Trwałość winyli

Chociaż patrząc przez ten wąski pryzmat, świat zmienił się nie do poznania. Krajobraz muzyki konsumenckiej zmienił się tak ogromnie w ciągu tego stulecia, że stał się nie do rozpoznania. Sposoby, w jakie konsumujemy muzykę, formaty, w jakich jest dostępna, oraz sprzęt, którego używamy do jej odbioru (kiedy w ogóle korzystamy z dedykowanego sprzętu) są radykalnie i ożywczo inne od tego, co kiedyś było normą. Wśród tego, winyl trwa; kosmologiczna stała w świecie zmiennych. To taki wyjątek, że logiczne jest, by cofnąć się i zapytać: Dlaczego?

Chociaż popularność winylu była konsekwentna, motywacje związane z jego posiadaniem również się zmieniły. Kiedy kupiłem swój pierwszy gramofon w 2001 roku, miał on bardzo konkretny cel. Muzyka wydana przed 1992 rokiem była dostępna w ilościach, które dziś byłyby nie do pomyślenia i była bardzo tania. W świecie, w którym nie było żadnego rodzaju transmisji na żądanie, a duże wytwórnie dbały o to, aby ich marże na CD były jak najbardziej zdrowe, winyl był opłacalnym sposobem na dostęp do starszych materiałów. W 2001 roku nawet nie przeszło mi przez myśl kupowanie nowych płyt. Winyl miał swoją rolę do odegrania i spełniał ją bardzo efektywnie, ale wspierał CD, a nie je zastępował.

Dzieje się tak dlatego, że CD były wszechobecne. Na przełomie wieku proces, w jaki mogłyby one zostać zastąpione, był dostępny w embrionalnej formie, ale można by rozsądnie argumentować, że ani jakość ani wygoda nie zostały jeszcze osiągnięte. Sposób, w jaki CD reprezentowały połączenie obu tych elementów, jest czymś, co streaming dopiero co przewyższył. Działo się to w twoim samochodzie, ale ta sama płyta mogła być używana w domu z doskonałymi rezultatami (a używam „doskonałych” bez ironii; jakkolwiek kocham płyty, nie mam nic przeciwko temu, by powiedzieć, że naprawdę dobrze zmasterowany CD nadal potrafi zachwycić). Było całkowicie logiczne, że podstawowy system audio z 2001 roku oparty był na CD.

Co ważne, zanim porównamy i zestawimy to z dzisiejszym dniem, należy wspomnieć, że były pewne kroki pośrednie, które „prawdziwi” Millenialsi doświadczyli bardziej bezpośrednio. W połowie naszego 20-letniego ujęcia, stan rzeczy miał kilka cech wspólnych z 2001 rokiem i inne bardziej podobne do teraz. Nowy winyl stanowił znacznie większą część przyciągania do analogu, a bezcenną korzyścią, którą cieszyliśmy się do tego momentu, było to, że mogliśmy korzystać z transmisji, aby zdecydować, czy warto kupić płytę, zanim to zrobimy.

Streaming (a przed nim boom iTunes i piractwa) zmienił znacznie sposób, w jaki wiele osób postrzegało winyl pod kątem jakości — a jako osoba, która pracowała w przemyśle audio przed, w trakcie i po wczesnym okresie streamingu i teraz w teraźniejszości, stworzyło to fascynującą anomalię. Istnieje grupa ludzi na całym świecie, których formacyjna relacja z dźwiękiem (i wideo, a także w pewnym zakresie, szerszym internetem) miała miejsce w okresie unikalnych ograniczeń. Mieli dostęp do ogromnych ilości muzyki, ale w skompresowanej formie i często za pośrednictwem umów na dane, które nie wytrzymywałyby intensywnego użytkowania w ruchu. Zbyt ambitne przechowywanie treści offline szybko stało się problemem z ograniczoną pojemnością pamięci urządzeń tamtego czasu.

Dla tej grupy ludzi, z których wielu można by uznać za „szczytowych Millenialsów”, winyl był najwyższej jakości medium interesującym. Mieli niewielkie zainteresowanie lub sympatię do formatu CD, a chociaż cyfra była ważnym komponentem ich słuchania, była to forma, która wspierała wygodę, a nie absolutnie efektywność. Płyty były ponownie coraz szerzej dostępne, a nawet dość podstawowe zestawy przewyższały Spotify. Ludzie w tej kohorty różnią się w podejściu, praktykach słuchania, a często także sprzętem, który posiadają, w porównaniu do pokolenia przed nimi (do którego w tym przypadku zaliczam siebie) oraz pokolenia po nich.

Ta różnica jest moim zdaniem bardziej wyraźna w odniesieniu do pokolenia Z, ponieważ, podczas gdy znam się na skompresowanej cyfrowej muzyce, wciąż stanowiła ona ogromną część mojego słuchania przez wiele lat. Moje kontakty z pokoleniem Z wprowadzają mnie w świat osób niezwykle wyluzowanych w kwestii jakości. I czemu nie? Ponownie znalazłem się w sytuacji, w której najwygodniejsza opcja — streaming na żądanie — jest ponownie niezwykle wysokiej jakości opcją, wspieraną przez prędkości pobierania, limity danych i pojemności pamięci o ogromnie większych możliwościach. Trudno to przecenić. Przypadkowo pierwsze cyfrowe domowe sprzęty audio zdolne do odtwarzania materiałów 24/96kHz zadebiutowały w 1996 roku (ogólnie uznawanym za pierwszy rok urodzin pokolenia Z) w cenie 12 000 dolarów. Przesuwając się do teraźniejszości, znaczące części Apple Music są dostępne w tej rozdzielczości lub wyższej za 10 dolarów miesięcznie. Nie było nigdy takiej demokratyzacji jakości w audio jak obecnie.

Więc, w świecie, w którym możesz słuchać praktycznie wszystkiego, co chcesz, w doskonałej jakości cyfrowej, dlaczego winyl trwa? Co ważniejsze, dlaczego przyciąga część słuchaczy pokolenia Z? Relacja nowych przybyłych z winylem jest z konieczności inna niż ta, którą miałem; istnieją dość niewygodne paralele z rynkiem nieruchomości, w którym ja i moi współczesni rozkopaliśmy te interesujące stare płyty po świetnych cenach wiele lat temu i nie mamy zamiaru ich sprzedawać. Nadal można znaleźć okazje, ale są one znacznie trudniejsze do znalezienia niż kiedyś. Argument logicznej okazji winylu jest ograniczony, podobnie jak argument dotyczący tego, jak analog reprezentuje najlepszą możliwą jakość.

Część nieprzerwanego zainteresowania może być przypisana naturze, w jaki sposób odnosimy się do płyt i gramofonów. Wiele lat temu młodszy i mniej odległy ode mnie napisałem o tym zjawisku oraz fundamentalnej satysfakcji posiadania winylu jako medium do używania, która wciąż odgrywa rolę w decyzjach, jakie ludzie podejmują, czy chcą się w to zaangażować. Istnieje również bardziej prozaiczne zainteresowanie oparte na tym, że winyl jest dość wolny od normalnych zasad deprecjacji i przestarzałości. Większość innych rzeczy, które posiadamy, ma teraz ograniczoną żywotność i traci swoją wartość w coś pomiędzy eleganckim łukiem a pionowym spadkiem, a brak tego w przypadku winylu jest niezwykle satysfakcjonujący.

Myślę, że główną atrakcją są teraz same płyty. Winyl zawsze był pięknym medium, ale przy większym skupieniu na nowym materiale, estetyka samych płyt nigdy nie była bardziej rozwinięta niż teraz (to zresztą również stoi za powrotem kaset; formatu, z którym dorastałem i którego ożywienie zarówno mnie czaruje, jak i jest w dużej mierze niezrozumiałe). Bez kompromisów w zakresie wydajności, jaką można z niej uzyskać, winyl częściowo przekształcił się w nową rolę, będąc zarówno medium przekazu, jak i artystycznym. W rywalizacji między zakupem kolekcji albumów a NFT z wizerunkiem smutnego małpki, które może być warte fortunę lub potencjalnie tyle samo, co każdy inny plik jpeg na twoim twardym dysku, płyty przeważają znacznie częściej.

W połączeniu z przepięknym sprzętem, jaki jest dostępny, rezultatem jest użyteczna sztuka; coś, co dostarcza na kilku różnych poziomach sensorycznych jednocześnie. Mogę przedstawić logiczne i trzeźwe argumenty, że dźwiękowa wydajność mojego najnowszego gramofonu na pewno uzasadnia wydanie sumy, o którą oświadczę, że “nie powiem”, by go zdobyć, ale nie sposób zaprzeczyć, że nie mam ochoty z przyjemnością obserwować, jak mój cyfrowy interfejs działa w ten sam sposób. Czy to oznacza, że w swojej najnowszej ewolucji „użytecznej sztuki” winyl odkrył sekret, by pozostawać aktualnym niezależnie od tego, co dzieje się w sferze cyfrowej? Może, a może nie. Ale fakt, że udało mu się zdobyć uznanie kolejnych pokoleń, które zgadzają się w niewielu innych kwestiach, na zawsze zmieniającym się tle, oznacza, że nie warto przeciwko niemu obstawiać.