Popiół i napięcie w bezruchu

Nicolás Jaar to człowiek wielu talentów, ale przede wszystkim wybitny producent. Cenizas nie jest jego pierwszym projektem w tym roku - w lutym wydał swój drugi projekt pod aliasem Against All Logic, 2017-2019. Projekt zrezygnował z dysko-soulowych elektronicznych brzmień swojego poprzednika (2012-2017) na rzecz ciemniejszego, dymnego techno. Wśród tego wszystkiego, mocno przyczynił się do produkcji arcydzieła FKA Twigs z zeszłego roku, MAGDALENE. Najnowszym dodatkiem do jego płodnej twórczości jest jego pierwszy album pod własnym nazwiskiem od czterech lat, Cenizas.

Album od Jaara, pod jego własnym nazwiskiem, jest zupełnie innym zjawiskiem niż jego projekty poboczne. Są one poważne w tonie, trudne do przewidzenia i często cichsze. Urokliwa indie jakość czegoś takiego jak "Heart" z Psychic (wspólny projekt Nico i jego kolegi z zespołu Dave'a Harringtona, wydany w 2013 roku pod nazwą DARKSIDE) czy nieodparty groove czegoś takiego jak "This Old House Is All That I Have" z 2012-2017 nie ma tu miejsca. Zamiast tego, Jaar traktuje Cenizas jako okazję do zanurzenia się w bezruchu oraz do wykorzystania żalu, strachu, chaosu i niepokoju, które bulgocą pod powierzchnią wymuszonego spokoju.

Cenizas otwiera utwór "Vanish." To ambientowa konstrukcja z instrumentów dętych, napiętej, ale łagodnej muzyki i upiornej, minimalistycznej linii basowej. W doskonałej harmonii te elementy powoli tańczą wokół siebie, aż przestają. Po chwili, Jaar woła w kółko: "Powiedz, że wracasz." To harmonia jak żadna inna od Jaara - w równym stopniu bujna, piękna i przerażająca.

Album utrzymuje podstawowe napięcie od samego początku do końca. Przybiera ono formę dronów, linii basowych, padów i innych elementów, które działają niemal wyłącznie w najniższych częstotliwościach, jakie mogą, nie poświęcając tekstury. Te komponenty nigdy nie występują w wyraźnej klarowności miksu ani nie działają jako prowadzące instrumenty, ale mają wyjątkowy sposób na ciągłe dyktowanie nastroju i kierunku każdej piosenki.

Ponury, ale spokojny fortepian w utworze "Garden" wydaje się być momentem ukojenia. To chwila do refleksji, kiedy bezruch nie jest tak przytłaczający i wywołujący niepokój. Aż znowu, lekko złowieszcze, ambientowe pady wkradają się w kompozycję i przypominają mi o dyskomforcie w samotności, o strachu przed bezruchem. Jak w zegarku, powrót napięcia eroduje i całkowicie rozpuszcza wszelką wygodę i stabilność, jaką było w fortepianie, który prowadził. Wszystko się rozpada, echo zamienia się w papkę, gdy od czasu do czasu fałszywa nuta zagłębia słuchacza w izolację przez dysonans.

W utworze "Gocce" Jaar odsłania niezwykle emocjonalny kawałek. Dwu-tonowa linia basowa tyka pod powierzchnią jak niecny zegar, podczas gdy olśniewające, szybkie i efektowne klawisze stają się jednym z pierwszych instrumentów na płycie, który patrzy słuchaczowi w twarz. To naprawdę hipnotyczne i przyciąga słuchacza, jakby był ofiarą, która wpadła w pułapkę przebiegłego drapieżnika.

Wydaje się być anomalny, sonicznie mówiąc, utwór "Faith Made Of Silk" zamyka Cenizas. Napięcie, które prowadziło album do tego momentu, jest wyraźnie nieobecne, a zamiast tego, syntetyzator i okazjonalny organ przejmują kontrolę z nieprzerwanymi bębnami, które potykają się, jakby uciekały od napięcia, które trwało przez cały czas. Większość z nas nie znalazła sposobu na radzenie sobie z emocjami izolacji, poza tym, aby brać rzeczy dzień za dniem, moment za momentem, ale może "Faith Made Of Silk" - jedyny utwór na albumie, który ucieka od niepewności w bezruchu Cenizas - sugeruje rozwiązanie. Kiedy wydaje się, że "nie ma dokąd spojrzeć" z powodu bezruchu, utwór ucieka tylko wtedy, gdy "rozejrzy się wokół i w przód."