, ale bez prawdziwych dźwiękowych lub tematycznych powrotów, które zakotwiczyłyby całą tę tkaninę, Slime Language staje się szybko zapomnianym pierwszym eksperymentem dla kuratorskiej tożsamości Thuga.