Kowboj kosmiczny

Zrozumiałe jest, że komentarz pozostawił na Scottie duże wrażenie i od tamtej pory była świadoma swoich zdolności perswazyjnych. Jak tylko skończyła szkołę, wydała swój debiutancki album zatytułowany 'Torres' i natychmiast stała się młodą gwiazdą indie-rocka w trakcie kształtowania się. Jej drugi album, Sprinter z 2015 roku, został wydany przez Partisan Records — i był Recordem Miesiąca Essentials Vinyl Me, Please — a dla swojego trzeciego albumu, na który podpisała kontrakt z wytwórnią swoich marzeń, 4AD, w 2017 roku stworzyła Three Futures.

Scott nie była gwiazdą hal ani nie dominowała na listach przebojów, ale przez około pięć lat zarabiała solidne pieniądze ze swojej muzyki, co pozwoliło jej swobodnie unikać tłumienia swojego srebrnego języka.

„Byłam w trasie przez wiele lat, a bycie muzykiem w trasie i tworzenie płyt to łatwa sprawa do ukrycia,” mówi. „Łatwo nie trzymać stóp na ziemi i nie musisz zbytnio myśleć o swoim charakterze. Nie musisz naprawdę myśleć o tym, kim jesteś jako osoba. Możesz po prostu automatycznie działać i grać rolę rockowej gwiazdy.”

Nagle ziemia zapadła się pod nią. Wczesną wiosną 2018 roku menedżment Scott otrzymał niespodziewanego maila od 4AD, że zrywają z nią współpracę. Wytwórnia przestała promować Three Futures zaledwie sześć miesięcy po jego wydaniu, a Scott natychmiast straciła menedżera oraz amerykańskich i europejskich agentów bookingowych.

„Dosłownie straciłam całe moje źródło dochodu w ciągu kilku minut,” mówi. „Dochód pozwala mi usiąść i pisać. To część mojej pracy, aby poświęcić czas na pisanie albumów, tworzy to przestrzeń do tego. Nie tylko nie miałam już miejsca na to, ale także przez jakiś czas nie miałam woli do tego. Bo wierzyłam, że może to prawda, że nie ma dla mnie dalszej drogi.”

Z całą swoją karierą na krawędzi, Scott wzięła sobie pół roku przerwy, aby poszukać duszy i naprawdę zastanowić się, czy warto kontynuować w branży, która zrujnowała jej pewność siebie. Znalazła stałą pracę w restauracji, intensywnie ćwiczyła i poświęciła czas na dokładne przeanalizowanie wszystkich swoich relacji — romantycznych, platonicznych i rodzinnych — i dokonanie pewnych istotnych zmian osobistych.

„Przynajmniej dla mnie, bardzo łatwo jest wyłączyć emocjonalny mózg i po prostu działać na autopilocie, gdy jestem w trybie pracy, i mogę być, szczerze mówiąc, bardzo zimną osobą. I myślę, że bycie upokorzoną w taki sposób, że wytwórnia mnie porzuciła i nie miałam przez jakiś czas solidnej ziemi, na której mogłam stanąć, sprawiło, że stałam się dużo cieplejszą osobą i czuję, że mój świat emocjonalny bardzo się otworzył i myślę, że jestem lepsza za to.”

Ostatecznie Scott zaczęła pisać ponownie i zdecydowała, że zamierza stworzyć kolejny album. Piosenki na Silver Tongue wyłoniły się z tego okresu intensywnej refleksji i przejścia, ale żaden z nich nie ma nic wspólnego z jej problemami w przemyśle muzycznym. To album o miłości, o perswazji i dążeniu, a pierwszy projekt Torres, w którym Scott (która dorastała w Georgii) chytrze wpisuje swoją miłość do muzyki country.

Rozmawialiśmy ze Scott o tym, jak to było wrócić do pisania po burzach z wytwórnią, jej relacji z muzyką country i gregoriańskimi pieśniami, oraz dlaczego czuje się jak wieśniacki obcy.

Nasza rozmowa została skrócona i dla przejrzystości.

VMP: Po tych sześciu miesiącach rozważań, co ostatecznie doprowadziło Cię do wniosku, że muzyka to jest to, co musisz kontynuować w swoim życiu?

Mackenzie Scott: Myślę, że to po prostu wiedza — nie wiem skąd pochodzi — ale wiedza, że to jest to, do czego zostałam stworzona. Gdy zaczęłam pisać znowu, w pewnym sensie pisałam się z dziury i zdałam sobie sprawę, że to były jedne z najlepszych piosenek, jakie kiedykolwiek napisałam, i zdałam sobie sprawę, że znowu stworzę album. I chyba tak właśnie zdecydowałam (śmiech).

Czy podczas pisania muzyki w tamtym czasie miałaś odświeżone podejście? Czy pisanie muzyki po przejściu przez takie burze wydawało się inne?

Właściwie to bardziej przypominało to, jak było, gdy robiłam to, zanim miałam karierę. Co było naprawdę bardzo owocnym okresem dla mnie — nie finansowo. Ale owocnym pod względem pisania piosenek. Mój pierwszy album, o którym wspomniałam wcześniej, wyszedł w styczniu 2013 roku, co było miesiąc po ukończeniu przeze mnie college'u i od tego czasu miałam karierę. Ale zanim ten album został wydany, pisałam piosenki przez lata bez publiczności, po prostu pisząc. Wykonywałam je lokalnie, ale nie wydawałam jako nagrania.

I to w pewnym sensie tak właśnie było. To było wzmacniające, właściwie, mieć to uczucie znowu, że nikt niczego ode mnie nie oczekuje. W rzeczywistości, wszyscy spodziewali się, że skończyłam. Nie że kiedykolwiek piszę z myślą o publiczności, ale tym razem naprawdę było to tylko dla dobra piosenki.

Czy więc pisałaś o swoich doświadczeniach jako zawodowy muzyk? Czy piosenki były całkowicie niezwiązane z tym, co się stało z 4AD?

Wcale nie, właściwie, nie napisałam ani jednej piosenki o przemyśle muzycznym. Co jest też, co mnie cieszy. Nigdy nie chciałam być w ten sposób auto-frywolna. Po prostu uważam, że to nudne, to nie jest relatywne dla innych ludzi, aby słuchać piosenek o „Boo hiss, miałam ciężkie chwile w przemyśle muzycznym.” Po prostu widzę to jako bardzo samolubne i nie interesujące.

Ale to tylko ja, jako fana muzyki, wolałbym, aby ktoś pisał piosenki o miłości i gniewie. Myślę, że mogłam napisać gniewną piosenkę o przemyśle muzycznym, ale myślę, że to tak nudne. Pisałam o moich związkach, moim życiu miłosnym. To cały album o byciu zakochanym.

W pierwszej piosence, „Good Scare,” jest wers, który brzmi: „You make me want to write the country song / folks here in New York get a kick out of.” A potem w „Dressing America” śpiewasz o spaniu z butami na nogach. Jaki jest Twój związek z muzyką country i jak myślisz, że trafiła ona na ten album?

Mój związek z muzyką country jest taki, że ją kocham. Myślę, że jest humorystyczna. Oczywiście są dwie różne strony country. Jest Johnny Cash, Loretta Lynn, Hank Williams. A potem jest głupia country, top 40 country, którą również, uwierzcie lub nie, kocham. Myślę, że jest śmieszna, myślę, że zawsze jest moment „a-ha”. W trzecim wersie rozumiesz, co się tam zrobiło, za każdym razem. I po prostu to kocham.

Nie sądzę, żebym jeszcze stworzyła mój album country. Wprowadzam trochę obrazów country i trochę pozwalam, aby wyszło to w moim głosie. Uwierz lub nie, mój akcent jest głęboko południowy. Poszłam na studia i próbowałam się go pozbyć, i trochę go tłumiłam przez lata, a teraz znowu wychodzi. Więc jest tam trochę tego akcentu, który niektórzy uchwycą. Ale bardziej niż cokolwiek innego to w tekstach usłyszycie, jeśli zwrócicie uwagę. Taki napij się piwa, zdobądź swoją dziewczynę, spędź dobrze czas, jedź swoim truckiem.

**Raz nazwałaś Silver Tongue „gregoriańskim albumem country.” Co to dla Ciebie oznacza?

Już rozmawialiśmy o country, ale naprawdę lubię gregoriańskie śpiewy. Posiadam wiele takich płyt. Jest coś świętego w niektórych melodiach. Kocham gregoriańskie melodie, tę głęboką monastyczną, jaskiniową wrażliwość melodyczną.

Ale także jestem trochę wieśniackim obcym, czy coś. Chyba idę z tym wizerunkiem na tym albumie jako wieśniacki obcy. Myślę o tym jako kimś, kto przybył z innej planety i próbuje zrozumieć, jak być człowiekiem na tej ziemi, a kończy na byciu Południową kobietą, która czuje się jak mężczyzna. To właśnie gdzie jestem. Czuję, że pochodzę z innej planety, czuję się jak mężczyzna, ale nie jestem, i próbuję udawać, że nie jestem obcym. A także próbuję udawać, że nie jestem wieśniakiem, ale jestem.

Myślę, że absolutnie to rozumiem z okładki albumu. Z Tobą stojąca w lesie, ubrana androginicznie przed UFO.

Tak, zapraszam cię na mój statek kosmiczny. Ale mogłoby to równie dobrze być moim pickupem.