Wprowadzenie do Louisa Primy

Faktem jest, że nawet bez tego elementu sztuczki na wykresach, Louis Prima miałby już całkiem długą i imponującą karierę. Urodził się w Nowym Orleanie w 1910 roku, założył swoją pierwszą kapelę jako nastolatek i nagrał swoje pierwsze utwory, pod nazwą Louis Prima and His New Orleans Gang, w 1934 roku. Zespół ten miał w składzie legendarną klarnecistkę Pee Wee Russella i grał połączenie dixielandu i swingu; mieli krajowy hit z utworem "The Lady In Red." W 1936 roku, Prima napisał i nagrał "Sing, Sing, Sing," który stał się jednym z jego sztandarowych utworów i popularnym kawałkiem repertuaru dla wielu innych artystów w erze swingu i big bandu, najbardziej znane z nich to Benny Goodman.

Kontynuował pracę przez lata czterdzieste, poszerzając swój zespół do big bandu i stając się głównym artystą. Styl Primy był dziki i hałaśliwy, łącząc jazz i blues z włoskimi piosenkami miłosnymi i absurdalnymi nowościami takimi jak "Please No Squeeza Da Banana" oraz "Felicia No Capicia." Ale podczas gdy jego gruby akcent i błyskotliwa, skandalizująca persona mogła sprawić, że niektórzy słuchacze postrzegali go jako klauna, jego umiejętności trębacza były sprawą poważną. Prima grał czerwono-gorące solówki na tle mocno swingującej sekcji rytmicznej; jak jego śpiew i zachowanie na scenie, jego głos instrumentalny miał na celu utrzymanie publiczności w swoich rękach od początku do końca.

Na początku lat pięćdziesiątych kariera Primy była jednak na zjeździe. Niezłomny hazardzista i lubieżnik, płacił alimenty trzem byłym żonom i regularnie odwiedzał tor wyścigowy. Był w tragicznym stanie finansowym. Ale to miało się wkrótce zmienić.

W 1954 roku przyjął desperacką propozycję występu w lounge — mniejszym z dwóch pomieszczeń klubu — w kasynie Sahara w Las Vegas. Było ciężko; grali pięć pokazów w nocy, zaczynając o północy, a kończąc tuż przed 6 rano. Jego występ zawierał energicznego saksofonistę Sam Buterę jako swoistego hype mana, prowadzącego rockowy zespół jazzowy i jump blues, w skład którego wchodzili James Blount Jr. na puzonie, Willie McCumber na fortepianie, Jack Marshall na gitarze, Amato Rodrigues na basie i Bobby Morris na perkusji. Butera złożył zespół tak szybko, że nie miał nazwy aż do nocy otwarcia. Gdy Prima zapytał — na scenie — jak nazywa się grupa, szybko odpowiedział "Świadkowie," i ta nazwa się przyjęła. Dzięki wysokiej trębaczy Primy, głośnemu saksofonowi Butery, odważnemu puzonowi Blounta i mocno swingującym rytmom sekcji rytmicznej, ta muzyka gwarantowała, że pijana, hałaśliwa publiczność w kasynie wstała na nogi.

Trzecim punktem trójkąta była prawdopodobnie najważniejsza osoba. Piosenkarka Keely Smith była idealnym kontrastem dla błyskotliwego, dominującego na scenie Primy i Butery. Szczupła, o ostrych rysach młoda kobieta z dużymi oczami i uderzająco krótkimi grzywkami, stała całkowicie nieruchomo przy fortepianie, gdy nie śpiewała, często przewracając oczami na wybryki swoich kolegów z zespołu, ale nigdy nie pozwalała sobie na to, by wciągnęli ją w chaos. Miała 27 lat, Prima miał 45, a ona była jego czwartą żoną. (Rozwiodła się z nim w 1961 roku; ostatecznie był pięciokrotnie żonaty i miał sześcioro dzieci — pięć córek i syna.)

Prima podpisał kontrakt z Capitol Records, a kiedy występ stał się coraz bardziej popularny, nagrywał szereg albumów, z których wiele było na żywo i zawierało jego błazeńskie, wulgarne dowcipy oraz kiczowatą postać paisano obok świetnych utworów, które zacierały granice pomiędzy jump blues, jazzem z Nowego Orleanu a rock ’n’ rollem. Ponownie wykorzystał utwory, które nagrał lata wcześniej, takie jak "Sing, Sing, Sing"; dostarczał przesadzonych interpretacji standardów jazzowych, takich jak "That Old Black Magic" oraz "I’ve Got You Under My Skin"; i pozwolił Buterze wziąć mikrofon na wciągającym bluesie "There’ll Be No Next Time." Być może najlepiej znanym utworem Primy z tej ery była medley "Just A Gigolo" i "I Ain’t Got Nobody," która otworzyła jego pierwszy album studyjny Capitol, The Wildest! (interpunkcja zgodna z oryginałem). To był duży hit wówczas, i ponownie 30 lat później, gdy David Lee Roth zadebiutował poza Van Halen z doskonałym nowym nagraniem aranżacji Butery. The Wildest! zawierał również "Jump, Jive An’ Wail," które orchestry Brian Setzera nagrało ponownie w 1998 roku na potrzeby reklamy Gap. (W 2000 roku Butera powiedział Las Vegas Sun: „Pewnej nocy [Roth] przyszedł do mnie w Tropicana, gdzie występowałem. On i troje innych ludzi siedziało po mojej lewej stronie, a po pokazie przyszedł za kulisy i powiedział „Cześć, Sam.” Ja na to: „Kim jesteś?” On na to: „Jestem David Lee Roth.” Wiesz, co mu powiedziałem? „Daj mi moje pieniądze.” Odwrócił się i wyszedł. Ludzie z Gap? Nic za to nie dostałem. Być może dostałem trzysta do czterystu dolarów, och, i wysłali mi kupon, abym poszedł do sklepu po trzy pary spodni.”)

Subsekwentne albumy studyjne Primy w Capitol The Call Of The Wildest i Strictly Prima utrzymywały tę samą energię jak jego debiut w wytwórni. Cała rewizja ścigała się z Vegas do Hollywood przez dzień lub dwa, zwykle w czwartek z jakiegoś powodu, przelatywała przez sesję, a następnie wracała od razu do pracy. Albumy na żywo — Las Vegas Prima Style, The Wildest Show At Tahoe, Lake Tahoe Prima Style — były nagrywane późno w nocy, kiedy zarówno zespół, jak i publiczność byli zapewne gotowi na szaleństwa; inżynier Capitol, Jay Ranelucci, wspominał: „Ustawiliśmy sprzęt po pokazie o 2:30 w nocy, obok kontenera na śmieci w kuchni. Zapach był okropny.” Repertuar przeskakiwał między balladami (gdzie Smith śpiewała teksty prosto, a Prima dostarczał swoje linie w jakimś pierwotnym bełkotaniu) a gorącymi instrumentalami, które łączyły wyjącą muzykę jazzową z Nowego Orleanu i wściekły bebop.

Nagrania Primy z lat pięćdziesiątych i wczesnych lat sześćdziesiątych stanowiły niezwykły powrót dla faceta, który na początku dekady był na dnie. Miał kombinację surowego talentu muzycznego, wulgarnej charyzmy i oszałamiającego zespołu towarzyszącego — nie wspominając o Keely Smith, której stoicyzm, doskonale wymierzone wywracanie oczami i od czasu do czasu pełne wyśmiewanie swojego męża i jego kolegów oferowało idealną kontrę dla jego zmęczenia. W czasach, gdy rock 'n' roll był na fali wznoszącej, facet w późnych czterdziestych latach tworzył jedną z najdzikszych, najbardziej przesadzonych muzyków, jakie się dało znaleźć. A te nagrania zachowują każdy kawałek swojego uroku i energetycznej energii do dziś.