„Farm to Table” Bartees Strange jest wszystkim naraz

Kiedy Bartees Strange przejmuje rytm, nie oznacza to, że odpoczywa. To nigdy nie jest takie proste.

Nie możesz przewidzieć żadnego momentu na Farm to Table, drugim albumie Bartees: przepełnia go pewność siebie i niepokój, radość i schadenfreude, zmuszając do wstrząsu niemal za każdym razem, gdy poczujesz się komfortowo. Jedyną rzeczą, którą możesz zrobić, to cieszyć się tą podróżą. Przeplatany przede wszystkim jego głosem — czasami pełnym falsetem, innym razem ciepłym, zgrzytliwym barytonem — Farm to Table przeskakuje przez różne drogi straty, celebracji i pragnienia.

Farm to Table przesiąknięty jest potrzebą i sięga po przeszłe straty, nawet gdy pędzi naprzód. W otwierającym „Heavy Hearts” — którego wyważony początek jest wyraźnym odzwierciedleniem The National, których utwory Bartees długo coverował — martwi się o powtarzające się wzorce i utratę kogoś w tym procesie; „Mulholland Dr” zajmuje się stratą i śmiercią, skacząc między „Trudno mi to teraz przezwyciężyć / Bo w ogóle nie rozmawiamy ... Wiem, jak tracić” obok surowszego „Widziałem zakończenie, to wszystko widać na twojej twarzy i w twoich oczach / Widziałem, jak umieramy.” „Wretched” jest może najbezpośredniejsze w swoim pragnieniu: „Potrzebuję cię z powrotem w moim życiu” i „Moje życie wydaje się błędne bez ciebie” trzyma narratora w limbo. Jest też najprostsza linia na „Hennessy”: „Już nie rozmawiamy.”

Wśród widm śmierci i straty jest też pewna pompka: Bartees czasami rzuca złośliwymi, przechwalającymi się tekstami, a „Cosigns” początkowo wydaje się żyć w duchu bezpodstawnego, przechwalającego się rapu. Ale pozostanie w tym jednym kierunku nie byłoby w jego stylu, zbyt jednostajne: W miarę jak „Cosigns” się rozwija, staje się auto-interrogacją na temat sukcesu („Jak być spełnionym / Najtrudniej to wiedzieć”) i jego podatności. Chociaż Farm to Table skupia się na przyszłości, Bartees wytycza tę drogę naprzód, ciągle spoglądając wstecz.

Indie rock to po prostu baza, na której buduje, czasami z odwołaniami do emo z lat zerowych, glitchowych, wokalistów lub szybkoprocentowego popu. Nawet w ramach jednej piosenki może nastąpić dynamiczna zmiana; większość radości z Farm to Table jest w niespodziankach. „Wretched” przesuwa się z wolnego, pseudo-elektronicznego początku do zaskakującego, szaleńczego refrenu. I to nie dla szoku — zwrotki marinują wokół straty, smutnej i refleksyjnej, a refren jest jej rozliczeniem, w pełni i bez zahamowań.

Ogłuszające refreny Bartees’a mają na celu przekazanie punktu, dając jednocześnie przestrzeń na jego najbardziej bezpośrednie przesłania. W „Escape This Circus”, Bartees ostro krytykuje i bada systemowy rasizm. Na początku bluesowy, z twangiem folkowym i ostrymi tekstami („Urzednik mówi, żeby kupić trochę krypto / miał dziury w butach”), utwór wybucha punkowym brzmieniem, gdy te okrutne rzeczywistości osiągają szczyt z piszczącymi, zgrzytliwymi gitarami: „Dlatego naprawdę nie mogę się z wami zadawać.”

Podobną uwagę poświęca wyborom wokalnym, kształtując swoje afektacje w zgodzie z głównym gatunkiem utworu. W „Tours” — co mogłoby być piosenką nostalgii z Broadwayu — Bartees łączy delikatność z surowością, głos zgrzytliwy („Bo jestem twoim synem”) z nutami wydłużonymi w płynnym, prostym fingerpickingu. A potem w „Cosigns”, gdzie stosy pochwał i przemysłowe insy malują drogę do sukcesu (choć z pewnym niepokojem co do wspinaczki), decyduje się na nosowy rap.

Cała ta pompa może być trochę przytłaczająca. W końcu, gdy podejmujesz tak wiele wyborów i wypełniasz każdą chwilę taką oddaną uwagę, mogą zdarzyć się potknięcia. Mniej bombastyczne utwory, jak „Tours”, „Hold the Line” i „Hennessy”, oferują chwilę oddechu — oraz bardziej wyraźne tematy. 

„Hold the Line” jest szczególnie inspirowane tym, co mówiła córka George'a Floyda o morderstwie swojego ojca, zgodnie z informacjami prasowymi. Echo tej straty wydobywa się z zamglonej gitary elektrycznej i jego bezwysiłkowego wokalu: skręca nutę i wyciska ją. Trzymać linię oznacza nie ulegać presji po trudnym wydarzeniu: „Hold the Line” służy równocześnie jako pomnik i przesłanie zmęczonego marszu naprzód.

Zakończenie wolniejszym utworem „Hennessy” jest relaksujące; lo-fi i brzęczące, może przenieść cię prosto do studia, a w miarę jak postępuje, do baru — gdy do akcji wchodzi fortepian, wokalista staje się soulowy i jazzowy, a nachodzące się głosy nadają duchowego, chóralnego klimatu. Zróżnicowane linie i ogólny luz utrzymują numer na luzie. To jak pokój pełen przyjaciół, którzy śpiewają razem po raz pierwszy, zanim utworzą ten zwycięski zespół. A po albumie wypełnionym stratą — domu, miłości — wydaje się, że jest to oczyszczenie i zjednoczenie.

Pojawia się pytanie, jak ta kakofonia — utwory wolne i szybkie, oraz te, które przeskakują między nimi co do sekundy — wszystkie pasują do siebie. Przede wszystkim możemy zaufać Barteesowi: wyraźnie jest pewny, że tak jest.